De strapatsen van Mötley Crüe op Netflix: alles wat u moet weten over 20 jaar zwijnerij

Na 20 jaar en acht negeerbare platen gingen de bandleden van Mötley Crüe – frontman Vince Neil, drummer Tommy Lee, bassist Nikki Sixx en gitarist Mick Mars – in 2001 samenzitten met New York Times-journalist Neil Strauss voor een controversiële biografie, waarin voor één keer niet om de hete brij heen zou worden gedraaid. Integendeel: de heren goten de hete brij in een injectienaald en ploften die terstond in hun onderarm – macht der gewoonte. Het resultaat was het even legendarische als opzienbarende The Dirt: Confessions of the World’s Most Notorious Rock Band, waarop nu ook een Netflix-film is gebaseerd. Wat moet u weten voor u op play drukt?

Gebrekkige hygiëne

In hun vroege, armzalige dagen op de Sunset Strip stond het appartement van de Mötley Crüe-jongens bekend als het ranzigste van de straat. Er moest iemand van het stadsbestuur langskomen omdat er geuroverlast ontstond door het afval dat ze hadden opgestapeld. Omdat ze krap bij kas zaten, bespaarden ze op wc-papier: ze gebruikten sokken, magazines of hun eigen flyers. Kakkerlakken gingen ze te lijf met minivlammenwerpers – lees: een bus haarlak en een aansteker – of werden levend geroosterd in de oven, die daarna vrolijk werd gebruikt om pizza te bakken.

Hotels

Tijdens de jaren 80 zagen hoteluitbaters nog liever Hollandse toeristen komen dan de leden van Mötley Crüe. Op een Europese tour verveelden Nikki Sixx en Tommy Lee zich zo erg dat ze flessen op elkaars hoofd stuksloegen en kleine gloeilampen inslikten. In Zwitserland staken ze hun bed in brand, in een ander hotel keilden Tommy en Nikki twee bedden naar buiten omdat er onder hun raam enkele Mercedessen stonden geparkeerd.

Geen wonder dat ze met zulk gedrag weleens te maken kregen met de lange arm der wet. Toen Sixx in een bar enkele bikers te lijf ging, bleken dat bij nader inzien undercoveragenten te zijn. Hij kwam ervan af met een blauw oog en een gebroken jukbeen. In een andere bar begon een agent The Crüe de les te spellen. De bandleden waggelden naar buiten, zagen dat het raampje van de politiewagen openstond, ritsten hun gleuf open en hielden een collectieve plaspauze.

Touren met Ozzy

De combinatie Ozzy Osbourne/Mötley Crüe was als olie en vuur, heroïne en... méér heroïne. ‘Ik weet niet hoe we het hebben overleefd’, zei Ozzy over hun gezamenlijke tour in 1984. ‘Erna zijn we allemaal – the whole fookin’ lot of us – in afkickcentra beland.’ In Memphis stal Ozzy samen met Vince Neil een auto: ze sneden de zetels kapot en gooiden de ramen uit. Omdat Ozzy geen coke kon vinden, snoof hij een rij mieren van het trottoir. Daarna plaste hij op de grond en begon hij zijn eigen urine op te likken, ‘als een katje dat van een schoteltje melk drinkt.’ Hij daagde Nikki Sixx uit om hetzelfde te doen. Die wilde niet onderdoen, maar voor hij zich naar zijn plas kon buigen, was Ozzy ook aan zíjn urine begonnen. ‘Vanaf dat moment,’ blikte Nikki filosofisch terug, ‘wisten we: hoe verknipt we ons ook gedragen, er zal altijd iemand zijn die nog walgelijker is dan wij.’

Overdosis

Nikki Sixx was eens zo high dat zijn dealer – die voor 25.000 dollar per week op de loonlijst stond – hem probeerde wakker te maken met een baseballbat. Voor iedere weldenkende mens een wake-upcall, maar niet voor Sixx: hij moest eerst nog twee keer klinisch doodverklaard worden. Eén van die keren was in 1987, tijdens een wild feestje – of zoals Nikki dat noemde: een woensdag – met Slash van Guns N’ Roses.

Nadat Nikki een laatste shot heroïne had gezet, viel hij om en kleurde hij blauw. Het lief van Slash probeerde hem te reanimeren, terwijl Slash de tijd rijp achtte om de badkamer eigenhandig te renoveren. De ambulanciers gaven Sixx twee shots adrenaline terwijl hij een uittreding beleefde: ‘Toen ik naar beneden keek, zag ik dat ik mijn lichaam had verlaten, want daar lag Nikki Sixx, of toch diens vuile omhulsel.’

Toen hij een paar uur later ontwaakte, deed hij wat elke weldenkende mens zou doen: hij rukte zijn infusen uit, trok zijn broek aan en wuifde de agent aan de deur gedag – ‘Fuck off!’ Het eerste wat hij thuis deed, was zijn voicemail aanpassen (‘Hallo, met Nikki Sixx, ik ben er niet, want ik ben dood’) en een shot heroïne opwarmen.

Groupies bij de vleet

‘Rock-’n-roll is als een shot Jack Daniel’s: je moet het voelen branden.’ Het is niet bekend of Nikki Sixx verwees naar de intensiteit van de muziek dan wel naar z’n collectie soa’s. Want de filosofie van Mötley Crüe omtrent groupies is zoals de onze omtrent pintjes op café: ‘Allee dan, nog ééntje’, ad infinitum. Ze dachten een heel systeem uit om de vleeskeuring zo vlot mogelijk te laten verlopen. Vanop het podium deelden ze gekleurde kaartjes uit – één kleur per bandlid. ‘Achteraf keurden we ze nog eens: ‘Jij en jij wel, jij niet!’ Soms werden die meisjes enorm kwaad. Ik snapte niet waarom. Achteraf bekeken is het waarschijnlijk omdat we hen als vee behandelden.’ Een model was tien punten waard, een knappe griet één punt, een lelijke vrouw vijf punten aftrek – pun very much intended.

Na een orgie gingen de heren telkens naar een eetkraampje, waar ze twee burrito’s per man bestelden: één om op te eten, en één om over hun gereedschap te smeren, om zo de geur te maskeren voor hun vrouwen die thuis zaten te wachten. Dixit Vince Neil: ‘We zeiden gewoon dat er een burrito op onze schoot was gevallen.’ Wat na de 1.872ste keer toch moet zijn beginnen op te vallen.

Foute boel

Nu en dan – van maandag tot en met zondag – lieten die van Mötley Crüe de grenzen van het fatsoen zo ver achter zich dat ze Michael Jackson in de achteruitkijkspiegel zagen moonwalken. ‘Er waren geen taboes’, herinnert Nikki Sixx zich. ‘Groupies zeiden nooit nee. En als ze nee zeiden, deden we ’t toch.’ Eén keer nam Sixx een vrouw langs achteren en vond hij het grappig om ongemerkt van plaats te wisselen met Tommy Lee. Ze ging de volgende dag een verkrachting aangeven. ‘Daar herinner ik me niets van’, zei Sixx in de aanloop naar de film.

Tommy Lee sloeg zijn toenmalige vrouw Pamela Anderson in elkaar en vloog de gevangenis in. Toen Humo in 2005 aan Tommy vroeg wie hem zou moeten vertolken in een film, antwoordde die, zich onbewust van de ironie: ‘Johnny Depp!’

Vince Neil had zijn eigen Baywatch-babe, Heidi Mark: ‘We waren drie maanden samen toen hij me voor het eerst in mijn gezicht mepte. Eén keer sloeg hij zo hard op mijn borsten dat mijn implantaten het begaven.’ Diezelfde Vince Neil kroop in 1985 ladderzat achter het stuur. Zijn passagier, Hanoi Rocks-drummer Razzle, liet het leven, de mensen in de andere wagen liepen hersenschade op (‘hun ouders keken naar mij alsof ik Satan was’), maar Neil moest amper brommen.

Nikki Sixx ziet er weinig graten in: ‘Het was fun! Waren wij politiek incorrect? Ja. Seksistisch? Zeker. Drugsverslaafd? Absoluut. Gevaarlijk? Ik zou niemand van ons ’s nachts in een steegje willen tegenkomen. Maar iedereen die zegt dat hij niet zó met ons had willen ruilen, is een fucking leugenaar. Mötley Crüe was fucking awesome.’

Streamen maar

Wat er van al die ongure anekdotiek zal overblijven in de film, valt af te wachten: Netflix liet de film niet vooraf bekijken. Nu, de man achter de camera – Jackass-regisseur Jeff Tremaine – weet wat het is om drugs met idiotenstreken te mengen. En de hoofdrolspelers – ex-Ariana Grande-verloofde Pete Davidson en rapper Machine Gun Kelly – zien eruit als wandelende ontradingscampagnes voor drugs.

In de eerste scène zie je – #MeToo nog aan toe – Tommy Lee een groupie beffen terwijl de rest van de band applaudisseert. ‘Er zijn trieste momenten’, belooft Tommy Lee, ‘plezier én stomme shit: de volledige emotionele rollercoaster.’ ‘Let’s face it’, aldus Nikki Sixx in Rolling Stone. ‘De bands van 2019 zijn allemaal fucking doodsaai. Laat deze film een inspiratie zijn.’

©Humo