‘Dream Widow’: alsof je luistert naar de soundtrack van Dave Grohls midlifecrisis ★★★☆☆

Begin maart verscheen Studio 666: een horrorkomedie waarin Foo Fighters zichzelf omdoopte tot de fictieve metalband Dream Widow. Terwijl ze werken aan een nieuw album, gaat Dave Grohl zijn eigen bovennatuurlijke krachten te lijf. Die veranderen hem in een demonische entiteit, waarmee hij het leven van zichzelf en zijn bandleden in gevaar brengt. Die premisse klinkt sinds een week heel wat minder amusant, na de onverwachte dood van hun drummer Taylor Hawkins.

Het is dan ook met een bezwaard hart dat je aanvankelijk naar Dream Widow luistert. Tot je innerlijke puber onvermijdelijk de teugels overneemt. Grohl bezweert zijn midlifecrisis met een retestrakke ode aan metal, die altijd nét ver genoeg wegblijft van gênante cosplay. Soms overstijgt Dream Widow zelfs het etiket “charmant passieproject”. Mogelijk heeft de bezetting van de groep daar iets mee te zien: toetsenist Oliver Roman en Fireball Ministry-gitarist Jim Rota delen de rangen met Grohl.

Dat deze Foo Fighter zo’n hoge pet op heeft met withete metal mag geen wonder heten. Eerder al bracht hij de collaboratieve metalplaat Probot (2004) uit, een verdienstelijke hommage aan alle subgenres van metal waarmee de frontman ooit opgroeide. Ook nu weer hoor je invloeden uit de doom metal, death metal en ouwe vertrouwde thrash. ‘Encino’ klinkt alsof Faith No More zich op black metal stortte, ‘Cold’ vindt moeiteloos aansluiting bij Mastodon en Baroness. Elders hoor je dan weer hoe Venom en Slayer zich een weg door de deur dreigen te beuken. Nog een verrassend voordeel: de vocals van Grohl klinken vaker angstaanjagend dan als een parodie.

Met zijn ode aan de Bee Gees stelde het Studio 54-alter ego van Dave Grohl zich vorig jaar nog in dienst van de falset en het genie van de broers Gibb. Die plaat was karaoke van de bovenste, zij het ietwat overbodige plank. Met Dream Widow vind je er dan weer ineens alle reden toe om je haar terug tot schouderlengte te laten groeien. Dat biedt het headbangen ook een iets minder treurige aanblik. Zou de midlifecrisis zowaar ook lonken voor ons? Jeetje. Gelukkig valt de soundtrack uitstekend mee.