Deze vier nieuwe boeken zijn meer dan de moeite waard

Op 4 augustus 1994 stuurde Nicolien Mizee (°1965) haar eerste fax aan haar docent scenarioschrijven Ger Beukenkamp, vaak aangesproken met de ‘Allesverpletterende’. Dat doet ze nog steeds. Maar intussen begon uitgeverij Van Oorschot de ‘faxenboeken’ uit te geven. Met stijgend succes. Laconiek, lucide én soms onbedaarlijk grappig brengt Mizee verslag uit van haar dagelijks geploeter. In het vierde deel, over de periode 1999-2000, lezen we hoe ze verpopt van steuntrekker tot échte schrijver, een relatie op de klippen loopt en ze stopt met naakt ­poseren.

Na de dood van een vader moet een behoorlijk excentrieke familie het met elkaar zien te rooien. En het draait daarbij niet alleen om de erfenis. De Duitser Karl-Heinz Ott vraagt zich in Het testament af wat een gezin bij elkaar houdt, en wat hen uit elkaar drijft. Daarbij versmaadt hij de humor niet.

Debuutbundel van spoken-wordartieste Babs Gons. Recht-door-zeepoëzie, zeer geëngageerd over thema’s als vrouw zijn en afkomst. Gons schrijft uit ‘verontwaardiging en verwondering’, zegt ze. ‘Poëzie die een beroep doet op je geweten, geheugen en gedragingen’, vindt dichteres Ester Naomi Perquin.

‘Als ik hoognodig moet rennen, kun je me maar beter niet tegenhouden.’ De blinde Ronke wist al jong dat ze atleet wou worden. Op een sterrenkundekamp ontmoet ze Nouri, haar buddy die haar loopgedrag aanmoedigt. En haar in zijn kielzog ­meeneemt. Empathische, ­spannende jeugdroman.