RecensieFilm
De priesterkleren maken de man in Pools drama ‘Corpus Christi’ ★★★★☆
Een jeugddelinquent gaat in priesterkleren op zoek naar verlossing. Het Oscargenomineerde Corpus Christi is een haast Bijbelse parabel, die uitblinkt dankzij een gelaagd scenario en een hypnotiserende hoofdacteur.
In 2011 stapt de jonge Patryk met een hagelwitte priesterboord de kerk van een Pools dorpje binnen. De locals verwelkomen hem met open armen. Drie maanden lang zal Patryk de mis opdragen, huwelijken voltrekken en de stervenden zalven. De parochianen zijn vol lof, pastoor Patryk brengt eindelijk weer wat leven in de brouwerij. Alleen: pastoor Patryk blijkt helemaal geen pastoor te zijn.
Het is een waargebeurd verhaal dat sowieso al tot de verbeelding spreekt. Maar regisseur Jan Komasa en scenarist Mateusz Pacewicz verheffen het in Corpus Christi tot een parabel van Bijbelse proporties. Over schuld en vergeving, en de omstandigheden waarin goed dan wel kwaad kan floreren.
Priester met strafblad
Patryk, die in de film de twintigjarige Daniel (rol van de hypnotiserende Bartosz Bielenia, een wat androgyne versie van de jonge Rutger Hauer) wordt, krijgt van de makers namelijk een zware voorgeschiedenis: door een gruwelijke misstap in zijn tienerjaren heeft hij de afgelopen jaren in een jeugdgevangenis doorgebracht. Wanneer hij weer buitenkomt, wil Daniel priester worden. Maar de maatschappij denkt daar anders over. Met een strafblad als het zijne komt hij geen seminarie binnen.
Hoe kan je goed worden, als niemand bereid is om het goede in je te zien? Dat lijkt de centrale vraag in Corpus Christi. “Ik ruik tuig vanaf een kilometer afstand”, sist een politieagent Daniel toe op de bus. Dat verandert helemaal wanneer hij, een beetje per ongeluk, voor de nieuwe priester van een klein dorpje in het uiterst gelovige zuiden van Polen wordt gezien. Daniel besluit het spelletje mee te spelen, en het mirakel geschiedt: niet alleen kwijt hij zich uitstekend van zijn spirituele taak, nu men met andere ogen naar hem kijkt, kan Daniel ook plots een goed mens zijn. Als kijker doe je regelmatig een schietgebedje dat het mag blijven duren.
Visueel zorgt Jan Komasa dat de lokale kerktoren bijna voortdurend in beeld is. Daarmee suggereert de regisseur dat Daniels geloof nu het enige ankerpunt is in zijn leven. Met oprechte bevlogenheid steekt de tragische protagonist bovendien zijn nek uit om de dorpelingen, die worstelen met een oud trauma, te verzoenen – en ook zelf met zijn eigen verleden in het reine te komen.
Corpus Christi speelt vanaf woensdag in de bioscoop.
