De Beste internationale platen
Deze internationale platen hebben uw top van de ‘21 Beste’ net niet gehaald
De hele zomer lang kiest De Morgen de 21 beste cult-items van de 21ste eeuw. Na de top van de Belgische tv-series en de beste Belgische platen, maken we morgen de ‘21 Beste’ internationale muziekplaten van de 21ste eeuw bekend in de volgorde die u zelf bepaald heeft. Als voorsmaakje voor morgen krijgt u hier alvast de 10 platen die de top net niet gehaald hebben.
31. Sufjan Stevens – Illinois
Aan ambitie heeft de van eigenzinnigheid overlopende Sufjan Stevens geen gebrek. Op Illinois – voluit Come on feel the Illinoise – speelde hij zelf een dik dozijn instrumenten, en in zijn achterhoofd speelde de muzikale duizendpoot met het idee om maar liefst vijftig conceptalbums uit te brengen, één voor elke Amerikaanse staat. Dat plan is er nooit echt gekomen, maar we mogen van geluk spreken dat Illinois wel een muzikaal portret heeft gekregen: Illinois is een bijna onbeschrijfelijk meesterwerk, waarin Stevens zijn talent als songwriter en arrangeur tentoonspreidt.
30. The Strokes – Is This It?
Nadien kwamen Interpol, TV On the Radio, Yeah Yeah Yeahs en LCD Soundsystem. Maar het begon bij The Strokes, vijf rijkeluiszoontjes die zich niet aansloten bij Reuzegom maar hun voorliefde voor The Velvet Underground en Television botvierden in een bandje dat van New York weer het epicentrum van de moderne rockmuziek maakten. Gitaarmuziek kon nog steeds rauw en onweerstaanbaar catchy zijn: het debuut van The Strokes is zo’n meesterwerk dat ze het nooit meer zouden evenaren.
29. Rammstein – Mutter
Voor fans van alternatieve metal en de David Lynch-film Lost Highway was Rammstein al lang geen geheim meer. Maar met Mutter, en singles als ‘Sonne’, ‘Ich Will’ en ‘Feuer Frei!’, ramden Till Lindemann en zijn kompanen de deur naar het grote publiek open. Machinale gitaren, pompende drums en rauwe Duitse teksten staan de meezingbaarheid van hun songs niet in de weg, integendeel: dankzij Mutter (en hun voorliefde voor vurige, spectaculaire live-shows) groeide Rammstein uit tot één van de grootste stadionacts van de 21ste eeuw.
28. Daft Punk – Random Access Memories
Daft Punk goes disco: dat is de onweerstaanbare sales pitch van Random Access Memories. Tel daarbij een rist muzikale gasten die leest als de gastenlijst van een exclusieve afterparty van de Grammy Awards – Giorgio Moroder! Julian Casablancas! Nile Rodgers! Pharrell Williams! Chilly Gonzales! – en het hoeft geen betoog dat Random Access Memories de status van instant klassieker verdient. Lose yourself to dance, mensen!
27. Gorillaz – Demon Days
Op hun debuut waren Gorillaz nog een ietwat mysterieus en vooral gimmicky groepje, het speeltje van Blur-frontman Damon Albarn en tekenaar Jamie Hewlett. Op opvolger Demon Days ontpopten 2D, Noodles, Murdoc en Russel Hobbs zich echter tot muzikale pioniers, die een hoopje invloeden – rock, reggae, hiphop en jazz – in een blender staken en er een smakelijke cocktail mee brouwden, afgekruid met de raps van De La Soul, MF Doom of met de vertelstem van Dennis Hopper.
26. PJ Harvey – Let England Shake
Dik vijftien jaar na haar gouden periode – met Rid of Me en To Bring You My Love – vond de altijd eigenzinnige PJ Harvey zichzelf opnieuw uit met Let England Shake, een conceptalbum over de grauwe erfenis van de Eerste Wereldoorlog. Het prachtige ‘The Words That Maketh Murder’ is de uitschieter: rauwe gitaren ruimen plaats voor een autoharp, jazzy drums en een bijna kinderachtig piano-meodietje: ook nu is Polly Jean niet voor één gat te vangen.
25. Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly
Kendrick Lamar is een goede jongen uit een geschifte stad: die tegenstelling schemert ook door zijn meesterwerk To Pimp a Butterfly, waarin hij zich tot het geweten van zwart Amerika rapt. Hoop en woede zijn Lamars twee voornaamste ingrediënten, en ‘Alright’ is niet alleen een dijk van een hiphopsong én een terechte hit voor Lamar, maar ook een sociaal pamflet over een verwrongen maatschappij.
24. Florence + The Machine – Lungs
Florence Welch was nauwelijks 23 toen ze het concept ‘roodharige furie’ van een nieuwe definitie voorzag. Haar debuut Lungs is meteen de beste én meest diverse plaat uit haar carrière, waarin poppunksongs als ‘Kiss With a Fist’ naast de barokke composities van ‘Rabbit Heart’ en ‘Cosmic Love’ staan. Less is more is een adagium dat Florence en haar machine vlotjes overboord gooien, maar zelfs in haar voorliefde voor grandeur verliest ze nooit de essentie uit het oog: verdomde goede songs.
23. Arcade Fire – Funeral
Toen Arcade Fire in 2004 voor het eerst van zich liet horen met het meesterlijke debuut Funeral, had de Canadese band wat weg van een sekte. Behoorlijk verdacht en gevaarlijk voor de doorsnee liefhebbers van eenvoudige radiopop, maar ook mysterieus, fascinerend én overtuigend: dankzij meezingers als ‘Wake Up’ en het pompende ‘Rebellion (Lies)’ wilden wij ons maar wat graag aansluiten bij de commune van Win Butler en Régine Chassagne.
22. Antony & The Johnsons – I Am a Bird Now
‘Fistful of Love’ is een song over iemand die een pak slaag krijgt van zijn of haar lief, maar alleen Antony Hegarty kan (met de hulp van Lou ‘Venus in Furs’ Reed) het als een romantisch liefdesliedje laten klinken. Ook Boy George, Rufus Wainwright, Devendra Banhart en Joan As Police Woman laten van zich horen, maar I Am a Bird Now is onmiskenbaar het kindje van Antony & The Johnsons: weemoedig, passioneel en o zo verdomd schoon.
Wie haalt de ‘Beste 21 Belgische platen’? U leest het morgen in ‘De Morgen’.
