dEUS en Belle & Sebastian zorgen voor topdag op Lokerse Feesten

Voor voltijds naar het Engels werd overgeschakeld, mocht Het Zesde Metaal (***) de feestelijkheden op gang trekken met tranches de vie in het Wevelgems. De band rond zanger en songschrijver Wannes Cappelle stond al vroeg geprogrammeerd, waardoor de Grote Kaai aanvankelijk nog maar matig gevuld was. Maar dat deerde niet.

Omringd door muzikanten die hun sporen verdienden bij onder andere Arno, Zita Swoon en Roosbeef, zette Capelle een bij momenten verrassend potige set neer. 'Verhus' kreeg in de staart zelfs een noise-uitbarsting mee die zowaar aan Godspeed You! Black Emperor deed denken. In 'Ier Bie Oes' schemerde dan weer de blues door, en 'Ik Haat U Nie' - over de slechtste van je allerbeste maten - was beklijvend als een wrange Hal Hartley-film.

En toen was het, ook tot de verbazing van de band zelf, gedaan waardoor een aantal songs onaangeroerd op de setlist bleef staan. Los daarvan: toch een beetje vreemd dat Capelle 'Ploegsteert' - misschien wel zijn beste nummer - tegenwoordig consequent links laat liggen.

Gek: met 'Naïve' tekenden The Kooks (**) in 2006 voor één van de anthems van een hele generatie, maar sindsdien kampen ze met het soort groeipijnen waar geen medicatie tegen opgewassen lijkt. Op 'Listen' nam het Londense viertal vorig jaar de gedurfde beslissing om de vertrouwde Britpop aan te scherpen met een flinke dosis R&B. In de studio draaide die koerswijziging verrassend verfrissend uit, maar live bleek het contrast veel minder groot.

Op de koop toe straalde de band in Lokeren echt het maandaggevoel uit. Er werd degelijk maar halfhartig gespeeld, en op geen enkel moment had je het gevoel dat de som der delen het geheel zou overstijgen.

De eerste helft van de set kabbelde zo onopvallend voorbij dat we 'm prompt vergaten, maar na een dik half uur kwamen The Kooks toch een béétje op dreef. Zo dook er nog een aardige versie van 'She Moves In Her Own Way' op, en diende het op een beleefde funkbas gemonteerde 'Start A Family' zich zelfs aan als een bescheiden hoogtepunt. Ook 'See Me Now', met zanger/gitarist Luke Pritchard aan de piano, liet een goede indruk na, en eens 'Naïve' werd ingezet begonnen links en rechts weer wat groepjes meisjes hysterisch te schreeuwen alsof ze tien jaar jonger waren. Het leverde evenwel geen bisronde op.

"Weten jullie wie we zijn? Wij zijn Belle & Sebastian (****) en we zijn helemaal naar hier gekomen om op maandagnacht een feestje te bouwen." Daarmee stipte zanger Stuart Murdoch meteen aan dat zijn band - veertien man sterk! - het over een andere boeg zou gooien.

Heerlijk om dit Schotse gezelschap nog eens op een Belgisch podium te zien, en met al die lokale strijkers erbij werd het meteen iets bijzonders. Belle & Sebastian grossierde in speelse, vaak wat melancholische popmuziek waarin invloeden uit de jaren zestig, zeventig en tachtig tot een eigentijds geheel werden versmolten. In Lokeren toonde de band bovendien aan dat het perfect mogelijk is sprankelende indiepop te spelen zonder dat daar een zucht machogedrag aan te pas komt. Als een song beter af was met dwarsfluit of melodica, dan werd dat instrument er zonder schroom bij gehaald.

Voor het eerst werkte Belle & Sebastian ook met visuals, en ze hadden er geen half werk van gemaakt. Nostalgische zwart/witfoto's sprongen haasje over met prachtige kleurenvideo's, en tegelijk volgde de ene perfecte popsong naadloos op de andere. Openers 'Nobody's Empire' en 'I'm A Cuckoo' legden de lat hoog, maar eerlijk: dat niveau werd een dik uur aangehouden. We noteerden een nagenoeg perfecte versie van 'If You're Feeling Sinister' en hoorden computergestuurde beats in 'Electronic Renaissance'. Die waren, zo gaf Murdoch ruiterlijk toe, geïnspireerd op oude Belgische house.

Dat de muziek van Belle & Sebastian best dansbaar was, werd prompt geïllustreerd toen een paar dozijn fans de kans kregen om op het podium hun beste beentje voorzetten. En met 'The Boy With The Arab Strap' kregen we in de laatste rechte lijn één van hun allergrootste classics cadeau. Neem het van ons aan: de band had er na afloop een boel fans bij.

Eén van hen was Tom Barman, die zijn eigen optreden begon met een shout out aan de Schotten, maar samen met zijn vrienden nadien wél anderhalf uur lang onderstreepte dat dEUS (****1/2) maandagavond de enige échte headliner was. Barman is deze zomer druk in de weer als frontman van zowel Magnus als Taxi Wars, maar het jubileum van zijn bekendste band was tegelijk toch een mooi excuus om nog eens door het repertoire van de Antwerpse vijf te grasduinen.

Het werd een spannende, gedreven set met 'Slow' als strakke opener. Er wordt vaak nostalgisch gedaan over de eerste bezettingen van dEUS, en terecht. Het neemt evenwel niet weg dat de huidige line-up van de groep de allerbeste is. De hoekige groove van 'The Architect', de dwarse ritmes van 'Stop-Start Nature', de manier waarop 'Instant Street' keer op keer naar een wervelende climax klimt: je voelde het haar op je armen als vanzelf rechtkomen. Het weemoedige 'Nothing Really Ends' kreeg een bloedstollende uitvoering mee, en wat heerlijk dat 'Hotellounge (Be The Death Of Me)' tijdens deze tournee opnieuw een plek in de set heeft gevonden. Bovendien: geen betere manier om een festivaldag af te sluiten dan met een als altijd verpletterend 'Suds & Soda'. Een jubileumconcert om in te kaderen.