Dit waren de 10 beste nummers van 2021

2021 werd niet het verhoopte jaar van de bevrijding, maar gelukkig viel er op cultureel vlak wel opnieuw veel te beleven. De Morgen blikt terug op de hoogtepunten van het jaar. Vandaag: de meest opvallende songs van het jaar.

10. K3 - ‘Waterval’

Deze herfst vervelde Klaasje van de weeromstuit tot Julia, na een op VTM uitgesponnen marktstudie van Gert Verhulst. K3 blijft dus hoogst inwisselbare handelswaar, voorbestemd om een assortiment aan brooddozen op te leuken, naast andere meuk met een gewisse toekomst in het containerpark. Dankzij ‘Waterval’ maakt het trio gelukkig aanspraak op méér eeuwigheidswaarde. Een glimmende popdeun licht op in dit donkere najaar, het refrein klinkt aanstekelijker dan de laatste virusvariant. Hey-ey! Wo-how! Deze ‘Waterval’ krijg je met geen wattenstaafje uit je oren gewreven. Of uit je vunzigste gedachten. “Zijn we niet allemaal unicorns en dolfijnen?”, vragen de drie K’s zich ergens af. Zelfs David Attenborough durft zich vast geen beeld vormen bij dat minnespel. Maar wat bomt het? In de laatste rechte lijn schoot K3 naar voor als de meest gestreamde Vlaamse act van 2021.

9. Lil Nas X - ‘Montero (Call me by your name)’

Schuif op, Marilyn Manson! Ga voor een ander hol keffen, Kanye! En denk maar niet dat je met die French crop aan middeleeuwse godslastering deed, Alex Callier. De grootste shockrocker van 2021 blijkt Lil Nas X te zijn. Oftewel: de eerste rapper die Amerika verovert terwijl hij zijn homoseksualiteit in de vitrine zet. Zo belandde hij meteen ook in de vuurlinie van godvrezende scherpschutters. Wat de zaken er niet makkelijker op maakte: in de clip van ‘Montero’ glijdt X aan een danspaal vanuit de hemel naar de hel, waar hij een wellustige lapdance opvoert in de schoot van Satan. Die exuberante video was zowel een opzienbarend als gedurfd hoogstandje. Maar dat de opvallend kwetsbare song achter die clip moeiteloos kan wedijveren met Lil Nas X’s eerdere wereldhit ‘Old Town Road’: dat vinden wij pas een schokkende vaststelling.

8. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul - ‘Thank You’

In de fichebak ‘Even hilarisch als catchy’ moet ‘Chaise Longue’ van het postpunkduo Wet Leg maar nipt de duimen leggen tegen deze sarcastische Charlotte Adigéry. Op een groezelig bedje van vintage electro, superbe synths, ruis en plinky-plonks lijkt ze er een sardonisch genoegen uit te putten, om met uitgestreken gezicht te buigen voor elke betweter en mansplainer. ‘Thank You’ is een bijtende parodie. “Enlighten me with your vision”, paait ze snerend. “You discovered me, right? You’re the Columbus to my America.” De muzikale samenwerking met Bolis Pupul leverde steeds uitzonderlijker duetten op. Ook Coldplay zette trouwens in op een succesvol duet, zij het dan met de Koreaanse popjes van BTS. ‘My Universe’ is helaas zo’n brakke hap dat we ook spontaan een schamper danklied willen aanheffen. No no no… réally.

7. ABBA - ‘Don’t Shut Me Down’

Een kwestie van tijd voor ook Adele beslist om een hologram het vuile werk te laten opknappen, zoals ABBA. De Britse zangeres koppelt haar laatste album voorlopig nog gewoon aan een peperdure residency in Las Vegas. Dat is dus één stap verwijderd van het verdienmodel dat het Zweedse kwartet op poten zet. Bijna vier decennia na de split maakte ABBA dit jaar een officiële comeback, met een nieuw album én een serie shows als “ABBA-tars” in een speciaal gebouwde arena in Londen. Dat is ook zowat het meest futuristische aan de groep. Want muzikaal staat hun wederopstanding vertrouwd garant voor melancholie in mineur, en orkestratie in majeur. Zo start ‘Don’t Shut Me Down’ uit de startblokken als een outtake van de musical Les Misérables, waarna een discobol opstandig begint te glinsteren. Net als uw ogen, gij verdoken nostalgicus.

6. Stromae - ‘Santé’

Na zes jaar stilte mikt Stromae op een Amerikaanse doorbraak. Dat doet de balsturige Brusselaar met Rwandese roots niet met aalglad hitparadevoer. Wél met een minimalistische beat en maatschappijkritiek. ‘Santé’ is gelukkig geen comeback in mineur, hooguit één en sourdine. Acht jaar na zijn magnum opusje Racine Carrée bracht hij deze single volkomen onverwacht uit. De song is een betraande ode aan diversiteit, en een hart onder de riem voor alle kleine handen die groot werk leveren. Andermaal legt Stromae de ongelijkheid in deze wereld bloot met een faux-feestnummer. Af en toe vertraagt de song plagerig in tempo. De zuiderse exotiek van de cumbia lonk in ‘Santé’, waardoor zijn melodramatische ‘brelliaanse’ retoriek u toch eerder naar de dansvloer dan het wurgkoord leidt. Een heilsdronk op uw, zijn en onze gezondheid.

5. Angèle - ‘Bruxelles, je t’aime’

Het zegt veel over de autoriteit van Angèle dat zelfs een grootogige ode aan de hoofdstad meteen gebombardeerd wordt tot een maatschappelijk statement. Het heeft vast ook wel iets te maken met de zin “Laat mij het zeggen in het Vlaams/dank u Brussel voor mijn naam”. Een verwijzing naar haar achternaam Van Laeken, maar ook een subtiele hint naar tweetalige eendracht. Je vergeeft het zelfs dat Angèle Nederlands spreekt zoals een bang paard danst op het ijs. ‘Bruxelles, je t’aime’ is volgens de zangeres een naïef eerbetoon aan de stad die ze zo miste tijdens de lockdown. Maar het is ook een onbewuste ode aan belgitude, die grossiert in huppelende vrolijkheid én een fabuleus refrein dat zich kan meten met de spectaculaire video. Meer dan 8,5 miljoen kijkers op YouTube lijken het daar vandaag mee eens.

4. Taylor Swift - ‘All Too Well (10 minute version)’

Als de liefde langsloopt bij Taylor Swift, blijft de schaduw ervan nog jaren rondhangen. Dat is niet anders met ‘All Too Well’. Een song die bijna tien jaar geleden voor het eerst verscheen, en in geen tijd een absolute favoriet werd onder de fans. Dit jaar besloot Swift om het plezier te verdubbelen. Vergeet even dat u Amerika’s aardigste schoondochter nu ineens “fuck the patriarchy” hoort zingen. Of dat sommige swifties in elke zin een referentie lezen aan de bittere liefdesbreuk met acteur Jake Gyllenhaal. Dat is trouwens niet onlogisch: tussen de regels merk je dat hij niet alleen haar hart brak, maar ook aan de haal ging met haar sjaal. Dekselse dondersteen! Wat deze versie monumentaal maakt, is dat ze klinkt als de ontroerende herinnering van een dertiger aan een zwaarmoedige herinnering van een jonge twintiger.

3. Olivia Rodrigo - ‘Drivers License’

Justin Bieber blijkt dit jaar zowaar uw meest gestreamde artiest van het jaar, dankzij Justice. Ah, rechtvaardigheid bestaat niet, mijn waarde. Maar met hoge noteringen voor ­Ariana Grande, Olivia Rodrigo en Billie Eilish is België een van de weinige Europese landen die een grotere hang heeft naar sterkmakers van de andere kunne. De onbetwiste poprevelatie van dit jaar is daarbij Olivia Rodrigo. ‘Drivers License’ schopte het tot meest gestreamde hit van 2021, haar debuut Sour deed zowat hetzelfde in de albumlijsten en vandaag maakt ze kans op zeven Grammy’s.

De opkomst van Rodrigo doet denken aan de ijle rise to fame van Billie Eilish: zo brak Rodrigo finaal door op haar zeventien, maar kende de jonge garde haar al een hele poos langer, onder meer als actrice in de serie High School Musical op Disney+.

Dit jaar was amper goed en wel begonnen, of ook de buitenwacht kon niet meer om Rodrigo heen. En dat allemaal dankzij de monsterhit ‘Drivers License’. Een onverwoestbare dijk van een een power ballad, ingelepeld door peilloos liefdesverdriet (door haar co-ster in voornoemde Disneyserie). Wat haar meteen op lauwerkransen kwam te staan, was een Lemonade-van-Beyoncé-momentje. Zoals Queen B uithaalde naar “Becky with the good hair”, walgt Rodrigo van haar ex: “And you’re probably with that blonde girl/Who always made me doubt”. Willens nillens kies je voor kamp Olijfje.

2. Little Simz - ‘Introvert’

De titel van deze song doet het tegenovergestelde vermoeden, maar ons Album van het Jaar trapt af met een magistraal nummer dat de ziedende energie van een drietrapsraket heeft. Een strak marsritme, dreunende blazers en veelstemmig kippenvelkoor verlenen deze song koninklijke elegantie. Boem, paukenslag! Een theatraal orkest tekent voor een ontzagwekkende ouverture.

Wat opvalt is dat Little Simz die grandeur niet met grootspraak verwart. Ze spreekt over haar onrust, onzekerheid en de angst om kwetsbaar over te komen. “The kingdom’s on fire, the blood of a young messiah”, zingt de 27-jarige Simbiatu Ajikawo. “I see sinners in a church.” Spoiler alert: ‘Introvert’ is de opmaat voor een triomf van de verschroeide aarde. Haar eeuwige twijfels en issues over haar identiteit werpen uiteindelijk hun vruchten af. “I’m a Black woman, and I’m a proud one”, klinkt het bijvoorbeeld even later. “We walk in blind faith not knowing the outcome/But as long as we’re unified, then we’ve already won.”

De song ‘Introvert’ gaat in wezen over de kracht die ze vindt door in haar navel te kruipen, vertelde ze dit jaar. “Naar binnen keren en vrede in mezelf vinden, te midden van alle chaos die zich in de wereld ontspint.”

Het begrip “tijdloos” kleven aan een song, laat staan een heel album, is nogal heikel. Te snel en te onpas wordt dat beladen woord in de mond genomen. Met het passeren van de jaren ontdek je dat de tijd uiteindelijk àlles klein krijgt. Maar dit achronische pareltje zal u over een kwart eeuw niet uitsluitend terug slingeren naar 2021. En gelùkkig maar, denken we nu ineens ook.

1. Måneskin - ‘Zitti E Buoni’

Bakkes toe en gedraag u! Met dat commando wint Måneskin eind mei de 65ste editie van het Eurovisiesongfestival. “Varieté-rock”, snuift Alex Callier van Hooverphonic, die zich als mededinger ineens in ‘The Wrong Place’ lijkt te bevinden. Sinds hun overwinning is de groep rond Damiano David zelfs naar Eurovisionele normen een onverwacht cijferkanon. Op streamingdiensten harken sommige songs (meer dan) een half miljard streams bij elkaar. De Måne-mania is compleet wanneer ook Verenigde Staten, Brazilië, Mexico en India overstag gaan voor hun kitscherige persiflage op rock-’n-roll, gehesen in leder, jarretelles, visnetjes en eyeliner. ‘Zitti e buoni’ schopt het zelfs tot de allereerste Italiaanse hit in Groot-Brittannië sinds Luciano Pavarotti. En dat was ook alweer ruim dertig jaar geleden. Ze sprokkelen bewonderende blikken van Miley Cyrus, Royal Blood en Franz Ferdinand, maar ook Bruce Springsteen-luitenant Steven Van Zandt drukte al zijn liefde voor hen uit. Iggy Pop sloeg zelfs de handen in elkaar met de rockgroep, voor een nieuwe versie van hun hitsingle ‘I Wanna Be Your Slave’. En dat allemaal dankzij een Eurovisie-song die de uitstraling heeft van een worstenkraam op een braderie. Maar goed: je zult het altijd merken, dat je steeds weer nét honger krijgt wanneer je erlangs moet.