Dit zijn de meest pathetische losers van het jaar

Waarom moet alle aandacht ­altijd naar de winnaars in onze samenleving gaan? Verliezen kan ook mooi zijn, of toch op z’n minst om er met enig ­leedvermaak mee te grinniken.

Een pyrrusoverwining is in het schoon Vlaams een scheet in een fles. Zij die Latijn hebben gevolgd in het middelbaar, – een slinkende minderheid zoals wij weten – ­hebben uit die lessen onthouden dat we de uitdrukking te danken hebben aan Pyrrhus, de bijzonder succesvolle Griekse koning van ­Epirus die in de 3de eeuw voor Christus de militaire overwinningen aan elkaar reeg. (Zij die geen Latijn hebben gestudeerd, zoeken dit gewoon op in Wikipedia. De moderne tijd, net wat u zegt.)

Hoewel hij vaak won, verloor ­Pyrrhus tijdens die veldslagen ook zeer veel medestanders. Toen hij na een van zijn vele zeges gefeliciteerd werd, verzuchtte hij volgens de geschiedschrijver Plutarchus: “Als we nog één veldslag winnen, gaan we eraan ten onder.” Een pyrrusoverwinning is dus een beetje te vergelijken met een overwinningsnederlaag bij de verkiezingen: op het eerste gezicht lijkt het wat, maar als je goed kijkt, merk je dat de problemen alleen maar groter zijn geworden.

In 2019 waren de pyrrusoverwinningen talrijker dan ooit. Zelden of nooit zijn zovele schijnbare overwinningen een paar weken later afgeserveerd: door de actualiteit, door de media of door de overwinnaars zelf.

Voor we in ons geliefkoosd peilloos negativisme vervallen: er zijn dit jaar natuurlijk wel ook vele goede dingen gebeurd. Zij het dikwijls aan een andere kant van de wereld. Zo haalt iedereen die nog een beetje gelooft in de goede zaak zijn hart op aan het verhaal van Jacinda ­Ardern, de Nieuw-Zeelandse ­premier die alle harten veroverde door gewoon te beginnen met in alle omstandigheden zichzelf te zijn. Meevoelend waar het kan, kordaat beslissend waar het moet. In een miljoenvoudig gedeeld filmpje vatte ze de resultaten van twee jaar regering samen in twee minuten: een handige pr-stunt, ongetwijfeld, maar zo’n filmpje van pakweg een Vlaams bestuurder zou, vrees ik, geen twintig seconden duren.

In Schotland deed niet toevallig ­Nicola Sturgeon van de SNP een paar dagen later, in een nog raardere variant van het Engels, dat filmpje dunnetjes over. Vijf jaar ­beleid, gevolgd door klinkend verkiezingsresultaat en applaus op alle banken: kom er hier maar eens om.

Het zijn lichtende voorbeelden van hoop in een tijd die politiek steeds donkerder lijkt te kleuren. Dat het de verwezenlijkingen van twee vrouwen betreft, zal ook wel geen toeval zijn. In talloze maatschappelijke debatten zijn het de vrouwen die er de vaart inhouden, tot ­misprijzen van macho’s, gehuld in dezelfde dure blauwe pakken: de vestimentaire eenheidsworst van de macht. Die in 2019 gefrustreerd en wild om zich heen sloegen. Zie ter illustratie alleen maar al de overspannen wijze waarop ­voornamelijk de mannelijke ­rechterkant reageert op de nieuwe Jeanne d’Arcs van het klimaat. ­Ongemanierde onmacht, verpakt in seksistische kretologie.

Vrouwen terug aan de haard, riepen ze met een hoog stemmetje.

Wat zeg ik: ín de haard ja!

Vooruit met de geit. Hierbij presenteren wij u – met wat gemeend leedvermaak, want dat hoort erbij – de top 3 van De Grote Pyrrhus Trofee 2019.

De selectieprocedure was lang en streng. Vielen met spijt af: Alberto Bettiol (winnaar van de Ronde van Vlaanderen, nooit meer iets van ­gehoord), Kris Van Dijck (Dessel, drank, dames), Netanyahu (corruptie in Israël), Groen (gewonnen en toch verloren met de verkiezingen), Oosterweel (lange baan), Juice WRLD (op één in de charts, maar dood) en de War on Drugs in Antwerpen (Kerstmis is den dag dat in Antwerpen de drugdealers beginnen te schieten).

Bleven over voor de MIA’s van de halve mislukking, de Oscars van de zelfoverschatting, de Nobelprijzen van eigenlijk niet goed genoeg: drie kanjers. Een lijst om te bekijken en daarna gauw te vergeten. Of om, ter lering, boven uw bed te ­hangen. (Als dit tv was, zou u nu trommelgeroffel horen. )

1. De Vlaamse regering

De gemeenteraad van Vlaanderen maakte faam als een zootje ­ongeregeld dat aan een brokkenparcours begon waar Jonathan ­Legear nog een punt aan kan zuigen. In tegenstelling tot de onfortuinlijke voetballer rijden zij geen benzinestations binnen, maar de huiskamers van Vlaanderen, waar velen hoofdschuddend de schade opmeten van alweer een ondoordachte maatregel. Die vijf minuten later wordt teruggedraaid omdat er ergens in een schuif onderaan in het magazijn nog wat geld werd gevonden.

Er is nooit geld, behalve als er geld is. Regeren is improviseren.

De slechtst geschreven regeringsverklaring sinds lang brengt zulke draken voort in de uitvoering ervan, dat de mensen beginnen te denken dat dat eigenlijk juist de bedoeling was.

Verwarring als leidend principe, onduidelijkheid als communicatiestrategie.

Da gade gij niet bepalen is het enige wat blijft hangen na vier maanden: mensen zonder manieren. De ­strategie is simpel: we doen maar wat en als iemand er iets over zegt, doen we gewoon iets anders.

Ben – zondag sta ik weer in De ­Zondag – Weyts lanceerde al een paar keer geheel ongehinderd door kennis initiatieven waarvan de hele onderwijswereld weet dat ze niets uithalen. Bij cultuur zit het spel op de wagen, de VRT staat op instorten, de sociale sector wil het bloed van Beke en nu mogen de ministers zelfs niet meer naar de Warmste Week, om daar met ons belastinggeld de barmhartige ­samaritaan uit te hangen.

De beroemde melaatsenhelper pater Damiaan voelde zich minder uitgesloten toen hij de ziekte ook vlaggen had en niemand een hand meer durfde te geven omdat hij ze dan kwijt was.

2. RSC Anderlecht

De komst van de verlosser in de vorm van Vincent Kompany zorgde voor een paars-wit delirium. De finale van de Champions League in 2021: tickets waren besteld. Hoewel er geen mens nog in een kerk zit, geloofde elke Brusselse voetbalfan in de verlosser. Dat blijkt voorlopig lelijk tegen te vallen. Het jaar afsluiten met een torenhoge schuld, op een schamele 10de plaats, met de helft van de punten van Club Brugge: dat hadden ze niet zien komen.

Het lag alvast niet aan een gebrek aan personeel: met het trainings­leger dat men in het Astridpark heeft aangeworven, kan men IS verslaan. Allemaal ongetwijfeld mensen van goede wil, maar daar kom je in het moderne voetbal niet ver mee.

Gelukkig weten we sinds kort dat Kompany bijna geen vlees meer eet. Die ‘bijna’ is er nog een beetje teveel aan, maar Veggie Vince: het is en blijft een prachtig beeld.

Maar als dát de spionkop die leeft op stoverij van dierlijk afval en hotdogs bestaande uit de gebleekte anussen van varkens, ter ore komt, is hij nog niet thuis.

3. De Amerikaanse ­Democraten

De nieuwe Caligula est arrivé en zit gebeiteld voor nog maar eens vier jaar in het Witte Huis: Trump lijkt steeds meer op een kierewiete ­keizer van het laat-Romeinse Rijk. Tangerine Wankmaggot heeft niet zijn paard, maar Mike Pence tot ­vicepresident benoemd, maar veel verschil ziet men niet.

Misschien wel de grootste pyrrusoverwining van het jaar behoort de Amerikaanse Democraten toe. De afzetprocedure geeft de presidentscampagne van Agent Orange vleugels van het puurste goud. Had Nancy Pelosi maar met Jean-Marie Dedecker gebeld, heel die farce van die impeachment was niet gebeurd. Toen het Vlaams Blok in 2004 veroordeeld werd voor racisme, verkondigde JMDD als eerste dat die partij vertrokken was voor een adelaarsvlucht bij de verkiezingen.

Wat achteraf ook waar bleek.

Een partij die haar zaakjes niet op orde heeft en nog altijd vruchteloos op zoek is naar een opvolger die zelfs maar van héél ver een fractie van de klasse van Obama uitstraalt, zou beter moeten weten.

De strijd tussen Trump en hoogstwaarschijnlijk Biden in het najaar is er een van twee Boomertown Rats, waarbij de grootste gek met de grootste muil zal winnen.

Allleen als Biden op elke verkiezingsbijeenkomst zijn broek laat zakken als er camera’s in de buurt zijn, maakt hij misschien nog een kans.