De ‘War Junkies’ zijn journalisten met een échte job

Telkens wanneer ik oorlogsreporters verslag zie uitbrengen vanuit oorden waar de wereld brandt, word ik opnieuw herinnerd aan wat voor een lui, vadsig, lamlendig zwijn ik ben. Op een paar ­duizend kilometers in nagenoeg alle windstreken vanaf mijn ­dorpel zie je doorheen hun lens hoe de tranen druipen, de clusterbommen bulderen, het 19de-eeuwse imperialisme smeult, dorpen en scholen in de hens staan.

En ik? Ik speel ­videospelletjes, of kijk af en toe een tv-programma als zelfs dát te veel moeite vraagt, en mag daar dan in deze kolommen wat over vinden. Met voor de sérieux een notitieboekje op de salontafel, waar ik wanneer mijn arm lang genoeg is weleens naar grijp om er iets in te kribbelen. Het ligt naast een glas gin-tonic dat altijd sneller leeg is dan het gerinkel van de ijsblokjes stopt. Maar toch: als me naar mijn betrekking wordt gevraagd, waag ik het om mezelf ‘journalist’ te noemen.

Wat voel ik me dan die titel onwaardig als ik de verhalen van het handvol oorlogsjournalisten, -fotografen, ­-cameralui en -fixers uit eerste hand hoor vertellen in Streamz-docureeks War Junkies. De makers van de drie afleveringen houden de gesprekken betrekkelijk luchtig, maar dat betekent niet dat ze oppervlakkig zijn. Het is geen opbod van straffe verhalen: de offers die de journalisten brengen – op hun gezinsleven en hun geestelijke gezondheid, om maar de twee belangrijkste te noemen – worden niet uit de weg gegaan.

Waarom ze het allemaal doen? War Junkies geeft er geen sluitend antwoord op, maar ook dat ligt niet aan de inzet van de makers: wanneer een van de journalisten zegt dat hij altijd een Rubiks kubus en een espressomachine mee op reis neemt om toch maar een paar artefacten en gewoontes mee te hebben van dat deel van de wereld waar de dingen nog kloppen, snap je meteen dat ook hun drijfveren even irrationeel moeten zijn als de situaties waarin ze belanden.

Eros en Thanatos

En het onderlinge gevogel binnen hun wereldwijde gemeenschap, waarvan ze gewag maken in de tweede aflevering, is hen voor 200 procent gegund: hoe kun je anders, wanneer je op plaatsen bent waar Eros en Thanatos elkaar constant een slobberende tong draaien, en je op zo’n schaarse gevaarloze nacht liever tegen een warme kont ligt?

Ik heb vaak genoeg op redacties rondgelopen om te weten dat veel journalisten er een handje van hebben om, met een inflatoir gevoel voor gewichtigheid en urgentie, ieder verhaal waarmee ze bezig zijn tussen hun oren op te pompen tot het allerbelangrijkste en ­allerrelevantste verhaal ter ­wereld. Ook dat brengen de getuigenissen van Joanie de Rijke, Bruno Beeckman, Anastacia Galouchka, Stijn De Smet, Daniel Demoustier, Paul Van Schoor en Gert Jochems flink in perspectief. Ha, u hebt een paar kritische vragen gesteld aan Conner Rousseau of Bart De Wever? That’s cute! Zij hebben kinderen ontroostbaar zien huilen boven het lichaam van hun door immorele klootzakken vermoorde vader.