Deze jeugdtoppers gemist in de Krokusvakantie? Geen nood, u kan ze nog altijd zien

'Bestorm!' van DE MAAN

Het zwaartepunt van de premières ligt traditiegetrouw op het Hasseltse Krokusfestival. Uitschieter daar was Bestorm! (8+) van DE MAAN en het moet gezegd: sinds Stef De Paepe van het Mechelse figurentheater een ‘beeldsmederij’ maakte, staat het terug op de kaart. De Paepe trok nieuwe regisseurs aan, breidde de definitie van ‘figuren’ uit tot een multimediale mengeling van objecten, scenografie en video en schudde een stuk braafheid af.

Vorig jaar was er al het technisch verbluffende Raya, nu trok De Paepe Joost Vandecasteele aan voor een poëtische, inventieve en spacy versie van The Tempest. In Vandecasteeles bewerking is koning Prospero (een geestige Dirk Van Dijck) met zijn dochter Miranda verbannen naar een andere planeet, iets wat de pathologische leugenaar Prospero angstvallig verborgen houdt. Maar Miranda is niet van gisteren, en dus gaan, welja, de poppen aan het dansen.

Live animatie, figuren, spel en licht houden het publiek in de ban, met als hoogtepunt de scène van de storm zelf, groots in beeld gebracht met minimale middelen. Intussen slaagt Vandecasteele er in om (op rijm!) om relevante dingen te zeggen over tirannie én van de liefdevolle relatie tussen een kwetsbare vader en een opgroeiend kind de spil te maken van dit kraakheldere verhaal. Figurentheater 2.0, quoi.

Tournee van Bestorm!, demaan.be

'Nocturama' van Theater De Spiegel

Het zal wellicht niet veel artiesten overkomen, maar scenograaf Paul Contryn, visuele tovenaar van Bestorm!, had die dag een tweede première: ook voor Nocturama van Theater De Spiegel ontwierp hij de figuren.

Wanneer het gaat over muziektheater voor peuters legt De Spiegel een onvergelijkbaar meesterschap aan de dag. Het HERMESensemble neemt kinderen van 1 tot 4 mee op reis door de nacht, met zowel muzikaal als scenografisch de juiste afwisseling van spanning en geruststelling. De setting is van een trefzekere schoonheid. Rond het speelvlak gezellige schemerlampjes die gaandeweg doven, zodat de nachtwezens die de sobere metalen stellingen bevolken tot leven kunnen komen.

Contryn ontwierp dieren uit stoffen bundels – ze doen vaag denken aan werk van Berlinde De Bruyckere, maar een peuter herkent vooral zijn doudou. Prachtig hoe een luiaard van dekens ontwaakt en zijn lange arm om de schouders legt van klarinettist Peter Merckx. De compositie van Daan Janssens zet rustig aan, maar wanneer dromen komen opzetten wordt het spannend, want de nacht klinkt veilig en eng tegelijk. Enige uitschuiver zijn de veeltalige tekstfragmenten waarmee acteur Johan Dils de sfeervolle setting doorsnijdt – die literaire toevoeging werkt ronduit storend. Veertig minuten nadat het donker werd breekt opnieuw de ochtend aan, met de gekende kreet: "Mama, ik ben wakker!"

Nocturama, despiegel.com

Invisible van Kabinet K

Er viel in Hasselt meer te plukken: de trage maar verfijnde Wunderkammer (6+) van WIThWIT, waarin objecten een eigen leven leiden, of Haroun (8+) van Sara Vertongen, naar een jeugdboek van Salman Rushdie. Maar wij vertrokken naar Gent, waar Kabinet K in première ging met Invisible (8+).

Het wordt de laatste jaren steeds duidelijker wat de kracht is van dit dansgezelschap: zijn ongepolijste kijk op de schoonheid én de gruwel van het leven, met inzet van een ploeg dansers die door zijn diversiteit (professionals en kinderen) die dubbelheid ongegeneerd pakt. De rollen zijn op alle betekenisniveaus flou: de kinderen zijn niet onschuldig (maar soms wel), de volwassenen niet zorgzaam (maar soms wel), jongens houden niet per se van meisjes, dansers zijn niet per se virtuoos.

In Invisible overleeft een roedel mensen – je kan niet spreken van een ‘gezin’ – te midden van het puin dat opgehoopt ligt onder ineengestorte stalen poutrels. De gewelddadige omgeving, mee opgeroepen door de heftige score van Stijn De Gezelle, creëert een dubbele verhouding tussen klein en groot. Volwassenen houden kinderen tegen de grond gedrukt, plukken ze van hun lijf als lastige aapjes of zwieren hen in het rond, waarbij het onduidelijk is of de kinderen gillen van vreugde of angst.

Een schokkend mooie openingssequens waarin een meisje tot leven wordt gedanst krijgt later in de voorstelling zijn pendant in de pogingen van een jongen om een slagveld vol lichamen te reanimeren met de vrolijke mededeling: "Laat ons paardje spelen!" Maar de wreedheid is altijd slechts één zijde van de medaille. Op scènes vol vitale agressie volgen momenten van huiselijke geborgenheid, van ongedwongen samenzijn, van creatief spel. Het leven is niet één ding, het is veel dingen tegelijk – die ader weet Kabinet K, en niet voor het eerst, feilloos te raken.

Haroun, nieuwstedelijk.be
Wunderkammer, withwit.be
Invisible, kabinetk.be