‘De plaats waar het werk wordt gemaakt, dat is uw echte thuis’: Fred Bervoets over zijn atelier

Gaat u iedere dag naar uw atelier?

“Vroeger ging ik elke dag, behalve op zaterdag, want dan ging ik boogschieten. Tegenwoordig heb ik mijn atelier aan huis, hier kan ik altijd door blijven schilderen. Ik ben dus constant hier, altijd beneden. De grote werken krijg ik de trap niet op, die maak ik altijd buiten. Ik slaap ook in het atelier.”

Houdt u vast aan bepaalde rituelen in uw atelier? Muziek of juist stilte?

“Ik heb de televisie altijd aan, anders zit ik te alleen. Naar muziek luister ik eigenlijk niet. Ik werk met salpeterzuren op zinken platen maar ook in de schilderijen, en van die lucht – van dat inbijtingsproces – kreeg ik een kop zo rood als een kalkoen en een lijf zo geel als een citroen. Ik heb daarom ook geen haren meer in mijn neus. Ik ben beginnen te werken met salpeterzuur toen mijn kunstvriend Jan Cox is gestorven, in 1980. Ik praat in mezelf, ik heb geen gezelschap nodig als ik aan het werk ben.”

Hoe belangrijk is licht voor u?

“Het beste licht is natuurlicht, maar ik zit nu met kunstlicht opgescheept. Tenzij het goed weer is, want dan werk ik buiten. Volgens impressionisten zoals Monet is het beste licht om te schilderen om zes uur in de avond, en die zal het wel weten.”

Hoe gaat u te werk? Begint het werk pas op het moment dat u uw atelier betreedt of gaat het werk altijd en overal door?

“Ik ben altijd met werk bezig, waar ik ook ben, ook in het café. Ook als ik bij mijn gezin ben, werk ik. Dan maken we samen tekeningen.”

Hoeveel tijd spendeert u gemiddeld per dag in uw atelier?

“Ik ben vierentwintig uur per dag in het atelier, altijd met mijn werk bezig. Het is mijn heimat.”

Is het atelier een heilige plek?

“Het is een noodzaak, want zonder atelier kun je niets doen. De plaats waar het werk wordt gemaakt, dat is uw echte thuis.”

Ontvangt u er bezoek, van verzamelaars, curatoren of collega-kunstenaars?

“Ik ontvang niemand in het atelier. Mijn generatie mannen is dood, de jonge generatie is vooral met zichzelf bezig, en met hun telefoontjes. Ik zie mensen op openingen in De Zwarte Panter, maar tegenwoordig zit ik in café De Spleet, alleen. Ze zijn er niet meer, die mannen van vroeger.

“Met enkele oud-studenten heb ik wel contact, die zijn me niet vergeten, en Paul Ilegems komt regelmatig. Hij is mijn biograaf en komt dan vragen stellen over de jaren zestig, over de academie, over de legerdienst. Hij weet meer over mijn dorp Burcht dan ik.”

Wat is het mooiste atelier dat u ooit heeft gezien?

“Ik heb nooit heel veel ateliers bezocht. Ik had zelf veel mooie ateliers, maar mijn laatste atelier, op het Scheldeken, was het mooist.”

Hoe ziet het ideale atelier eruit?

“Het moet groot zijn, ik moet er lappen kunnen neerleggen, dan kan ik aan meerdere werken tegelijk werken. Het moet goed licht zijn, en het moet betaalbaar zijn. Vroeger waren de ateliers groot, maar vaak bouwvallig, je mocht er ook niet slapen. Ik zat er met drie pullovers aan, maar het was prachtig. En misschien was het ook wel de mooiste tijd van mijn leven, omdat zoveel kunstenaars hun atelier vlakbij hadden.”

Fred Bervoets, Tomorrow is another day, De Zwarte Panter in Antwerpen, tot 26 juni.

Een langere versie lezen? Surf naar www.galleryviewer.com