De vragen die Flo Windey stelt zijn de juiste, alleen beantwoordt ‘faqda’ ze onvoldoende

Leven is lijden. Niet in pretentieuze zin, niet zoals een net iets te knappe medemens zijn inzicht in eigen bestaan eloquent verwoordt terwijl een camera over zijn gepijnigde blik glijdt in een zoveelste monsterhit op Netflix. Zie me glamoureus in de goot liggen. Ligt mijn haar nog goed onder al die miserie? Neen, leven is óók lijden. Het brengt ons tot inzichten of een diepere waardering van iets – je moet door de bevalling om het kind in de armen te kunnen sluiten – maar laten we het toch maar tot een minimum beperken. Het regent zo al genoeg.

In faqda gaat Flo Windey op zoek naar antwoorden op vragen die ze zich stelt, in dit geval over mentale gezondheid: waarom is het zo lang wachten op hulp? Ga ik me beter voelen met een pilletje? En waarom verandert er niks?

Dit gebeurt telkens in hapklare brokjes van ongeveer tien minuten, omdat je de jeugd niet mag pijnigen met verwoestende vragen als ‘zou het eventueel mogelijk zijn een halfuurtje op te letten wanneer we iets hebben gemaakt om jouw bestwil?’ Niet alle jongeren denken zoals tv-makers denken dat ze denken. Als iets hen echt aanbelangt zijn ze wel degelijk één en al aandacht.

De vraag die Flo Windey zich niet lijkt te hebben gesteld is of die tien goedbedoelde minuten wel voldoende doen voor de zaak die ze dienen. Want de vraag waarom het zo lang wachten is op mentale hulp is vrij snel beantwoord, ook zonder Flo Windey: er worden te weinig middelen voor vrijgemaakt. Rest slechts negenenhalve minuut te vullen.

We mogen er trots op zijn dat je in dit land voor 11 euro en onder bepaalde omstandigheden voor amper 4 euro een therapiesessie in een centrum voor geestelijke gezondheidszorg kunt krijgen. Daar moet je in de meeste landen niet op hopen.

Maar dat dat leidt tot wachtlijsten waarbij je drie jaar moet wachten voor je in crisisopname kunt gaan – een opname waarbij nú hulp is vereist, niet pas binnen drie jaar – is een schandvlek die al even dringend moet worden opgeschoond. Ook het liefst nu en niet pas binnen drie jaar – al schijn je van een regering anderhalf jaar voor de verkiezingen niets meer te moeten verwachten. Kan de politiek niet eens in crisisopname?

De vragen die Flo Windey stelt zijn de juiste, alleen beantwoordt faqda ze onvoldoende. Zo kaart het een kluwen van mogelijke hulpverleners en oplossingen aan, maar benoemt het ze niet. In plaats van drie keer tien minuten aan getuigenissen van mensen die het moeilijk hebben, zou één halfuur met een diepgaande uitleg over al die verschillende dingen wellicht meer opbrengen. Hier moet je zijn voor dit, daar voor dat. Waarvoor dient schematherapie, waarvoor EMDR?

Het is goed dat dit programma er is, maar het moet nog beter kunnen.

Een herkenbaar probleem.

Faqda is te bekijken op VRT MAX.