De hunk uit ‘Emily in Paris’: ‘Beroemd worden is het ergste wat je kan overkomen’

Hebben we door corona weer meer behoefte aan droomprinsen? Het lijkt er in ieder geval aardig op: vrouwelijke kijkers zwijmelen bij het overaanbod aan binken als de hertog in de Netflix-serie Bridgerton, gespeeld door Regé-Jean Page, Connell (Paul Mescal) in Normal People, Geralt van Rivia (Henry Cavill) in The Witcher en Gabriel (Lucas Bravo), de romantische hoofdrol in de Netflix-hit Emily in Paris, waarvan het tweede seizoen nu is begonnen. De knappe chef-kok woont in de flat onder die van Emily, en dat leidt al eens tot misverstanden. In de VS is het gelijkvloers de eerste verdieping, en daardoor belandt Emily op de meest gênante momenten in de verkeerde flat. Gabriel heeft een relatie met Emily’s hartsvriendin Camille, en bijgevolg is hij in theorie onbereikbaar, wat de erotische spanning alleen maar opdrijft. Bovendien is hij door en door een Fransman, met alle clichés van een grote appetijt van dien.

Lucas Bravo is een fotomodel dat zich tot acteur heeft omgeschoold. Hij komt uit Nice en spreekt bijna vlekkeloos Engels. We praten via Zoom, want hij zit momenteel in Australië voor de opnames van Ticket to Paradise, met Julia Roberts en George Clooney, en dat heeft hij enkel en alleen aan Emily in Paris te danken.

Je bent nu de natte droom van miljoenen meisjes en vrouwen. Wat doet dat met je?

“Ik voelde me van de ene dag op de andere tot lustobject gebombardeerd. Dan denk ik aan mensen die daarvoor zouden kunnen doorgaan, en ik zie altijd gezonde, knap ogende, afgetrainde mannen voor me – het tegendeel van wat ik ben. (glimlacht ongemakkelijk)”

Oké, maar je ziet er wel zo uit. Of toch voor een ongeoefend oog.

“Echt waar, ik vind mezelf geen knappe man. Ik let wel op mijn gezondheid, want ik neig naar overgewicht. Maar ik wil eigenlijk helemaal niet perfect zijn. In Frankrijk willen ze trouwens vooral gezichten die door het leven getekend zijn. Of die er juist niet mooi uitzien.”

Zoals Gérard Depardieu of Serge Gainsbourg? Is lelijkheid het Franse mannelijkheidsideaal volgens jou?

“Het is geen kwestie van ideaal. Een man die karakter uitstraalt, wordt altijd geassocieerd met fysieke tekortkomingen. Je kunt er ook niet razend knap uitzien en tegelijk slim of diepzinnig zijn. Ik kreeg voortdurend rollen als de dommige turnleerkracht. Het is erg moeilijk om van dat imago af te raken. Ik ga niet klagen, maar het is wel de realiteit.”

Emily in Paris was een enorm succes: toen Netflix de serie in oktober 2020 lanceerde, werd die in een maand tijd 58 miljoen keer bekeken. Lucas Bravo had tot dan alleen kleine rollen in Franse projecten gespeeld, wat modellenwerk gedaan en af en toe zelfs als souschef in een restaurant gewerkt.

“Hier heb ik tien jaar voor gewerkt. Het is wel erg snel gegaan. Ik kreeg veel te veel aandacht voor het werk dat ik erin had gestoken. Ten andere, ik denk dat beroemd worden het ergste is wat je kan overkomen. Het is zo vluchtig: het betekent níéts.”

De serie heeft veel kritiek moeten incasseren wegens de luchtige vrolijkheid, de soms wat platte humor, de focus op Instagram-esthetica en de beledigende stereotypen over de Fransen in het algemeen en de Parijzenaars in het bijzonder. Geen enkele Parijzenaar denkt er ook maar aan om de uitwerpselen van zijn of haar schoothondje op te ruimen, ze genieten allemaal van uitgebreide, met drank overgoten lunches. Ze zijn onbeschoft en gemeen tegen iedereen, en ze zijn ervan overtuigd dat alle Amerikanen moddervet zijn.

Vind jij de reeks kwetsend?

“Nee, hoor. De Fransen klagen gewoon graag. (lacht) Ik woon zelf in Parijs en vanzelfsprekend mekkeren we de hele tijd, het is als een religie. We wandelen op straat en zeggen voortdurend dat we niet gelukkig zijn. We zijn het nergens over eens, soms komt er een revolutie van, of een opstand van gele hesjes, en op het einde blijft alles bij het oude.

“In de serie wordt alles sterk uitvergroot omdat het televisie is en entertainend moet zijn. Maar die clichés komen altijd wel ergens vandaan. Bon, ik heb niets tegen kritiek, ik vind het zelfs prima. Ik zou niet graag in een serie meespelen waarvan iedereen zegt: ‘We vinden alles even fantastisch!’ Zelfs wie de serie haat, kijkt ernaar: zo heb ik het graag.”

Jouw personage Gabriel probeert een affaire met Emily te hebben achter de rug van Camille om, terwijl Emily’s bazin de maîtresse van een getrouwde hotelier is. Het lijkt wel of ontrouw de tweede natuur van de Fransen is.

“In Frankrijk is er niet méér overspel dan elders, hoor. We zijn ons er wel meer dan anderen van bewust dat het gebeurt, en dat het des mensen is. Als je ontrouw bent, maakt dat daarom nog geen vreselijke mens van jou.”

In haar boek Lust in Translation beweert Pamela Druckerman dat Britten en Amerikanen statistisch gezien ontrouw vaker moreel onaanvaardbaar vinden. Tegelijk bezondigen ze zich er veel meer aan.

“Ha, dat is interessant! Dat wist ik niet.”

Misschien heeft het te maken met de aantrekkingskracht van de verboden vrucht? Als iets algemeen wordt aanvaard, is het minder aanlokkelijk.

“Ja, zoals wiet in Californië. Ik ken vrienden die een open relatie hebben en het is mooi om te zien dat er in zo’n context toch wederzijds vertrouwen kan zijn.”

Zou dat iets voor jou zijn, een open relatie?

“Dat denk ik niet. Als ik van iemand houd, ben ik een toegewijde minnaar, dus ik zou het niet kunnen… Ik ben niet jaloers, maar ik zou mijn partner niet kunnen delen met iemand anders. Als je heel veel van iemand houdt, lijkt het me moeilijk te geloven dat die nog wat liefde overheeft voor een ander. Andere mensen kunnen het wel, en ik respecteer dat.”

Je bent single, je bevindt je dus in een interessante positie. Hoe regel jij afspraakjes, nu je wereldwijd een posterboy bent?

“Ik vind het niet zo tof om single te zijn, hoor.”

Ik bedoelde eigenlijk dat de verleiding groot moet zijn om misbruik te maken van je aantrekkingskracht.

“Ik had wel iets met iemand, maar de timing zat verkeerd. Ik was nochtans tot over mijn oren verliefd. We acteren allebei en konden onze relatie geheim houden. Zij werkt hard en ik ook, maar op een bepaald moment zaten we elk aan de andere kant van de wereld, en we kwamen tot de conclusie dat het wel erg moeilijk is om zoiets nog een relatie te noemen. Maar we zijn nog altijd goede vrienden.

“Ik voel me wel eenzaam, want ik vind het heerlijk om verliefd te zijn. Maar hoe minder je ernaar op zoek gaat, hoe makkelijker de liefde jou zal vinden, daar ben ik van overtuigd.”

Niet alleen in Emily in Paris worden de Fransen als een sexy volk voorgesteld. Het is ook een stereotypering waar niemand blijkbaar een bezwaar tegen heeft.

“En toch is het overdreven. Ik denk niet dat wij sexyer zijn dan andere nationaliteiten. We zijn zelfs wat ruwer in de omgang, vind ik. Mensen projecteren graag een ideaalbeeld op ons omdat filosofie en revolutie hier in Parijs… (denkt na) Weet je, we ademen hier gewoon geschiedenis. En we hebben een ruig kantje. We klagen, we roken ons te pletter en we scheren ons te weinig, en sommige mensen houden daarvan.”

Rook jij?

“Ik ben er net mee gestopt. Maar ik ben nooit een zware roker geweest, hoor. Ik hou wel van een sigaret op het juiste moment, wanneer die sigaret zwanger van betekenis is, snap je wat ik bedoel? Ik ben het voorbije jaar op trektocht geweest, en ik heb eens vijf uur lang een berg beklommen. Op de top stak ik een sigaretje op, en mijn begeleider schrok: ‘Wat doe je nu?’ Maar als ik dáár al geen sigaret mag roken, wanneer dan wel? (lacht)”

Je was volgens mij al populair bij de meisjes voor je beroemd werd, nee?

“Geen idee. Ik ben geen versierder. Ik durf niet op een vrouw af te stappen. Mijn moeder was een hevige feministe, misschien heeft dat er wat mee te maken. Ik kan geen vrouw benaderen zonder dat ik het gevoel heb dat ik haar stoor. Zo heeft mijn moeder me opgevoed. Ik kan mezelf er ook nooit van overtuigen dat iemand die ik aardig vind, mij weleens leuk zou kunnen vinden. Dat is altijd problematisch geweest, zelfs in mijn relaties. Ik heb vooral veel over seks geleerd uit Sex and the City. Dat was mijn seksuele voorlichting. (lacht)”

Het tweede seizoen van Emily in Paris is nu te zien op Netflix.

© The Sunday Times