Een alleenstaande moeder weet: kiezen is verliezen ★★★☆☆

Vijf jaar nadat Léonor Serraille in Cannes de Caméra d’Or kreeg voor het beste debuut (voor Jeune femme) keerde ze vorig jaar terug naar het festival met haar tweede film Un petit frère. Die komt eindelijk in de zalen.

In 1989 verkast Rose met haar twee zonen (de vijfjarige Ernest en Jean, die tien is) van Ivoorkust naar Frankrijk. Onderdak vinden ze in de Ivoriaanse gemeenschap in Parijs, waar de alleenstaande moeder al snel een huwelijksaanzoek krijgt van een landgenoot genaamd Jules César. Maar Rose staat op haar onafhankelijkheid en zo zal ze ook haar twee zonen opvoeden. (Ze heeft er overigens twee oudere achtergelaten in haar geboorteland, al komen we nooit te weten waarom.)

Regisseuse en scenariste Léonor Serraille vertelt hun verhaal in drie delen, waarin telkens een van hen centraal staat. Het eerste speelt in 1989, het tweede in plusminus 1998 en het derde rond 2010. De kinderen groeien op en Rose ontdekt al doende dat opvoeden loslaten betekent. En dat kiezen leidt tot verliezen. Un petit frère, de titel is gezien de drie gelijkwaardige hoofdpersonages misleidend, overtuigt meer als het verhaal van een zoekende moeder dan als een coming of age. Het latente (en soms heel open) racisme in de Franse samenleving is nooit ver weg.

Hoewel de drie het zelf niet altijd geloven en het zeker anders zouden willen, zijn ze in wezen eenzaam tot op het bot. Meer dan de kijker dit via het scenario diets te maken toont Serraille dit in haar cadrages van de drie hoofdpersonages, door op cruciale momenten een fysieke afstand tussen hen te creëren, of door te weigeren ze samen in beeld te nemen.

Serraille laat sommige scenariolijnen onafgewerkt. Niet uit onkunde, zo lijkt het, maar bewust. Dat smaakt desondanks onbevredigend. Un petit frère overtuigt vooral door Serrailles laconieke filmstijl en dankzij de spelers, voorop Annabelle Lengronne als Rose en Stéphane Bak die Jean als tiener vertolkt.

Un petit frère speelt vanaf morgen in de bioscoop.