‘Dit leven houdt ook voor ons op, maak er het beste van’: Depeche Mode gaat door zonder Andy Fletcher

Andy Fletcher is er niet meer bij, maar Dave Gahan en Martin Gore blijven doorgaan met Depeche Mode. Ze gaan op tournee en er komt een album, dat al bijna af was toen Fletcher overleed. ‘Het leek nu wel alsof hij aanwezig was bij al ons geruzie over hoe ik het best bepaalde regels kon zingen.’

Toen Andy Fletcher van Depeche Mode op 26 mei plotseling overleed, was het de vraag of de overgebleven bandleden, Martin Gore en Dave Gahan, nog wel wilden doorgaan met de Britse elektronische popgroep die Fletcher in 1980 had opgericht. Uitsluitsel kwam er vorige week in Berlijn. In het fraaie theater van het Berliner Ensemble kondigden Gore (61) en Gahan (60) aan dat er in maart 2023 een nieuw album verschijnt én dat Depeche Mode op tournee gaat langs 42 stadions en arena’s in Noord-Amerika en Europa.

Het Europese gedeelte van de tournee, vernoemd naar het album Memento Mori (Latijn voor ‘gedenk te sterven’), begint op dinsdag 16 mei in Amsterdam. Vier dagen later staan ze in het Sportpaleis in Antwerpen.

Het 15de album van Depeche Mode was al bijna af toen Fletcher overleed. Ook de titel Memento Mori stond al vast. De twee hebben niet overwogen dat te veranderen.

“De meeste liedjes gingen over de dood en de omgang met het gegeven dat we er allemaal aan zullen moeten geloven. Denk eraan, dit leven houdt ook voor ons op, maak er het beste van”, expliceert Dave Gahan na afloop van de perspresentatie, tijdens een interview in een van de theaterloges.

“De dood was door corona dichtbij gekomen, allemaal hadden we kennissen of dierbaren verloren. Maar Fletch was nog springlevend toen we begonnen, hoor.”

Fletch, zoals Gahan Andy Fletcher steeds noemt, sloot zich altijd pas bij het duo aan als de liedjes geschreven waren. “Zo werken we nu eenmaal. Martin schrijft de meeste teksten en muziek. Ik ga dan met hem in conclaaf over hoe ik die het best kan zingen. Veel heen en weer mailen en gedoe. Daar bemoeide Fletch zich nooit mee. Die kwam er later pas bij. Dit voorjaar waren de voorbereidingen afgerond. Fletch zou zich in Santa Barbara bij ons melden. Ik weet nog dat ik thuis in New York zat en er werd gebeld. Fletch was dood.”

De schok was groot, want ‘hij leek de gezondste van ons drieën’. Van de weken die volgden, herinnert Gahan zich vooral dat het leek alsof hij dichter bij Martin Gore stond dan ooit. “Daar zaten we dan op een bankje in de kerk tijdens de begrafenis van Fletch, die ik meer dan veertig jaar kende. Martin zelfs nog veel langer, want ze waren schoolvriendjes.”

Maar beiden voelden dat ze door moesten, herinnert Gahan zich. “Omdat Fletch dat zelf had gewild. Dat klinkt bijna als een cliché, maar het is wel echt zo. Ik weet zeker dat hij gezegd zou hebben: jongens, jullie hebben mij toch niet nodig. Nou, we misten hem meteen al, hoor. Al was het maar om de relativerende grapjes als we weer met een liedje over de dood zouden aankomen. Ik hoorde hem roepen: jongens, wat zwaar allemaal, nu even wat vrolijkers.”

Cement

Het is volgens Gahan moeilijk om buitenstaanders uit te leggen wat Fletchers rol precies was in de band. “Martin is de schrijver, ik ben de zanger en Fletch zorgde dat we elkaar niet te veel in de haren zaten. Het leek nu wel alsof hij aanwezig was bij al ons gekift over hoe ik het beste bepaalde regels kon zingen, in welke toon en tempo.”

Andy Fletcher die als het cement tussen Martin Gore en Dave Gahan het boeltje bij elkaar moest houden? “Zo werd het altijd een beetje gesimplificeerd, ja. Maar het is vooral Martin aan wie hij al die jaren plakte. Zij hebben de band opgericht, ik kwam er later bij. Ik heb me altijd een beetje een buitenstaander gevoeld. Het was vaak twee tegen een, maar altijd kwam Fletch met de oplossing.

Hij was ook de sociaalste van ons. Als er iets moest worden geregeld, stapte hij op de juiste persoon af. Het is niet zo goed uit te leggen wat hem voor ons onmisbaar maakte. Dat was meer zijn persoonlijkheid dan zijn muzikaliteit. Tijdens optredens hoefde hij eigenlijk maar een paar knoppen in te drukken, maar hem zo enthousiast te zien springen en dansen met de armen in de lucht maakte ook mij op het podium volmaakt gelukkig.”

De eerste tournee met Depeche Mode, het eerste ritje met het busje naar Birmingham of de eerste boottocht naar Frankrijk. Fletch die sigaretten bietst, als laatste aan de hotelbar hangt: “Het zijn allemaal dingen waaraan ik juist de laatste dagen weer veel denk.”

Toen Gore en Gahan elkaar voor het eerst in weken weer in Berlijn ontmoetten, realiseerden ze zich dat ze nu zonder hun maatje op het podium zouden staan. “De schrik sloeg me om het hart. Martin en ik wilden het zelf. We waren zo onder de indruk van alle reacties die zijn dood wereldwijd opriep, dat we iets terug wilden doen. Weer tussen de fans komen en hopelijk wat vreugde bieden. Het is wat ik het liefste doe, maar zonder Fletch benauwt het me nu toch een beetje.”