‘Dit is onze plaat, dit is wie we zijn, en we gaan ons er niet voor excuseren’

Jullie hebben elkaar naar verluidt achter de toog ontmoet. Vertel eens.

Craig Whittle: “Zo’n zeven jaar geleden was ik als toeschouwer op een vrij podium waar de hele avond niets dan slechte muziek werd gespeeld. Tot Hannah – die ik toen nog niet kende – opkwam en een liedje op akoestische gitaar speelde. Haar stem blies me van mijn sokken: zo krankzinnig mooi.”

“Twee jaar later ging ik in een café werken en werd ik voorgesteld aan de dame die me de kneepjes van het vak ging leren: ik herkende Hannah meteen. We zijn beginnen te praten en zijn nooit meer gestopt. ’t Is te zeggen: tot we samen muziek begonnen te maken.”

Hannah Merrick: “Het heeft lang geduurd voor ik hem een liedje durfde voor te spelen. Ik had op dat moment al lang niet meer voor iemand gezongen – toch niet mijn eigen songs.”

Maar je schreef wel?

Merrick: “Altijd. Elke dag.»

Whittle: “Ik ook. Vanaf de eerste dag dat ik een gitaar omgordde ben ik ook beginnen te schrijven. Niks groots, gewoon slaapkamerdingen.”

“Het heeft even geduurd voor we wisten wat we wilden, en vooral: wat we níét wilden. Als we meteen iets hadden gemaakt en uitgebracht, hadden we daar nu ongetwijfeld al een hekel aan gehad.”

Jullie hadden wel vrij vlug een schrijfroutine.

Merrick: “We schreven voor onze avondshift begon, om 17 uur. Dan ging ik met mijn gitaartje naar Craig en liet ik hem de song horen waaraan ik aan het werken was. Hij vond ze eigenlijk altijd goed. Hij gaf dan wat opmerkingen en speelde er gitaar bij. En dan gingen we werken. Simpel.”

Zal King Hannah altijd een duo blijven?

Merrick: “Craig en ik hebben een duidelijke visie op hoe onze muziek moet klinken. Om die visie ten uitvoer te brengen, hebben we groepsleden nodig. Maar niet bij het creatieve proces zelf. Te veel koks bederven de brij. Het moet boem-boem-boem kunnen gaan. Snel werken, snel duidelijkheid scheppen.”

Whittle: “We hebben al wel dingen opgenomen waarbij we rekening hielden met meningen van anderen, hoor. Over het eindproduct waren we nooit tevreden.”

Merrick: “Hoe meer mensen ergens bij betrokken zijn, hoe moeilijker het is erin te geloven.”

Jullie muziek klinkt eerder Amerikaans dan Brits. Vreemd voor een groep die uit het hol van The Beatles komt.

Merrick: “Uiteraard ken ik The Beatles, maar ik heb er nooit echt naar geluisterd. En als je ergens niet naar luistert, komt dat natuurlijk ook niet tot uiting in je muziek.”

Whittle: “Ik een beetje, maar dan vooral naar hun weirdere dingen, zoals ‘Tomorrow Never Knows’. Ik voel me meer aangetrokken tot Noord-Amerikaanse muziek: van de seventiesmuziek van Neil Young tot ninetiesgroepen als Red House Painters en Smog.”

Jij zou een Bruce Springsteen-fixatie hebben gehad, Craig.

Whittle: “Ik weet niet of het een fixatie was, maar ik heb wel veel naar hem geluisterd, ja. Ik was vooral in de ban van Born to Run (1975), Darkness on the Edge of Town (1978) en Nebraska (1982) – atmosferische cinematische, erg Amerikaanse muziek. Springsteen is ook een goed rolmodel: hij staat vier uur op het podium en lijkt van elke seconde te genieten.”

I’m Not Sorry, I Was Just Being Me heeft een titeltrack: is dat ook de sleuteltrack?

Merrick: “We wisten dat we een lange plaattitel wilden. Een volledige zin, net zoals bij Tell Me Your Mind and I’ll Tell You Mine, onze twee jaar oude ep: dat is een statement, nietwaar? ‘Dit is onze plaat, dit is wie we zijn, en we gaan ons er niet voor excuseren.’ ’t Is ook een soort openingszin voor de luisteraar.”

Er staat één kleine verwijzing naar de pandemie op de plaat, waar je in ‘All Being Fine’ zingt: ‘We’ve a family call scheduled for half nine’. Is het raar om net in deze tijd je debuut uit te brengen?

Merrick: “Geen idee. We weten niet hoe het is om in een andere tijd een plaat uit te brengen, hè.”

Whittle: “Ik denk dat het ons een beetje geholpen heeft. De lockdowns hebben ons toegestaan om langer te zoeken naar wat we wilden en uit te vlooien hoe we het live gaan doen. We zijn er bijna klaar voor, en ik denk de wereld ook.”

Om af te ronden: zijn jullie eigenlijk een koppel?

Merrick: “Nee.”

Whittle: “Daar sluit ik me bij aan.” (lacht)

I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is uit bij City Slang.

© HUMO