Dit is wel de laatste tv-reeks waarvan we zo’n frisse reboot hadden verwacht

De ene reboot is de andere niet. Voor elk Battlestar Galactica of Twin Peaks: The Return is er wel een 90210 of een And Just Like That. We houden ons hart vast voor het heropgekalefaterde The Fresh Prince of Bel-Air, dat binnenkort terugkeert onder de naam BEL-AIR, op maat gesneden van een jonge generatie bingewatchers die nog nooit van Will Smith heeft gehoord.

Het bestaat wel degelijk, een reboot die iets totaal fris en onverwachts doet met het oorspronkelijke format. De laatste televisiereeks waarvan wij dat hadden verwacht, is The Wonder Years. De originele serie, die diep in de jaren negentig wortelt, vertelde prachtig het coming-of-ageverhaal van ene Kevin Arnold, een kereltje uit een doordeweeks Amerikaans gezin in de jaren zestig. Je volgde zijn vriendschappen en kalverliefdes, de perikelen van zijn witte middenklassefamilie, zijn studie- en levenskeuzes, tegen de achtergrond van het Amerika waar John F. Kennedy, de Vietnam-oorlog en de hippiecultuur de plak zwaaiden.

Dat zogenaamde white suburbia wordt in de reboot van The Wonder Years ingeruild voor een Afro-Amerikaans verhaal in het Alabama van de jaren zestig. Alleen dat opzet al is geniaal, zeker anno 2022 waar de naschokken van Trumps rechts-conservatieve regering, van Black Lives Matter en MeToo tot diep in de vezels van onze westerse maatschappijen zijn doorgedrongen.

Dreiging

Ook nu weer steelt een schattige protagonist de show: ene Dean Williams, een zwarte jongen wiens verhaal wordt verteld met de voice-over van Don Cheadle. Het kereltje groeit op in een relatief stabiel huisgezin met liefhebbende ouders, een oudere zoon die in Vietnam is gaan vechten en een tienerdochter die de hormonen voelt gieren. Dean is een beetje een nerdy outsider op school en op de koop toe verliefd op de schrandere Keisa: een weerspiegeling van de langzaam ontluikende liefdesrelatie tussen Kevin en Winnie die als rode draad door de originele The Wonder Years liep.

Wat deze reboot bijzonder maakt, is meteen ook het ingrediënt dat de oorspronkelijke reeks ontbeerde, zijnde de immer aanwezige onderhuidse dreiging van racisme. Deans argwanende vader wil het zwarte honkbalteam van zijn zoon ver weg houden van witte teams, bijvoorbeeld. In Deans erg witte school krijgen hij en zijn Afro-Amerikaanse vrienden de nodige microagressies voorgeschoteld, zeker nadat Martin Luther King Jr. is vermoord, waardoor de leerkrachten in een kramp schieten. Daarnaast flirt Deans oudere zus nog eens met leden van een Black Panther-beweging. Het wakkert een vlam naar een kruitvat aan en maakt de maatschappelijke onrust van de sixties haast tastbaar.

Op die manier trekken de scenaristen met zwier een kras door de idylle die The Wonder Years zou moeten voorschotelen. Zouden ze die wankele balans een heel seizoen kunnen aanhouden?