Review
Eels op Werchter: Tussen schoonheid en schroom ****
"Ik weet niet wat ik zonder jullie zou doen. Come, give me a hug." Het warmste moment van vrijdag stond niet op conto van de zon, maar nam E, de frontman van Eels, voor zijn rekening. Een uur ver in zijn set daalde hij van de trappen, voor een groepsknuffel met de eerste rijen.
Gelukkig bleek zijn optreden vaak net zo hartverwarmend, waarbij de wondermooie uitsmijter 'The Look You Gave That Guy' ruimte gaf op het podium aan een slowend koppeltje: dat beeld blijft nog een jaar in ons geheugen gegrift staan.
Toch was je getuige van een festivalset die de naam nauwelijks waardig bleek. Zo goed als geen enkel bekend nummer passeerde de revue, terwijl E balanceerde op een dun koord tussen schoonheid en schroom.
Zo kwam dat: naar eigen zeggen schaamde hij zich tijdens de opnames van z'n nieuwste plaat voor zijn eigen gevoeligheid. Op Rock Werchter kon je nooit de gedachte van je afschudden, dat die pudeur nog steeds meespeelde. Zelden zo'n ingetogen en stille Eels mogen meemaken op een festival. Zelfs het geruis van een roezemoezend publiek oversteeg soms het geluid in de tent, als je de pech had om achteraan te staan.
Zowel in The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett als in de set werd dezelfde lijn gevolgd, van 'Where I'm At' over 'Where I'm From' tot 'Where I'm Going', maar frontman E maakte verder een mooie selectie met 'Parallels', 'Lockdown Hurricane' of 'Mistakes of My Youh', om dan snel de aandacht te verleggen naar classics als 'It's A Motherfucker', 'Fresh Feeling' of 'My Beloved Monster'.
Daarbij verraste een kamerorkest met prachtige trompetjes, een warme pedal steel en een behoorlijk intimistische aanpak, die niet zou misstaan in het Rivierenhof. Toeval bestaat niet, trouwens: later op de maand speelt E daar twee keer ten dans.
Ondanks de verstilde grandeur, stond The Barn op Werchter zowat op barsten door een immense publiekstoevloed. Dat leverde een vreemde spanning op: E koos voor een ingetogen set, terwijl een deel van het festivalpubliek duidelijk kwam voor radiohits (werd meestal genegeerd) en de luide rocker E (werd onder de mat geschoven). Liever ging hij graaien in het werk van Walt Disney ('When You Wish Upon a Star'), opteerde hij voor onbekendere parels uit zijn oeuvre ('A Daisy through Concrete'), en hield hij een lijn aan van zachte weemoed en statische voordracht.
Zoals frontman E het zélf zou zeggen: "We gaan iets doen wat absoluut niet bij de omstandigheden past. Omdat we nu eenmaal wel van uitdagingen houden."
Uitmuntende risicobeheersing, E. Geef ons snel nog een knuffel.
21:10 uur, The Barn
