Editors - 'The Weight Of Your Love' ****

Voor hetzelfde geld was deze plaat er nooit gekomen. Anderhalf jaar geleden balanceerde Editors op de rand van de split. Het rommelde al langer in de groep, en het was geen toeval dat zanger Tom Smith tussendoor een frisse neus ging halen bij buurman Andy Burrows. Ze namen samen een plaat op, zetten prompt een minitournee op poten, en hadden de tijd van hun leven.

Tussendoor vertolkte Smith gastrolletjes bij Tired Pony en The Japanese Popstars, én schreef hij voor de in Frankrijk waanzinnig populaire rockgroep Indochine. Maar in het eigen kamp wilde het niet vlotten. De eerste pogingen om een vierde plaat op te nemen dateren al van drie jaar geleden. Het uit Birmingham afkomstige gezelschap voelde zichzelf ter plaatste trappelen, en het feit dat gitarist Chris Urbanowicz niet langer op dezelfde golflengte zat als de rest van de band, maakte het proces er allerminst gemakkelijker op.

Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt, verliet Urbanowicz de band en werden er twee nieuwe rekruten ingelijfd die inmiddels tot Editors zijn toegetreden. Gitarist Justin Lockey (ex- Yourcodenameis:milo) en keyboardspeler Elliot Williams (voordien de drijvende kracht achter Airship) zorgen ervoor dat de band niet alleen grootser, maar ook gevarieerder klinkt.

Gospelsong
Dat merkte je al aan de eerste single - 'A Ton of Love' voelt opvallend vitaal aan - en ook elders op de plaat hoor je een herboren, dynamische band die zijn ambities niet onder stoelen of banken steekt.

'Sugar'? Een hit. Een classic zelfs. 'Formaldehyde'? Dichter in de buurt van een pure popsingle is Editors nooit geweest. 'Nothing' is een ballad geworden met sierlijke strijkers. Ook hier worden de grote gevoelens niet geschuwd, en dan is er 'Two Hearted Spider': in eerste instantie een ballad waar je een beetje overheen luistert, maar uiteindelijk één van de sterkhouders op de plaat: knap achtergrondkoortje, een refrein dat trapje per trapje naar een climax klimt, en in de staart zelfs het karakter van een gospelsong krijgt. 'The Phone Book' - de soberste passage van de plaat - grijpt dan weer meteen naar de keel.

Smith heeft in zijn teksten nooit in een boogje om wat drama heen gelopen, maar hij slaagt er wel steeds beter in om te doseren. Na een luisterbeurt of veertig zijn er twee songs waar ik me, met één blik op de tracklist, niet spontaan een tekst of een melodie bij kan voorstellen: 'Honesty' en 'Bird of Prey' zijn bijgevolg geen nummers die een onuitwisbare indruk nalaten. En daarmee zit het erop.

Bij wijze van dienstmededeling nog even melden dat er ook een luxe-editie beschikbaar is met vijf bonustracks -twee akoestische takes, plus drie extra nummers - en dan snel op naar de conclusie: The Weight of Your Love is een uitstekende, rijke en gevarieerde plaat geworden. Moet ik dit zeggen omdat ze morgen als gasthoofdredacteurs het festivalmagazine van deze krant onder handen nemen? Uiteraard niet. Maar laat het ons zo zeggen: het is geen toeval dat we uitgerekend hen gevraagd hebben. Een megaband in wording.