Review
'Deepwater Horizon': voor deze film is het woord 'gritty' uitgevonden
Nooit gedacht dat er een avant-gardist school in Peter Berg, de regisseur van de superheldenfilm Hancock en het oorlogsdrama Lone Survivor. Maar wanneer in Deepwater Horizon het gelijknamige olieplatform in de fik gaat, kiest Berg voor een betoverend ballet van bijna abstracte beelden, begeleid door tempeestende muziek en geluidseffecten. Het is bijna jammer dat hij af en toe moet snijden naar de personages die aan het inferno proberen te ontsnappen.
Deepwater Horizon reconstrueert het fatale etmaal, 20 april 2010, waarin het boorplatform, gelegen in de Golf van Mexico, zonk wegens een ontploffing en de daaropvolgende uitslaande brand. Elf bemanningsleden overleefden de ramp niet en de olievlek die vrijkwam staat te boek als de grootste milieuramp uit de Amerikaanse geschiedenis.
Deepwater Horizon gaat niet over de nasleep van dit debacle. Hoewel gebaseerd op een geruchtmakend artikel uit The New York Times en ondanks het gebruik van audio- en video-opnamen van een rechtszaak, heb je niet het gevoel dat het Berg om de schuldvraag draait.
Hij is vooral geïnteresseerd in het eerst zachtjes, later almaar intenser opdrijven van de suspense tot het deksel van de hogedrukpan vliegt en het boorplatform in een vuurzee herschapen wordt. Berg vat het in beelden waarvoor het woord 'gritty' uitgevonden is.
De prent is zeker niet perfect. Zo bevat hij een halfslachtige poging om melodrama te genereren en al te veel technisch jargon. Maar halverwege metamorfoseert Deepwater Horizon tot een opwindende actiefilm waarin woorden nog amper van tel zijn.
DEEPWATER HORIZON
Rampenfilm
Van: Peter Berg
Met: Mark Wahlberg, Kurt Russell, John Malkovich
Duur: 107 minuten
