De zomertips van Dave Grohl: ‘Ik dronk zoveel koffie dat ik naar het ziekenhuis moest’

Het waren geen simpele jaren voor Dave Grohl en zijn Foo Fighters. Eerst was er de lockdown, en toen die zowat achter de rug was, overleed Taylor Hawkins, drummer van de band, op 25 maart in Bogota. Maar nu zijn ze weer aan het optreden. Grohl: ‘Dat ene concert van Naked Raygun voelde als de eerste dag van de rest van mijn leven.’

Dat hij de ‘nicest guy in rock’ wordt genoemd, dat begrijp je wel, als je een halfuurtje hebt mogen praten met Dave Grohl. Zelfs al is dat via een scherm, omdat hij zich in een hotelkamer in Londen bevindt.

Begin dit jaar verscheen zijn ­autobiografie The Storyteller in ­Nederlandse vertaling. Een boek vol verhalen, smeuïg opgediend door de 52-jarige Grohl, die de kunst van het vertellen van een goede anekdote tot in de puntjes beheerst. Over zijn jeugd in een suburb van Warren, Ohio, over hoe hij gedumpt werd door zijn eerste jeugdliefde, over hoe hij zichzelf leerde drummen door middel van zijn tanden, en natuurlijk over de stormachtige opkomst van Nirvana, het abrupte einde, en de oprichting van de Foo Fighters, die onder Grohls leiding uitgroeiden tot een van de grootste rockbands ter wereld.

Maar van die supersterrenstatus merk je niks, als Grohl aan de andere kant van het scherm verschijnt. “Noem me maar meneer Grohl. Of David. Of Dave. Nee, zeg maar David, wat denk je daarvan? Zo noemen mijn beste vrienden me ook.”

Op dag één van de lockdown dacht Grohl: ik word gek. “Dus ik begon een Instagram-pagina: Dave’s True Stories, waarop ik herinneringen deelde. Dat gaf mij iets te doen, en het zou lezers misschien vijf minuten aan leuke afleiding bezorgen. Toen ik doorhad dat die hele pandemie langer zou gaan duren dan een paar weken, dacht ik: misschien kan dit wel een boek worden. Ik wist dat ik op een dag mijn memoires wilde schrijven, maar ik vond de tijd nog niet rijp. Ik dacht niet dat ik al genoeg pagina’s zou kunnen vullen, snap je?

“Ik weet nog dat ik Neil Youngs biografie kocht, Shakey van Jimmy McDonough, en dat fucking ding is iets van 9.000 pagina’s (816 pagina’s, red.). En dan nog paste Neils leven eigenlijk niet in dat gigantische boek. Verder ben ik geen lezer van rockbiografieën, ik vind ze vaak zo vol staan met weetjes – ik ben niet geïnteresseerd in de logistiek, ik lees liever over de emotionele en persoonlijke inzichten van een ­artiest.”

Popgroep

Bee Gees

“Het grappige aan de manier waarop de Bee Gees nummers schreven, was dat ze dat niet conventioneel deden met een couplet-refrein-­couplet-refreinstructuur. De Bee Gees deelden een nummer in drie secties in, en die drie secties werden twee keer herhaald. Bij hen denk je dus heel vaak: is dit het couplet of het refrein? Je weet het niet, het is één muzikaal hoogtepunt. Ik ben echt dol op de Bee Gees, daarom hebben we met de Foo Fighters ook een Bee Gees-tribute­album gemaakt (‘Hail Satin’, red.).

“We waren op een dag in de studio, wilden een cover opnemen en ik zei: laten we iets van de Bee Gees doen! Maar hoe dan, vroegen ze, hoe wil je dat doen? En ik zei: gewoon, zoals de fucking Bee Gees! Dus dat hebben we gedaan. En de volgende dag deden we weer een Bee Gees-nummer. En de volgende dag weer, tot we een album hadden. Ik had nog nooit zo hoog gezongen, en ik ben erachter gekomen dat het zingen van Bee Gees-nummers veel makkelijker is dan het zingen van Foo Fighters-nummers, omdat ik daarvoor mijn keel altijd helemaal bloederig moet schreeuwen.”

Dranken

Koffie en rode wijn

“Ik heb een keer zoveel koffie gedronken dat ik naar het fucking ziekenhuis moest. Al speelden er toen meerdere dingen: ik sliep veel te weinig, had stress, nam twee platen tegelijk op en had net mijn derde kind gekregen. In die periode is er een YouTube-video gemaakt die een compleet eigen leven is gaan leiden: Fresh Pots (7 miljoen views, red.). Daarin zie je mij de hele tijd om een ‘fresh pot’ schreeuwen. Je denkt nu dat het grappig is, maar wat je in die video ziet, is mij in een existentiële midlifecrisis. Ik dronk zoveel koffie dat ik niet meer kon slapen, en ondertussen was ik doodsbang om een hartaanval te krijgen.

“De dokter zei: het gaat prima met je. Gewoon drie keer in de week lekker drummen en elke avond een glas rode wijn voor je naar bed gaat. Dus ik zei: oké, dat gaat lukken. Het gaat om de balans, snap je? De balans tussen koffie, want dat is nog steeds mijn lievelingsdrank, en rode wijn. Ik kijk nu, terwijl ik met jou zit te praten, naar mijn kop koffie, en dat is denk ik mijn negende kop koffie van vandaag.”

Speelgoed

Lego

Er is ook een parallel te trekken tussen zijn lego­liefde en de manier waarop hij naar muziek luistert, zegt Grohl. “Ik kon en kan geen noten lezen. Wat ik hoorde, beschouwde ik dan ook niet als muzieknoten, ik kon een nummer als het ware ‘zien’ als een verzameling lego­blokjes, waarbij elk onderdeel van het arrangement een andere kleur en vorm had. ­Synesthesie, zo noem je dat neurologische verschijnsel, sommige mensen zien letters of cijfers altijd in bepaalde kleuren, en ik kan geluiden zien. Als ik ga zitten en drummen, zie ik nog steeds die legoblokjes. Handig, want zo kan ik nummers meteen onthouden.

“Wat ik toen ik jong was ook altijd deed, was drummen met mijn tanden. Ik liet mijn kaak heen en weer bewegen en knarste mijn tanden om een drumstel te imiteren. Als ik naar school liep, neuriede ik liedjes en drumde met mijn tanden, het ging de hele dag door, je kon het wel een soort dwangneurose noemen. Als ik nu een nummer schrijf voor de Foo Fighters, bedenk ik de drumbeat met mijn, euh, mond. Ik heb extreme slijtage aan mijn tanden, de tandarts is niet blij. Ik koop ook nog steeds lego, zogenaamd voor mijn dochters, maar het liefst maak ik zelf die doos open en zet ik dat hele ding in elkaar.”

Eten

Gefrituurde kip

“Als ik ooit op death row beland en ik moet een laatste maaltijd kiezen, dan wordt dat zonder enige twijfel gefrituurde kip met een glas champagne. Het frisse van de champagne, de bubbels, in combinatie met die vette kip, is hemels. We waren in Australië, en nergens is er zoveel gefrituurde kip als daar. Op een avond hadden we weer gefrituurde kip gehaald, maar er was niks te drinken behalve een fles champagne, dus ik neem een slok, ik neem een hap, weer een slok en ik schrééuw het uit: ‘Guys! Dit moeten jullie proeven!’ Als we met de band iets te vieren hebben, doen we dat sindsdien met een emmer gefrituurde kip en champagne. Het klinkt ridicuul, maar ik zweer je dat het fantastisch is. Eén plus één is in dit geval niet drie, maar vijfduizend.”

Kleding

Fidelity Jeans

“Je moet mij niet vragen naar mode, want ik haat winkelen en ik zie er nog steeds zo uit als op de middelbare school: een flanellen overhemd, een jeansbroek en schoenen van Vans. Treurig, ergens, als je je veertig jaar lang hetzelfde kleedt. Vind ik.

“Op een dag, toen ik kerstcadeautjes aan het kopen was, kwam er een man naar me toe die zei: ik heb een jeansbedrijf, ik wil je graag een paar jeans sturen. En ik dacht: o, whatever, waarom niet? Dus hij stuurde me die zwarte jeans, ik deed ’m aan en wist: dit zijn de beste fucking jeans die ik ooit in mijn hele leven heb gehad.

“Ik belde die man op en zei: luister, ik ga binnenkort op tour, kun je mij misschien voorzien van tien van die broeken? En hij zei: sure. Dat was zes jaar geleden, en dat zijn nog steeds de enige tien broeken die ik draag.”

Land

IJsland

“Ik ben zo vaak de aarde rond geweest, ben op zo ontzettend veel plekken geweest, maar toen ik in IJsland was, in 2003, had ik voor het eerst het gevoel op een andere planeet te zijn beland. Ik voelde geen enkele connectie tot de westerse wereld. Of tot de oosterse wereld. Ik vind het ook prachtig dat ze qua energie zelfvoorzienend zijn, dat bijna al hun energie wordt opgewekt door waterkracht- en geothermische energiecentrales.

“En het eten. Ik ben iemand die – dat moet ik er wel even bij zeggen – alles eet. Ik eet dus ook gefermenteerde haai. Dat vind ik, als ik in IJsland ben, juist leuk. Ook al smaakt het, euh, walgelijk. Afstotelijk. Als je het aanraakt, ruik je het nog een week aan je handen. Als je het in je mond doet, zorg dan dat je het zo snel mogelijk doorslikt. Maar toch vind ik zoiets heel mooi aan IJsland. Omdat het zo anders is.”

Concert

Naked Raygun

“In mijn kinderslaapkamer hingen posters van AC/DC, Kiss en Led Zeppelin. Hun concerten waren groots, in stadions of enorme zalen, met rookmachines, lasers en explosies. Ik was daar nooit geweest, maar in mijn hoofd was dat ongeveer hoe een rockconcert moet zijn.

“En toen ging ik, op mijn 13de, naar een show van de lokale legende Naked Raygun in The Cubby Bear in Chicago. Er waren geen lasers en draken en geen rookmachines, maar wel: twee versterkers, een drumset, vier mensen die vier akkoorden kenden, ze zeiden 1, 2, 3, 4, begonnen te spelen en de ruimte explodeerde. Dat was een openbaring voor mij, een soort doop. Het was de eerste dag van de rest van mijn leven, ik dacht: dit bén ik. Optreden met een band leek ineens toegankelijk voor ­iemand als ik.”

Dave Grohl, The Storyteller - Verhalen over leven en muziek, Vip, 384 p., 20,99 euro.