Dieter en Staf Coppens: ‘Plots stond er een everzwijn te briesen naast ons hutje’

De oudste is 42 en trok voor het Eén-­programma Down the Road naar Finland. De jongste van 39 is een paar weken geleden naar Zweden verhuisd en ruilt de tv-wereld in voor een bestaan als camping­uitbater. Dieter en Staf Coppens, neven.

STAF

“Dieter en zijn gezin hebben ooit zelf een huisje gebouwd, vlak bij de Hoge Venen. Die weekends en vakanties daar, dat was altijd feest. We mochten in de tent slapen en het varken uithangen. Mijn broer Mathias (ook programmamaker en presentator; EK) en ik, en Dieter en zijn broer Steven, wij waren samen de vier musketiers. Dágen konden wij doorbrengen met dammetjes bouwen in de beek. Of we trokken ’s avonds laat stiekem naar een jagershutje, lekker griezelverhalen vertellen en elkaar de stuipen op het lijf jagen. Eén keer stond er plots een everzwijn te knorren en te briesen naast dat hutje. Báng dat we waren! Ik denk dat ik toen nog maar een jaar of negen was, het was pikdonker en niemand durfde als eerste naar buiten.

“Dankzij Dieter en zijn drie broers heb ik die passie voor de natuur opgepikt. Als ik een paar weken met mijn gezin ga kamperen, dan draait dat fabriekje zo goed. ’s Morgens met je blote voeten over het gras sjokken naar de douches, heerlijk. Al ben ik na zo’n vakantie ook telkens wel blij om mijn eigen sanitair terug te zien. (lacht) Ik ben er trouwens van overtuigd dat meer gezinnen de natuur gaan herontdekken, en het plezier om met de tent en de auto Europa te verkennen. Dat je voor 16 euro naar Barcelona kunt vliegen, is toch van de pot gerukt.

“In Zweden is die band met de natuur veel sterker. Mijn kinderen (Beau, 12, en Nora, 11; EK) zullen er bijvoorbeeld op school leren welke paddenstoelen eetbaar zijn. Weer of geen weer, elke week trekken ze met de klas een dag naar buiten om te leren spoorzoeken en zo. Mijn vrouw en ik zijn alvast de taal aan het leren in avondschool (dit interview dateert van vlak voor de verhuis; EK). Valt wel mee, hoor: ze vervoegen hun werkwoorden niet. Ik heb, jij hebt, allemaal hetzelfde. Wij gaan met onze camping een fijn publiek aantrekken, dat weet ik zeker. Natuurliefhebbers, die allemaal hun bottines en hun regenjas hebben ingepakt. (lacht)

“Dieter en ik horen elkaar vaak. Ook in onze carrière proberen wij elkaar te versterken. Hij is een heel goeie grafisch vormgever en voor al onze programma’s maakt hij de grafiek. Hij voelt perfect aan wat we willen. Die kerel is een bodemloos creatief vat en het leuke is dat hij zijn creativiteit op verschillende gebieden kwijt kan. Ik hoop dat ik met de camping ook eens een totaal ander aspect van mezelf kan aanboren.

“Vooral de manier waarop Dieter altijd zichzelf blijft, is ongelooflijk straf. Zet vijftien camera’s rond hem, en hij verliest geen gram authenticiteit. Dat benijd ik hem soms wel. Zelf kan ik al eens in de rol van presentator schieten. Om onze verhuis aan te kondigen maakte ik een Instagram-filmpje met mijn broer Mathias. Ik wilde daar geen cameraploeg bij om het zo puur en echt mogelijk te houden. Al besef ik heel goed dat ik nooit zou kunnen wat Dieter doet. Down the Road zou zonder hem een totaal ander programma zijn. Hoe geweldig zou het zijn om eens samen iets te maken. Alleen nog een pax media forceren...”

DIETER

“Toen ik hoorde dat Staf naar Zweden zou verhuizen, dacht ik: waw! Scandinavië ligt ons nauw aan het hart. Mijn jongere broer Steven heeft al jaren een huisje in Zweden, een oudere broer is vorig jaar naar Noorwegen verhuisd. Ik moet Staf echt bewonderen. Mijn vrouw en ik hebben ook al vaak tegen elkaar gezegd: kom, we zijn hier gewoon weg. Na elke reis denken we: hoe hebben we het hier al zo kunnen verknallen? Ik woon vlak bij het Zoerselbos. Prachtig natuurlijk, maar dat is zo’n klein biotoopje, zo kwetsbaar en zo fragiel. Onze biodiversiteit zwakt ontzettend af omdat al die kleine lapjes natuur niet meer met elkaar in verbinding staan. In Lofsdalen, waar Steven zijn tweede thuis heeft, bereik je pas na zestig kilometer wandelen het volgende dorp. Beer, wolf, lynx, eland: je komt ze allemaal tegen. Dat is die puurheid, hè. En daarom vind ik het super dat Staf met de camping mensen terug naar de natuur wil halen. Al hoop ik wel dat hij een goeie muur met folderkes aan zijn balie zal hebben. Want als het regent, en dat kan al eens gebeuren in Zweden, zullen ze allemaal in de rij staan: ‘Wat kunnen wij doen?’ Dan worden die campinggasten plots kleine kinderen die zich vervelen. (lacht)

“Als kind gingen wij altijd kamperen. Een berghut, dat was voor ons een hotel. Mijn vader had goedkoop een geel Volkswagen-busje op de kop kunnen tikken. Nee, niet zo’n seventies-busje, maar het model daarna. Zo eentje waar de rijkswacht mee reed. Het was knalgeel en de garage kreeg het maar niet verkocht. Dat heeft hij helemaal omgebouwd: achterbank eruit, tafel, bedden en een Porta Potti, een chemisch toilet, erin. De nonkels vonden dat zo tof dat op den duur de hele familie Coppens zo’n busje had. Ook Staf en Mathias.

“Staf was nog heel jong toen hij in Wittekerke en Buiten de zone mocht meespelen. Wij vonden dat natuurlijk heel cool, we mochten zelfs eens mee naar de opnames van Bex & Blanche om te figureren. Ik herinner me vooral dat het wel héél lang wachten was. Zelf ben ik pas later de tv-wereld ingerold. Ik studeerde grafische vormgeving en als eindwerk wilde ik iets doen rond mijn passie voor liften. Het plan was om van het zuiden van Spanje naar het noorden van Noorwegen te liften, in mijn eentje. Daar wilde ik een boek over maken, met foto’s, verhalen en tips, mooi vormgegeven. Toen ik dat vertelde op een familiefeest, riep Mathias, die toen net voor TMF werkte: ‘Manneke, ik wil méé!’ Een week later zaten we bij TMF en zo is The Road Ahead ontstaan. Eigenlijk zijn wij toen zonder het te weten met reality-tv begonnen, het was vloggen avant la lettre. De ­camera zat heel dicht op ons.

“Wat ik prachtig vind aan Staf, is dat hij een geweldige verhalenverteller is. En ook achter de schermen is hij een heel belangrijke creatieve spil. Van nul kan hij iets maken dat blijft boeien; dat is tegenwoordig echt niet eenvoudig, hoor. Het verschil tussen zijn en mijn werk is dat mijn programma’s eigenlijk gewoon bollen. Voor Down the Road ga ik op pad met zes gasten die mij héél veel geven. Terwijl Mathias en Staf telkens met een wit blad starten. Het is voor mij wel een droom om ooit samen iets te maken. Ik had het wat moeilijk toen ze met Het lichaam van Coppens kwamen. Ik was dan wel net weg bij VTM, maar ik heb ook een lichaam van Coppens!”