Dvtch Norris toont zich in AB klaar voor de grote doorbraak ★★★★☆

Zoals wel meer rappers van zijn lichting is Dvtch Norris on-Vlaams: geen kneuterige verlegenheid of shoegazersattitude, geen “doe maar normaal want da’s al gek genoeg”. Nope, Dvtch etaleerde in de propvolle AB Club een haast Amerikaanse assertiviteit die aanstekelijk werkte. Die combineerde hij met frisse zelfrelativering en veel gevoel voor humor. Hij verschuilt zich niet achter een mistgordijn van stoerdoenerij. Hij heeft het hart op de tong én hij weet hoe hij zijn publiek moet entertainen. In Brussel keuvelde en dolde hij met zijn publiek alsof hij met ons allemaal aan de toog hing. Faut le faire.

“I don’t know what I’ve been doing to deserve y’all”, prevelde hij. Zijn bescheidenheid is authentiek en werkte ontwapenend. Dat hij dat als rasechte Antwerpenaar – die intussen naar Brussel in verkast – in het Engels deed, is voor zijn jonge publiek de normaalste zaak van de wereld. Norris heeft de hoerenchance dat hij over een dijk van een Amerikaans accent beschikt en dat zijn Engels vlekkeloos aandoet. Van een Vlengels uitbrakende kloefkapper hadden we het niet gepikt.

Karikaturale swag

Het verklaart ook zijn slimme, niet zelden gelaagde teksten waarin hij de woordspelingen aan elkaar rijgt of waarin hij vaker en vaker rücksichtlos zijn gedeukte zieltje blootlegt. “A nigga is filled with insecurities”, bekende hij tussendoor aan zijn discipelen, evenals “Feeling like a pussy cuz I don’t wanna be alone”. In tijden waar de aan Xanax verslingerde mumble rappers doodleuk met hun depressies lopen te koketteren om hun streamingscijfers een duwtje te geven, zou u daar cynisch over kunnen doen. Alleen hoort Norris niet thuis in die categorie, noch qua attitude, noch qua subgenre. Hij heeft zo zijn eigen niche uitgehouwen.

Als hij de player uithangt, doet hij dat steevast met een vette knipoog. Zie: de hagelwitte maffioso-trenchcoat die hij bij het opkomen droeg en die ook voor een labojas had kunnen doorgaan. Tiens, brouwt hij crystal meth in de backstage of zo? Voornoemde karikaturale swag liep keurig synchroon met ‘Playground’, een dijk van een song die op granieten beats door de club daverde, met dubby bassen die prompt de nulmeridiaan verlegden. “I don’t wanna be a role model”, zong zijn kompaan Yannick Gaudeuille hem voor terwijl Norris naar de hemel prevelde. “I’m not a god but you can have my blessings”, klonk het even later schalks in het radiohitje ‘Seeking Closure’. Om die trouvaille moeten we telkens weer gniffelen.

Kameleon

Wanneer hij zich in schaduwen hulde, riep hij de meest uiteenlopende getormenteerde rappers op. Zijn manische smeekbede om verlossing en de cartooneske hunkering naar zielenheil deden denken aan Kendrick Lamar. Zijn sardonische uithalen aan Eminem en aan Vince Staples. De flarden stuiptrekkende punk aan Schoolboy Q. Het vleugje schizofrenie in Norris ademde dan weer een weinig Tyler, The Creator. “We’ve got to get the depressive shit out of the way”, schertste hij halverwege de show terwijl hij met zijn setlist wapperde. De eclectische shizzle die volgde, beschikte over de chutzpah van Kanye. Norris is de kameleon van de cadans. Dat komt omdat hij zijn pappenheimers kent. Hij heeft de hiphopgeschiedenis bestudeerd en er lessen uit getrokken. Zulks loont.

Het vergt dan nog eens een heel ander type talent om met die knowhow een entertainende show neer te zetten. Koud kunstje voor Norris. Geruggensteund door zijn rappende soundman Ashley Morgan en de vrolijk blaffende K1d kieperde hij de AB-Club in een mum van tijd ondersteboven. Op de hertimmerde G-funk van ‘Toothpick’, bijvoorbeeld, evenals in de groove van ‘Blessed’, een radiokraker van heb ik je daar. Norris banjerde er olijk bij door de zaal en zette het met de fans op een onbedaarlijk moshen. “We’re gonna see the world together!”, klonk het broederlijk. Misschien veel eerder dan hij verwacht.

Gezien op 24 april in de AB, Brussel