Het is donderdagnacht, het klokje op de laptop zegt 02:46. Dit is het uur van de slapelozen, er is zonet al een krant gebracht (er zijn mensen die op dit tijdstip werken), verder is de straat stom en leeg.

Dit stukje kan alleen nu geschreven worden. In zo’n nacht die met zilveren schreden kwam, zoals de nu dode zanger zong, met ‘donkere portalen en schimmen die gluren’. En alles werd stil. In zo’n nacht waarin Bart Koetsier z’n foto’s maakt.

Hij liep door Brussel, aan de Hallepoort, maar nog liever langs de zijkanten van de stad en ook door Molenbeek, waar fotograferen moeilijk was. Maar er scheen zon in de wasserette en nog niet iedereen was naar bed. Er reed een tram en het licht was, ook ’s nachts, anders dan in Parijs, Palermo, Amsterdam, Marseille, Warschau.

Dat we in Europa zijn, schrijft de fotograaf, dat oude continent, dat zich voortsleept van crisis naar crisis. Dat doet het koortsachtig: identiteitscrisis, economische crisis, vluchtelingencrisis. In het donker vindt hij dat beeld best te vangen. Een vrouw tilt haar rok op, een zwaan is de weg kwijt en bij paaltjes die enkel in Parijs kunnen staan, liggen de overmoedigen. Hij schrijft over de rafelige en poëtische charme van Europa’s onderbuik en de obscuriteiten van het stedelijke leven.

Fotograferen is schrijven met licht, dat weten we, maar hij is vooral een nachtkijker. Samen met schrijfster Hedy van Erp wil Koetsier hier ooit een boek van maken. Wel voor volgend jaar, liefst. Dan zou de fotograaf vader willen zijn en met een kind wandel je niet door de nacht.

Het klokje zegt 03:01. Nu 03:02.

Je moet de nacht niet langer uitdagen. Misschien toch het bed maar weer proberen.