Dit zijn de 10 beste platen van de week

1. Everything Is Recorded - Everything Is Recorded

Klassieke soul, dub, rootsreggae, hiphop, future-r&b en urban-elektronica zwaaien de plak op het titelloze debuut van Everything Is Recorded, het debuut van producer-muziekindustrieveteraan Richard Russell. Niet zo vreemd voor een kosmopoliet die opgroeide in een culturele melting pot als Londen. Met de hulp van rappers, zangers en topmuzikanten als Kamasi Washington, Ibeyi, Peter Gabriel, Giggls en Owen Pallett tilt hij zijn melancholische urban-pop naar het allerhoogste niveau. Het is vooral de Londense bard Sampha die het felst schittert op deze topplaat. In ‘Close But Not Quite’ gaat hij in duet met een ontroerende stemsample van Curtis Mayfield. In het titelnummer treurt hij op volle kracht tegen een waterval van feeërieke violen aan. "Richard Russels oorlog knauwt naar het hart en laat slordige lappen weemoed na", schreven we.

Lees hier de volledige recensie

2. Madensuyu - Current

"We worden bijna veertig en hebben de nodige verantwoordelijkheid, maar het kind in jezelf mag nooit verdwijnen. Het is belangrijk te blijven doen wat je passie is", aldus de Madensuyuleden in De Morgen. Passie drijft hun fonkelnieuwe worp Current, een plaat die vooral verstilling huisvest, met dank aan de ijzige, contemplatieve minimalistische piano die - verrassing! - de groezelige postrockgitaren van weleer vervangt.

Ja hoor, het Gentse duo is nog steeds kwistig met heftige, punky potten-en-pannengrooves, maar deze keer duiken zelfs opzwepend parlando en diepkervende zangpartijen op. Popmuziek is het niet, wél een oververhitte vrijpartij tussen punk en neo-klassiek. Hoed af.

Lees hier de Look Hoes Talking over Currents.

3. Car Seat Headrest - Twin Fantasy

In 2011 gooide de Amerikaanse indierockmuzikant Will Toledo een eerste, rudimentaire versie van Twin Fantasy op zijn Bandcamppagina. De man maakte nooit een geheim van zijn drang om zijn oeuvre nu en dan op te poetsen of te herwerken. Het verbaast geenszins dat Twin Fantasy een full makeover krijgt. "De oorspronkelijke opname doet aan als een vage schim achter het aangedampte glas van een veranda", schreven we. "Twin Fantasy lijkt in zijn tweede versie ontsnapt uit zijn glazen kooi, is in de douche gesprongen en heeft een half jaartje in de fitness vertoefd." De songs spelen meer dan ooit hun troeven uit en voelen warmer aan dan op de blikkerige, demo-achtige eerste versie van de plaat.

"Toledo heeft de sound van zijn ritmesectie naar behoren opgepoetst en de morsige gitaren rijten de mix haast aan flarden. "Deze soms withete koleherrie blazen wij wát graag aan hoog volume uit onze autospeakers".

Lees hier de volledige recensie

4. Joan As Police Woman - Damned Devotion

"Door te kiezen voor kale, schijnbaar simpele arrangementen en door de meezingbare refreinen niet te schuwen, maakt Joan Wasser van Damned Devotion één van de toegankelijkste platen uit haar catalogus", schreven we over het vijfde album van de New Yorkse Joan As Police Woman.

De voorbije jaren zwichtte de New Yorkse alsmaar vaker voor onversneden popmuziek. Enter bitterzoete rhythm & blues, hypersensitieve bespiegelingen, de hartstocht en assertief bonkende beats. Joan zingt over gestrande relaties, over vrouwenmisbruik, over verlangen, over wereldvreemdheid en, in het prachtige 'What Was It Like' over haar overleden vader. Een plaat die je bij de strot grijpt.

Lees hier de volledige recensie

5. U.S. Girls - In A Poem Unlimited

Wauw! Nooit gedacht dat de Amerikaanse undergroundzangeres Meg Remy zo onbeschaamd hitgevoelig uit de hoek zou durven komen. Wég zijn de groezelige, met dwarse gitaren en kapotte samples opgesmukte indieliedjes van weleer. In de plaats komen kokette meezingers die te leen gaan bij Motown, Franse sixtiespop, kitscherige lounge en trippy elektropop. Remy zingt assertiever, krachtiger, kittiger en wulpser dan ooit (bij momenten klinkt ze zowaar als Kylie Minogue ten tijde van 'Chocolate').

Haar begeleidingsband Cosmic Range fungeert als haar persoonlijke Dap Kings. Maar onder de sprankelende glitter huizen bittere, aardedonkere verhalen over seksisme, huiselijk geweld en misbruik. Schrik dus niet als u haar in de spacedisco van 'Incidental Boogie' plots “I feel brutalised, but closer to him” hoort zingen. Schizofreen, ja, maar ook onweerstaanbaar.

6. MGMT - Little Dark Age

Kon MGMT de hete adem van Tame Impala niet langer verdragen? Op Little Dark Age, een verrukkelijke "return to form", stoeit het Amerikaanse duo immers met zoemende synths, eightiespoptexturen en een new romantics-esthetiek zoals we die ook bij zijn Australische concurrent aantreffen.

Zo knipogen Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser meteen ook naar hun geprezen debuut Oracular Spectacular. De songs klinken kwiek, fris en zelfrelativerend. Ja, nog steeds een tikkeltje psychedelisch maar bovenal onweerstaanbaar catchy.

7. Roméo Elvis & Le Motel - Morale 2luxe

Je hebt luxe-uitgaves en dan heb je Luxe-Uitgaves. Zoals deze Morale 2Luxe waarop de Belgische raplieveling Roméo Elvis maar liefst elf nieuwe nummers aan zijn gelauwerde tweede album toevoegt.

Da's eigenlijk een volwaardige plaat die u er zomaar bij krijgt.

Onze favorieten onder de nieuwtjes? Het met jazzy keys doorzeefde 'Série B', de kale elektro van 'Chanmax' en het piekfijn geproduceerde 'Respirer'.

8. JTOTHEC - Somebody Had To Make This Record

Met de band JTOTHEC biedt de West-Vlaamse funkfanaat Jonas Casier zijn heel eigen kijk op de funk. Zijn debuut Somebody Had to Make This Record maakt een fraaie knieval voor Prince ('You Gotta Believe in You'), boetseert slim met Michael Jackson ('Talking Backwards'), shaket met James Brown ('Cold Wind') of salueert The Neptunes ('Not Black Nor White').

Dan weer fantaseert Casier tedere, romantische housepop bij elkaar of smokkelt het beste van Stevie Wonder in zijn opzwepende liedjes. Better believe it.

Lees hier het interview met JTOTHEC

9. De Jeugd Van Tegenwoordig - Luek

Hoe vindt De Jeugd Van Tegenwoordig nog zijn plekje in de overbevolkte Nederhopniche waar Lil'Kleine, Ronnie Flex, Kraantje Pappie, Gers Pardoel en de vermaledijde BOEF de plak zwaaien?

Door op onnavolgbare wijze de funk te beteugelen, zoals altijd. Het levert niet zozeer de meest verrassende Jeugd-plaat ooit op, wel een collectie niet te versmaden, lekker losse hiphop vol elektrofunk voor de doorsnee "geile beer, geile flikker, ouwe pik, ouwe pijp".

Yes, we hebben hen "gemist als een bitch".

10. Meneer Michiels - Klets

Kristof Michiels, oftewel Dj 4T4 van 't Hof Van Commerce, plooit zichzelf dubbel op zijn tweede album als Meneer Michiels. De beats zijn gespierder, de texturen origineler, de raps zelfverzekerder.

Ja, Michiels' bij momenten lijzige Limburgse accent is "an acquiered taste" maar dat is Izegemse rap en Amsterdamse hiphop ook. Niet zeuren dus. Wie graag hiphop hoort die verder kijkt dan de neus lang is, laat deze niet liggen.

"Eerste klas, dikke schtijl, zij maar zeker", klinkt het dan.