dEUS zoekt en treft doel in de AB: op het aanstootgevende af hitsig, maar ook schutterig ★★★★☆

Met marsvaardige paukenslagen marcheerde dEUS dinsdag de Ancienne Belgique binnen. Daar verkende de groep vooral nieuwe horizonten. Geen bezwaar, na de iets te lang uitgerekte nostalgie-tours van de voorbije jaren. Deze dEUS leek nog zoekende, maar vond ook vaak genoeg de weg naar hoofd, hart en heupen.

Het heeft liefst elf jaar geduurd voor nieuw werk van dEUS in je schoot belandde, met How to Replace It. Maar wat is tijd? “As far as I’m concerned time is the state of my jeans”, filosofeerde Tom Barman in Brussel, in een broeierig parlando tijdens ‘W.C.S. (First Draft)’. Dat gouden oudje was meteen ook één van de gewisse hoogtepunten in de set. Het bekende baslijntje kwam dan wel uit een doosje, maar de opwinding vlamde recht uit het hart. De finale van de song, die in gifgroen licht danste, was werkelijk waanzinnig.

Verder weinig stokoude songs op de setlist. Zelfs géén ‘Suds and Soda’, ‘Roses’ of ‘Nothing Really Ends’. Maar laten we wel wezen: als je die classics deze week oprecht miste, ben je vast niet de trouwste fan van Antwerp’s Finest. De laatste jaren dansten die hits spontaan de horlepiep over je ruggengraat wanneer je de groepsnaam nog maar zag verschijnen op een affiche. En laat grote voorspelbaarheid eerder juk dan zegen zijn bij dEUS.

Op de boudoirblues van ‘W.C.S’ na, was de avond trouwens ook niet gereserveerd voor classics als ‘Theme from Turnpike’, ‘Fell off the Floor, Man’ of ‘The Architect’ waarop u duizend-en-één herinneringen bijeengesprokkeld had. Wél voor de titeltrack van de laatste plaat, waarbij de groep je meteen bij het nekvel griste, om niet direct te willen loslaten. Het daarop volgende‘Man of the House’ klonk verpletterend en machtig, waarna ‘Constant Now’ in widescreen van het podium rolde.

De viertallige terugkeer van le nouveau dEUS werd dinsdag afgetrapt in dezelfde zaal waar de groep een poosje geleden ook al eens gedomicilieerd leek te staan met de reprise van hun legendarische album The Ideal Crash. Toen hoefde u zich niet echt aan verrassingen te verwachten, maar nu had de band duidelijk een ander actieplan. Meer nog: de setlist leek soms ter plekke in elkaar geflanst. Zo werd ‘Must Have Been New’ per ongeluk ingezet terwijl Tom Barman kennelijk eerder zin had in ‘Girls Keep Drinking’, waarna die funky song wat schutterig volgde na een valse start. Wie achteraf de setlist onder ogen kreeg, zag ook dat ‘Hotellounge’ op de laatste knip verhuisd was van de encore naar een eleganter plekje in de set, pal tussen het met een bloedend hartje druipende ‘Love Breaks Down’ en ‘Quatre Mains’ dat op het aanstootgevende af hitsig klonk.

Beweren dat het hele optreden zich afspeelde op het scherp van de snee, zou evenwel overdreven zijn. Bij elke nieuwe song werd je adem dan wel een milliseconde afgesneden, alsof je in een rollercoasterkarretje zat dat fluks naar beneden zou denderen. Maar af en toe bleef je ook gewoon vasthangen op grote hoogte. De deraillerende outro van ‘Instant Street’ werd gespeeld alsof het another day at the office betrof, waarbij zelfs Alan Gevaerts bas aan het eind leek te beginnen morren en de kortstondige area van Mauro Pawlowski al wilder en wellustiger had geklonken. De geile groove van ‘Simple Pleasures’ gold dan weer als een hopeloze tantrische exercitie: het hoogtepunt werd er alleszins niet krachtiger op door het uitstellen van Sylvie Kreusch, die op plaat wél een glansrol mocht vertolken. Tekende wel aanwezig: Lies Lorquet van Mintzkov, die het prachtige ‘1989’ mee naar de apotheose stuwde.

Zagen we een foutloos concert? Allerminst. Maar bij dEUS is goddelijke perfectie natuurlijk nooit meer dan een hersenschim. Dat merkte je alléén al aan de schots en scheef opgehangen lichtbalk achter de groep. Maar in de Anspachlaan passeerden ook al enkele zeldzame eenhoorns de revue: onze kop eraf als ‘How To Replace It’, het passieve venijn in ‘Dream is a Giver’ en het verduisterde club-anthem ‘Man of the House’ geen nieuwe live-classics zouden kunnen worden.