Concertverslag
Doe Maar in uitverkochte AB: waardig ouder worden
De bekende Nederlandse ska-groep Doe Maar houdt een korte reünietoer door de Lage Landen. In een volgepakte AB bewezen de bandleden dat leeftijd nauwelijks vat op hen heeft. De aanzet was wat afwachtend, maar de tweede concerthelft blijft bij.
"Het is wel een beetje raar, ik ben al 70 jaar, trillend op mijn benen…" Dat had zo een knipoog van Henny Vrienten kunnen zijn in 'Sinds 1 dag of 2'. De iconische bassist van Doe Maar stapte deze zomer op tram 7, en refereerde er ook in de volgelopen AB aan: "Mijn moeder zou me niet meer herkennen." Om eraan toe te voegen: "Veertig jaar geleden, dat voelt als twee weken." Die laatste verwijzing geloven we meer dan zijn eerste. Vrienten stond er nog altijd strak in het pak, zonnebrilletje op, übercool bassend. Lustig de dansbenen van het Brusselse publiek bespelend.
Vooral in het tweede uur van deze (zoveelste) reünietoer kreeg Doe Maar de AB onder st(r)oom. Omdat de hits elkaar dan opvolgden, het tempo mee de hoogte inging en de stramme ledematen wat losser waren gespeeld. Het Nederlandse kwartet startte heel wat rustiger, met een streep viool en accordeon in het toepasselijke 'Alles doet 't nog'. De drie originele bandleden stonden op één rij vooraan. Om aan te geven dat zij allen frontman waren. Ze werden omringd door oude tv-toestellen en monitors. Eentje begaf het al snel en verraadde dat de heer Philips in huis was.
Maar daar trok de band zich niets van aan. Vrienten pompte lekker wat dub in 'Okee'. Waarop toetsenist Ernst Jansz 'Hetzelfde meisje' bezong. De volumeknop mocht gerust meer opengedraaid worden, om het ska-ritme (eentje waar ook The Specials een patent op hebben) beter te voelen.
Er konden grapjes af. Vrienten: "Als ik vroeger zong 'Wie ik ook bel, uit de cel…' dan wist iedereen waar ik het over had. Nu denken de mensen dat ik vanuit de bajes aan het telefoneren ben!" Waarop de zanger, die zich als negentiende-eeuwser omschreef, snel zijn smartphone boven haalde om een foto te nemen, "voor op Instagram". 'Nachtzuster' volgde een heerlijk ritme, dat dreef op de toetsenpartij van Jansz. Die ook mooi de bluesharmonica bespeelde in 'De eerste X'. Toch stropte het concert wat. 'Dansmuziek' was te braaf, en hoefde niet in deze set. Dan liever de 'Nederwiet' die helaas thuis werd gelaten of 'Doe maar net alsof', dat ook het lijstje niet had gehaald.
Doe Maar werd twee keer ernstig. Toen 'Ruma saja' (Maleisisch voor 'waar is mijn huis') werd ingezet voelde je de actualiteit in je oorlel branden. Er werden oude beelden uit het Verre Oosten getoond. Maar je gedachten dwaalden spontaan af naar de huidige vluchtelingencrisis. Jansz, die een Indische vader heeft, sprak het publiek toe met een levensles: "Je bent pas thuis als er van je gehouden wordt…" Ook 'De bom', een oerklassieker die opgespaard werd tot het einde van de avond, is veertig jaar later niets van zijn kracht kwijt. De Koude Oorlog mag dan voorbij zijn, met Trump, Noord-Korea en Iran is de nucleaire dreiging nooit ver weg. De tieners en twintigers in de zaal voelden meteen de behoefte die boodschap met hun vrienden te delen op Facebook Live.
Doe Maar, 40 jaar bij elkaar. Ondertitel: 'Er verandert NIX'. Dat is de slogan van deze clubtournee. Wat wel veranderde is de manier waarop naar de groep wordt gekeken. Doe Maar vormde begin jaren 80 een echte hype. Met plastic tasjes, fluo hoofd- en armbanden en jonge hysterische fans. Een circus dat Clouseau later ook te wachten zou staan. Het bracht de groep naar grote hoogtes, maar vernietigde ze ook. Nu is er vooral respect in de plaats gekomen. Voor hun catalogus, en voor de topmuzikanten die deze bandleden zijn. Eentje waar meerdere generaties naar kwamen luisteren.
De AB (her)beleefde gisteren enkele feestmomenten. '1 nacht alleen' is een hymne die de Lage Landen spontaan herenigt. 'Pa', ingezet op glockenspiel en met een spookachtige riedel, werd uit alle kelen meegezongen. En ook oude doorbraakhits als 'Doris Day' en 'Is dit alles' mochten niet ontbreken. "Willen jullie nog dansen?", vroeg Vrienten al lachend. Waarop de hele vloer een zee van huppelende benen werd. De bassist raakte heel even de kluts kwijt toen gitarist Jan Hendriks een grapje maakte, maar de maat missen deed hij niet.
De korte bisronde trof raak. Het instrumentale 'De vrolijke padvinder' ging over in 'Winnetoe'. Waarna de muzikale bruisbal 'Belle Hélène' werd ingezet. Beetje gevaarlijk om het in deze #MeToo-tijd te hebben over een meisje "zo mooi en minstens 17". Maar daar trok Doe Maar (en het publiek) zich niets van aan. Als statement deed Vrienten (eindelijk) zijn kostuumvestje open en zette hij zijn hemdskraag omhoog. Hij liet de subsonische bas van 'Smoorverliefd' brommen en kreeg een koor van 2.000 stemmen in ruil. Een fraai uptempo en feestelijk einde, dat aantoonde dat dit Doe Maar nog niet versleten is.
Doe Maar speelt op 8 en 9 november in De Roma in Borgerhout. Beide concerten zijn uitverkocht.
