De licht opgeklopte sfeer duwde alle magie rond de slotaflevering van ‘De mol’ helemaal weg

De mol en zijn finales, het was steeds iets apart. Herinner u vorig jaar, dat prachtige slot in Duitsland, waar eerst de ontvoerde teckel Isidoor bevrijd moest worden uit een verlaten militair complex. En dan het finale spel, met schitterende zwart-witbeelden uit Berlijn en een fantastisch in beeld gebrachte ontknoping in een theater. Of denk aan het jaar daarvoor in Griekenland, met in de laatste aflevering een machtige bungeejump in een diepe kloof. En de ontknoping op een boot waarbij Alina opdook als de spelbreker van het jaar. De mol blonk al uit in de haast filmische manier waarop alles in beeld gebracht werd, voor de finale afleveringen ging men telkens nog in overtreffende trap. Zinderende televisie.

En toen kwam 2022. Vanuit een bomvol Paleis 12 in Brussel. Een betonnen kuip met 10.000 joelende en fluitende mensen, heen en weer schietende spots, pompende muziek. Een bom die – o ontgoocheling – geen verf op het publiek spoot, maar glinsterende confetti. Een laatste spel dat meer deed denken aan Belgium’s Got Talent dan aan De mol. Uma die moest drummen, Sven die zich bekwaamde in het tapdansen en Yens die 50 seconden kreeg om zich uit een dwangbuis te bevrijden. En een niet nader bepaalde jury die moest oordelen of ze in hun opzet geslaagd waren. Weg psychologische spelletjes en andere mindfucks die De mol tot De mol maken. Enter een inwisselbare entertainmentshow. Veel verder van het originele format van De mol kan je niet komen, tenzij je misschien nog een jury in draaiende stoelen zet die de winnaar moet kiezen.

En dan het invullen van de laatste vijf vragen. Geen idyllische setting in het land dat ze drie weken doorkruisten, maar drie tafeltjes op een banaal podium. Gelukkig had men nog een rookmachine om de Blijde Intrede van Uma toch nog een beetje in nevelen te omhullen. Maar was het nu spannender omdat het allemaal rechtstreeks op televisie kwam? Een lichtjes opgeklopte sfeer duwde alle magie die normaal rond de slotaflevering hangt, helemaal weg.

Het tiende seizoen van De mol was al niet het makkelijkste, met flink wat tegenslag en een mol die besliste de kap over de haag te gooien. Het haalde een deel van de spanning uit het programma weg; zoeken naar een mol bleek halfweg opeens minder leuk, ook omdat niet alle opdrachten even inventief bleken. En toen moest de ontgoochelende finale dus nog komen.

Het siert de makers van De mol dat ze ieder jaar iets nieuws willen proberen, dat ze niet zomaar teren op het succesvolle verleden, dat ze zich niet willen herhalen. Maar De mol, dat mag nu wel duidelijk zijn, is geen formatje waar je zomaar een gladde entertainmentshow aan koppelt. Laat die shows maar voor de dans- en zangfanaten onder ons, en hou De mol De mol. Dat is nog steeds met grote voorsprong – sorry, Container Cup – het beste tv-programma dat hier de laatste decennia bedacht is.