De platen waar we in 2022 naar uitkijken

Het voorbije muziekjaar telde tig verrassingen. ABBA kwam onverhoeds weer bij elkaar, Stromae gaf vanuit het niets een nieuw teken van leven en Daft Punk hing de helm even onverwacht over de haag. Biedt 2022 net zoveel verwondering en duveltjes-uit-een-doosje?

De terugkeer van elke verloren zoon en dochter

Dat wereldwijd verspreide virus zal er vast wel iets mee te maken hebben, maar het lijkt alsof heel wat comebackkids, -kings en -queens geduldig in de schaduw bleven loeren tot de wereld weer op gang zou sputteren. Daarmee kijken we aan tegen een jaar vol langverwacht nieuw werk. Tears for Fears timmert al even aan een comeback, maar werd gehinderd door managers die hen met jonge hitparade-schrijvers wilden opsolferen. Na zeventien jaar nemen ze het heft gewoon weer zelf in handen. Op een soortgelijke manier klopte Sinéad O’Connor zich acht jaar geleden ‘I’m not bossy, I’m the boss’ op de borst. Sinds die gelijknamige plaat bleef de Ierse evenwel geknecht door mentale problemen en buitenissige statements. Van muziek was zelden sprake. No Veteran Dies Alone moet een eind maken aan dat dubieuze patroon. Insiders in de studio - niet de minsten trouwens - beweren dat haar stem nog steeds dezelfde oerkracht bezit. Benieuwd dus.

Maar niet zo nieuwsgierig als bij Stromae. Ook die geplaagde ziel komt dit jaar met een nieuw album voor de dag, en zoals dat meestal gaat bij de maestro: wanneer u het zal weten, ligt die plaat vast al in de rekken. Ook Flip Kowlier en Placebo deden er minstens acht jaar over om een plaat te bekokstoven. In het geval van de Britse groep was dat niet zo erg: Loud Like Love bleek zo’n miserabele sof dat je liever een kruis over de band wilde trekken. Maar frontman Brian Molko beweert dat hij de groep volkomen op zijn kop zette en het buskruit andermaal uitvond.

Heel wat contemporaine artiesten lieten maar net iets minder lang op zich wachten. Zo’n zes jaar duurt het inmiddels bij M.I.A., Selah Sue, Bloc Party, Rihanna en Frank Ocean. Ook bij Metallica duurt het intussen zo lang, maar vorig jaar verscheen nog een grote ode aan The Black Album en tussen de laatste twee platen van de metalband lag maar liefst acht jaar, dus van een comeback kan je bezwaarlijk spreken. Tien nieuwe songs werden via Zoom ingespeeld, dus door de vertraging van het geluid op de verbinding zou het weleens kunnen dat Lars Ulrich perfect in de maat speelt.

Radioheads laatste album dateert ook alweer van 2016, maar met The Smile krijg je dit jaar tenminste een samenwerking van onze favoriete (want meest avontuurlijke) groepsleden Thom Yorke en Johnny Greenwood. Nog meer fijn nieuws van het Britse continent: alt-J liet zo’n vijf jaar op zich wachten, maar de vooruitgestuurde single ‘Get Better’ van hun vierde album The Dream verraadt dat de groep weleens een nieuw magnum opus in huis zou kunnen hebben na hun verpletterende debuut.

Klopjacht op de grote kleppers

The Weeknd verraste deze week met de boodschap dat The Dawn morgen al verschijnt. Hoe die klinkt? Geen idee: onlangs hoorde u zijn stem alleen op een eerste single van Rosalía’s nieuwe album Motomami, waar binnen de muziekindustrie trouwens even zwaar op ingezet wordt. Datum van release? Onbekend. Hooguit hoorden we dat de plaat alle clichés over Spaanse pop zou ontkrachten.

Nog bruiner bakt Interpol het qua mysterie en cliché-ontkrachting. Die New Yorkse postpunkers zouden zowaar komaf maken met hun eigen esthetiek. Of dat is toch wat ze muziekblad Rolling Stone op de mouw speldden. De groep zou een merkwaardige bocht naar links maken en klinkt voortaan “relaxed, intimistisch en positief”. Hemeltje!

Diezelfde hemel is dan weer wat Liam Gallagher en Jack White los van elkaar beloven aan de luisteraar met een nieuwe soloplaat. Omdat de ex-White Stripe langer dan beloofd op zich liet wachten, worden het er bij hem ineens twee: in april verschijnt Fear of the Dawn, daarna is er de zomerrelease Entering Heaven Alive. De nieuwe Beach House rolt dan weer in liefst acht hoofdstukken uit. Acht! Het eerste hoofdstuk, met het titelnummer en drie andere nummers, kreeg u al in november, het tweede hoofdstuk een maand later en over een paar weken verschijnt het derde hoofdstuk. Het laatste, waarmee de plaat dan ook voltooid zou zijn, verschijnt op 18 februari. Net als de plaat van die andere dromerige poproyalty Intergalactic Lovers, trouwens.

Hypes en headliners

Vier albums uitbrengen in twee jaar tijd? Frontvrouw Adrianne Lenker toonde zich zelfs in lockdown een immens woelwater. Met Big Thief gaat ze straks ook alweer aan de slag, en de groep belooft uw gemoed weer even makkelijk te laten overstromen als was het Pepinster. In even vochtige regionen bevindt de nieuwbakken hype Wet Leg, een postpunkduo dat met ‘Chaise Longue’ een van de aanstekelijkste culthits van vorig jaar scoorde. Wordt de hype bevestigd? Minder zorgen maken we over de eeuwige debutante Charlotte Adigéry, die dit voorjaar haar eerste langspeler Topical Dancer lanceert. Op de revolutie die zij dreigt te ontketenen, zullen u en Emma Goldman ongetwijfeld wél kunnen dansen.

Verder ook in de studio gesignaleerd: dEUS, Arctic Monkeys, Michael Stipe, Kendrick Lamar, Dua Lipa, The Cure en Rihanna. Klinkt verdorie als een schan-dá-lig lekkere affiche voor Pukkelpop of Rock Werchter. Nog een andere potentiële headliner, Björk, heeft zich naar eigen zeggen uit de naad gewerkt om een album te maken voor mensen die “hun woonkamer in de pandemie promoveerden tot club”. Die plaat zou klinken als “iemand die aan het headbangen slaat, dan weer gaat zitten om een glas rode wijn te drinken, waarna iedereen weer naar huis kan om 10 uur”. Cryptisch, maar geef toe: de IJslandse klonk in het verleden al wereldvreemder.