Dit zijn de 10 beste platen van de week

1. Sons Of Kemet - 'Your Queen Is A Reptile'

De Britse tenorsaxofonist Shabaka Hutchings eert op het debuut van zijn Sons Of Kemet vrouwen met Afrikaanse wortels die aan de gemeenschap iets hebben bijgedragen: feministen, vrijheidsstrijdsters, psychologen, burgerrechtenactivisten, zelfs zijn eigen grootmoeder.

Hutchings, bekend van in jazz -én indiekringen geprezen bands als Shabaka & The Ancestors en The Comet Is Coming, onderstreept zijn Caribische roots op Your Queen Is A Reptile. De charmes van Sons Of Kemet liggen bij zijn unieke, woeste mix van kleuren en klanken: ethio-jazz, New Orleans-fanfares, dub, soca, Braziliaanse batucada en freejazz tollen er met orkaankracht door elkaar.

Tussendoor hekelt deze plaat de Britse monarchie (de Queen zou afstammen van een boosaardig reptiel, vandaar de albumtitel) en kaart ze de vrouwen -en rassendiscriminatie in Groot-Brittannië aan. Een uppercut die je knock-out mept.

Lees hier de volledige recensie.

2. Baloji - '137 Avenue Kaniama'

137 Avenue Kaniama getuigt niet alleen van een fijngeslepen muzikaal instinct en veel joie de vivre maar ook van een brede, intelligente kijk op de wereld. De Belgo-Congolees Baloji put er inspiratie uit verontwaardiging en naastenliefde, uit verbazing en meewarigheid. Hij bekritiseert en relativeert, schudt de Weltschmerz van zich af met een bombardement feestelijke grooves.

Baloji laat de vele kleuren en smaken van Afrikaanse (pop)muziek doorheen deze plaat waaien, van Zimbabwe over Nigeria tot Congo. Door zijn cocktail mixt hij afrohouse, funk, hiphop, ninetiestechno en seventiesfusion, op smaak gebracht met Kameroense vibes en Malinese kruiden. "Dit is geen retroshit, maar een cocktail voor Nu en Morgen", schreven we.

Lees hier de volledige recensie, en hier ons interview met Baloji.

3. Czarface & MF Doom - 'Czarface Meets Metalface'

Het zijn gouden tijden voor de old skool-hiphop uit de jaren negentig. A Tribe Called Quest dropte deze week een strijdlustige, erg relevante videoclip, straks brengt Dr.Octagon een nieuwe plaat uit en jonge wolven als Black Milk en Bishop Nehru geven op hun nieuwe platen de gouden grooves uit de nineties een nieuw élan.

Ook de gemaskerde cultheld MF Doom opereert mijlenver van hedendaagse hiphopsounds, maar op Czarface Meets Metalface torent hij hoog boven de concurrentie uit met bloeddoorlopen, rauwe beats en briljant samplegebruik. Zijn collab met Czarface (oftewel Wu-Tanglid Inspectah Deck en cultduo 7L& Esoteric) is er eentje om duimen, vingers en willekeurige lichaamsdelen bij af te likken: fantasierijk, sinister, geinig, cartoonesk en vaak onweerstaanbaar funky.

"More action than the fight scene, the shootout, and the car chase", klinkt het. Da's een understatement.

4. Echo Collective - 'Echo Collective Plays Amnesiac'

Wij zagen ooit het Brusselse project Echo Collective zijn interpretatie van de Radioheadplaat Amnesiac spelen in de Ancienne Belgique. Zijn combi van postrock en modern klassiek intrigeerde en joeg bij momenten het kippenvel tot achter onze oren. Toen hoorden wij "trage en minimalistische drumgrooves die een veeg humeurige violen beteugelde", evenals " een drone die klonk als een zwerm ziedende bijen".

Op plaat ontberen deze herinterpretaties enigszins het broeierige van hun live-versies, maar je zit toch vaak met bonzend hart te luisteren naar hoe Echo Collective de wonderlijke, aartsdonkere melodieën en harmonieën van Radiohead in een andere context smokkelt zonder ze te bruskeren. 'Pyramid Song' en 'You & Whose Army' grijpen als vanouds naar de strot en zelfs de jazzy freakout 'Life In A Glasshouse' blijft overeind. Petje af.

Lees hier onze concertrecensie.

5. Jean Grae & Quelle Chris - 'Everything's Fine'

U bent tuk op rappers die al eens een stevige brok satire, ironie en parodie in hun muziek smokkelen? Welaan, dan zal Everything's Fine van het getrouwde koppel Jean Grae en Quelle Chris smaken. U kent Grae van de vlijmscherpe, soms erg sarcastische hiphopfantasieën die ze sinds 2002 op plaat pleurt. Chris vergaarde cultsucces met sterke soloplaten en productiewerk voor Pharoahe Monch en Open Mike Eagle.

Op Everything's Fine laten ze het Amerika onder Trump alle hoeken van de kamer zien, vaak met veel sardonisch genoegen, bijgestaan door comedians als Nick Offerman (in het hilarische titelnummer). "All-star big boy with the buttered up crispy / Tryna snack a bag the size of Chris Christie", ratelt Chris in 'OhSh'. Yep, de raps zijn superbe, de beats onorthodox en verdomd inventief. U zou 'm al van voor naar achter moeten kunnen meerappen.

6. Leon's Creation - 'This Is The Beginning'

Reissue van de week? Dat moet deze heropgefriste rare grooves-klassieker This Is the Beginning zijn van Leon's Creation, een Amerikaanse funkband die nooit uit de schaduw van het gelijkaardig klinkende Sly & The Family Stone is uitgeraakt. Het uit San Francisco afkomstige Leon's Creation focuste echter meer op psychedelische hippiesoul, zonder daarom de vette grooves uit het oor te verliezen. Dj's en funkfreaks smeken al decennialang om een waardige heruitgave. Bij deze.

7. The Weeknd - 'My Dear Melancholy'

Heeft The Weeknd "hét" nog? We vroegen het ons af na zijn vorige, erg middelmatige album Starboy (twee fantastische singles en een heleboel vulsel). Deze onaangekondigde EP viel eind deze week vanuit het niets in onze schoot: lekker slepende, diabolische r&b die de schurftige ziel van Abel Tesfaye dissecteert zoals op zijn superbe eerste drie platen. De Franse technoproducer Gesaffelstein doet mee en voelt zich hoorbaar comfortabel in het ranzige universum van The Weeknd. Meevallertje.

8. Frankie Cosmos - 'Vessel'

Vessel ademt de vrolijkmakende, licht apathische slackersfeer uit films van Noah Baumbach en Zach Braff, of zou niet misstaan op de soundtrack van televisieserie Girls. De band rond de 24-jarige New Yorkse singer-songwriter Greta Kline (dochter van acteur Kevin Kline) kruidt zijn lijzige, behoorlijk wankele indiepop met grappige, onnozele poëzie die ontwapenend eerlijk aandoet. “Being alive/Matters quite a bit/Even when you/Feel like shit/Being alive", horen we hen zingen. Kijk, daar moeten ook wij om grinniken. Voor fans van Courtney Barnett en The Moldy Peaches.

9. Joel Baker - 'The Dreamers'

Ooit was de uit Nottingham afkomstige Joel Baker een speechschrijver voor de Labourpartij, maar de roep van de muze klonk luider dan die van de politiek. Hij groeide op met Sum 41, Jeff Buckley en Kanye West maar opteerde na lang zoeken voor een hypnotiserende, melancholische urban-stijl. Op The Dreamers spant hij de beloftevolle soulzangeres Mahalia voor zijn kar en speelt hij een krasse cover van 'You Got Me' van The Roots. Talentje.

10. TheColorGrey - 'For What It's Worth'

Met elke release hoor je TheColorGrey groeien. De Antwerpse soulvolle rapper gooide al hoge ogen op zijn debuut Rebelation maar hij bleef evolueren, vaak op verrassende wijze. Het tussendoortje In Between Phases experimenteerde vorig jaar al met jazzy invalshoeken en rootsy beats. Op de nieuwe EP For What It's Worth koppelt hij veelal downtempo aan melancholische vocals. Onze favoriet? De vreemde eend 'The Thirst', Kaytranada meets D'Angelo, zoiets.