Eefje de Visser en Absynthe Minded op Gent Jazz: een droom van een sprookje

Nochtans zagen we Absynthe Minded (***) lang geen onzuivere beurt maken. De set kabbelde dan wel nogal gemoedelijk voort, maar op een warme zomeravond – één van de eerste voor Gent Jazz – viel je je allerminst een buil aan salonfähige versies van ‘Who’s on First’ (een deeper cut uit de beginjaren) en classics als ‘Envoi’, ‘Moodswing Baby’ of My Heroics, Part One’.

Frontman Bert Ostyn liet zich ontvallen dat hij vermoédde dat we het allemaal best wel leuk vonden, waarop een bescheiden publiekskoortje opsteeg. Maar de rauwe opwinding van vroeger bleef eigenlijk uit. In de hoogdagen van de groep leken blues, swing, rock jazz en zigeunerriedels niet alleen de lakens uit te delen bij Absynthe Minded, maar deelden ze diezelfde lakens schijnbaar ook mét elkaar. Zelden zo’n geile smeltkroesjes gehoord.

Dit weekend moest je voor het roeziger geruis in het struikgewas evenwel overduidelijk bij Eefje de Visser zijn. Aan de ronkende respons in de Bijloke te merken, was zij na drie songs ook al hands down de publiekslieveling van de avond.

Je moet al een hansworst wezen om haar zoveel succes niét te wensen, natuurlijk. In uitgesteld relais kan Eefje de Visser namelijk eindelijk profijt halen uit haar laatste plaat. Bitterzoet werd vorig jaar terecht bedolven onder lauwerende recensies, maar toen was er ineens de uitbraak van een pandemie en kon de naar Gent uitgeweken Nederlandse het podium niet op. Een uitverkochte AB of Paradiso mocht ze op haar – intussen bezwangerde – buik schrijven. Goed: een succulente concertfilm, opgenomen in haar woonkamer, was dan wel een elegant alternatief om haar momentum wat langer te rekken. Maar dat topalbum verdiende altijd béter dan een quarantainesessie of tv-optreden. Op Gent Jazz bewees ze dat overvloedig.

De scherven van een hogepriesteres

Bitterzoet kwam nu eens dromerig dan opwindend tot leven in de plots sprookjesachtig ogende tuin van de Bijloke. De Visser bleek d’r naam daarbij gestolen te hebben. Als een godin van de jacht – of beeldde ze een hogepriesteres uit? – palmde ze het podium in, geflankeerd door achtergrondzangeressen Wieteke Wijte en Aysha de Groot (ook bekend als het aanstormde solotalent Meis).

Een ingestudeerde choreografie maakte de soms wat wazige teksten van De Visser iets minder abstract, net als de zilverkleurige van onder belichte schijf die boven de dames tot leven kwam. “Zie de scherven, als ik je loslaat”, klonk het omineus in ‘Zwarte Zon’. Elders verzuchtte De Visser: “Je verblindt me met tegenlicht. Maar blijf, maar blijf.” Aan de lokroep van deze meermin kon u duidelijk massaal niet weerstaan.

Tegen de klippen

Tijdens ‘Parade’ leek het merendeel van de tent ook duidelijk aan te geven lak te krijgen aan het opgelegde verzoek om rustig aan de terrastafeltjes te blijven. Ook wij sloegen onverbiddelijk – maar zonder greintje spijt – tegen de klippen. Wat een weergaloze topshow.

Begin vorig jaar zei De Visser nog in De Morgen dat ze “in het begin alleen maar wou pleasen. Nu denk ik: fuck it”. Als dit een uitgestoken middenvinger moest voorstellen, was het wel één die bedoeld leek om je gemoed tegelijk volkomen aaibaar te maken. Met een sponzig gevoel in heup, hart en hoofd gingen wij alleszins naar huis.

Vanavond zullen de allerlaatste noten weerklinken van Gent Jazz, ter hoogte van de Bijloke. Gemakshalve mogen we er van uitgaan dat de festivalorganisatie vast een ànder beeld had van zijn twintigste verjaardag. Even zag het er zelfs naar uit dat Gent Jazz carrément zou worden afgelast, toen de maatregelen voor de zomer niet duidelijk bleken. Dat het weer bovendien kwakkelde, maakt de vreugde er op papier ook niet meteen groter door. Maar a tip of the hat richting de volledige ploeg van Gent Jazz, dat in stevige afgeslankte vorm toch een gezellig festival met een straffe affiche kon voorleggen.