Dr. John, die door een schotwond de gitaar verruilde voor de piano, werd tot zijn dood geprezen om zijn harde boogiewoogie pianospel. Mac Rebennack, die gisteren overleed, liet liefhebbers van rock kennismaken met rhythm & blues en funk-traditie van New Orleans.
De donderdag op 77 jarige leeftijd overleden Mac Rebennack die als Dr. John meer dan dertig albums zou opnemen introduceerde zichzelf op het eerste nummer van zijn eerste album, Gris-Gris uit 1968 als volgt: ‘They call me Dr. John the Nighttripper.’ Een naam ontleend aan de door hem zo geliefde voodoo-cultuur uit New Orleans waar hij opgroeide.
Dr. John the Nighttripper bleek als geen ander in staat witte rock ’n roll-elementen te koppelen aan zwarte rhythm & blues en funk uit zijn regio. Voor hele generaties rockliefhebbers betekenden platen als Gris-Gris, Gumbo (1972) en In The Right Place (1973) de kennismaking met de rijke r&b-traditie van New Orleans de stad die met artiesten als Allen Toussaint, Irma Thomas en The Meters een belangrijk stempel op de zwarte muziek in de jaren zeventig zou zetten.
Gewoon onder eigen naam had Dr. John er al een behoorlijke carrière als liedjesschrijver en sessiemuzikant opzitten toen hij zijn eerste plaat uitbracht. Zo schreef hij krap 18 jaar oud al de lokale r&b-stamper Lights Out voor Jerry Byrne.
Heroïne
Maar de al vroeg met een ernstig heroïne probleem kampende Rebennack kwam in het New Orleans uit de vroege jaren zestig maar moeilijk aan de bak.
Dus trok hij in 1965 naar Los Angeles waar hij als pianist even werd ingelijfd bij de beroemde groep sessiemuzikanten die bekend stond als de Wrecking Crew. Hij speelde inmiddels piano, want door een schietpartij was zijn linkerhand dusdanig verwond dat gitaarspelen niet meer lukte.
In Los Angeles werkte hij aan Gris-Gris waarop hij voodoo-zang, psychedelische rock, r&b en funk tot iets geheel eigens samenbracht. Het nummer I Walk On Guilded Splinters zou van Cher tot Paul Weller door tientallen artiesten gecoverd worden.
Minstens zo spannend klonken de platen die erop volgden, Babylon (1969) en Remedies (1970). Rocksterren Mick Jagger en Eric Clapton waren fan en deden mee op het donkere The Sun, The Moon And The Herbs (1971).
Grootste succes
De plaat flopte en op advies van platenfirma Atlantic maakte Dr. John een plaat met covers van New Orleans-hits. Dit Gumbo werd zijn grootste succes tot dan toe en vormde de opmaat tot wat misschien wel zijn beste en zeker het meest succesvolle album zou worden, In The Right Place (1973).
Dr. John was inmiddels een gevestigd artiest, tot aan zijn dood geprezen om zijn harde boogiewoogie pianospel dat live altijd de moeite waard bleef. Hij onderhield zich met de groten uit de popmuziek en trad op in The Last Waltz (1976), het door Martin Scorsese gefilmde afscheidsconcert van The Band. Zijn artistieke piek lag ontegenzeggelijk in de jaren zeventig. Daarna ondervond de inmiddels tonnetje rond geworden Dr. John te veel hinder van zijn heroïneverslaving die hem tot 1989 parten speelde.
Afgekickt en afgevallen maakte de dokter vanaf de jaren negentig een reeks afwisselende maar wisselvallige platen. Albums met jazz-standards wisselde hij af met rock-platen. Zijn laatste echt goede plaat was het door Black Keys-gitarist Dan Auerbach geproduceerde stevige Locked Down.
