Een kattenfilm om (niet) mee te lachen

Britt Raes (30) is dol op katten, net als het meisje in haar korte animatiefilm Catherine. Als kind had ze er al een, en die huiselijke gevoelens van toen kwamen terug toen ze zes jaar geleden opnieuw een kat adopteerde. Haar huisdier Kato werd de inspiratie voor de kortfilm. En dat mag u letterlijk nemen.

“Met een leeg papier ging ik aan de slag met het gevoel dat een thuis oproept”, vertelt ze. “Plots tekende ik een kat met een huis als hoofd. Dat idee ben ik voor deze film gaan uitwerken. Het gezellige van een dier in huis is een universeel gevoel, voor mensen die er zelf een hebben en voor mensen die zo iemand kennen.”

Toch zijn kattenbaasjes een specifieke doelgroep, want de wereld is makkelijk op te delen in kattenliefhebbers en -haters. Op een gekke manier bedient de kortfilm beide publieken. Catherine is een opgroeiend meisje die zich vaak eenzaam voelt. Alles wat ze aanraakt, lijkt stuk te gaan. Alleen haar kat, haar enige steun en toeverlaat, blijft gespaard. Voorlopig, althans.

Gruwelen

Catherine is dan wel lieflijk getekend, het verhaal is dat niet altijd. “Ik hou van het type verhalen zoals die in de boeken van Roald Dahl of in de tekenfilms van Studio Ghibli. Het is wel bedoeld voor kinderen, maar heeft tegelijk een scherpe rand. Er zitten altijd wat gruwelijke elementen in.”

In haar eigen kortfilm zijn dat voornamelijk dieren die op een ongelukkige wijze om het leven komen. “Tegenover mijn vrienden legde ik het altijd uit als een grappige film”, zegt Raes. “Maar iedereen die erover hoorde, vond het vooral heel erg zielig. (lacht) Toch denk ik dat er voldoende humor in zit. Ik heb er bewust voor gekozen om geen bloed te tonen, maar ik strooi er ook geen suikerlaag overheen. Ik ben er wel op gaan letten dat alle andere elementen niet te weemoedig zijn.”

Zo geeft de schattige tekenstijl een mooi contrast met de inhoud. En ook de muziek van Pieter Van Dessel (Marble Sounds) is eerder vrolijk van aard. “Ik krijg twee soorten reacties”, zegt Raes. “Er zijn de mensen die het goed vinden dat mijn tekenfilm de jongste kijkers niet onderschat. Maar er zijn er ook die zich zorgen maken dat het niet kindvriendelijk is. Ik vind het leuk dat het er wat tussen hangt.”

Raes werkte drie jaar aan het verhaal en de storyboards. De stemmen liet ze inspreken door twee Amerikanen in Burbank (Californië), nog voor de tekenfilm in productie ging. Ook de dierengeluiden zijn uniek werk. Daarvoor werd de Finse stemmenimitator Rudi Rok ingevlogen, wereldberoemd van zijn YouTube-filmpje One Man Does 30 Animal Sounds. Het animeren duurde zes maanden en werd gedaan door een team van vijf animatoren bij Creative Conspiracy, de Gentse studio waar Raes werkt.

Oscars

De afgelopen maanden was Catherine al te zien op verschillende binnen- en buitenlandse festivals, zowel in het kinder- als volwassenencircuit. Op het Brusselse kinderfilmfestival Filem’On won de film een prijs van de scholenjury, op het Poolse animatiefestival in Gdansk sleepte het de Publieksprijs voor Beste Kinderfilm in de wacht. En half maart komt daar de Amerikaanse première bij tijdens het filmluik van showcasefestival South By Southwest (SXSW) in Austin. Daarmee kan Catherine zelfs een vrijgeleide winnen voor de Oscars.

Toch is een job in Hollywood niet Raes' grootste droom. “Mocht een Amerikaanse studio interesse tonen, ga ik geen nee zeggen. Maar mijn ambitie ligt meer in het bedenken en regisseren van mijn eigen ding, en volgens mij is dat makkelijker te doen in Europa. Ik heb een idee voor een tekenfilmserie, die ook over huisdieren zal gaan. Daarnaast wil ik een reeks kortverhalen voor kinderen schrijven, waarvan dan enkele ook verfilmd kunnen worden.”