De grens tussen romantiek en ravijn is vaak flinterdun op ‘Iota’ van Lous and the Yakuza ★★★★☆

Op haar eerste plaat Gore verwerkte ze trauma’s van oorlog, kolonialisme en onrust. Nu de wereld in brand staat, krijgt de nieuwe plaat van Lous and the Yakuza liefde als thema. Een bonzend hart en vurige heupen zijn dan weer uw deel.

Pas toch maar op voor de wolfsklemmen die ze haast achteloos voor je voeten gooit. Zelf noemt Marie-Pierra Kakoma haar nagelnieuwe album een ode aan de liefde in haar zeldzaamste vorm. Om preciezer te zijn: het is een donkere hommage aan de restwaarde van je hart wanneer de passie verdampt is geraakt. De sound van etherische liefde klinkt alleszins opwindend. Twee jaar na haar debuutplaat laat de 26-jarige artiest met Congolese en Rwandese roots opnieuw een hybride horen waarin zowel haar liefde voor pop en hiphop als de Japanse cultuur doorschemert.

Drie jaar geleden maakte ze furore met de hitsingle ‘Dilemme’, maar de Belgische popster liet achteraf nog een diepere indruk na met haar ongewoon persoonlijke verhaal op Gore. Die langspeler schetste haar leven als voormalige dakloze, product van kolonialisme en slachtoffer van aanranding, terwijl ze brandhout maakte van een uitzichtloos bestaan. De urban stijl waarin r&b, futuristische beats, hiphop en hitpop met de taal van Molière verweven raakte, was dan weer even uniek als spannend. Iota is op dat vlak een snuggere want voorspelbare voortzetting van dat debuut. Achter de knoppen tref je overigens opnieuw El Guincho (bekend van zijn werk met Rosalía) aan, en aan zijn melange van akoestische muziek, diep gonzende bassen en beats werd ook niet te veel getornd.

Sisterhood

Lous heft de plaat aan met een gebed tot god in ‘Ciel’ waarna ze Zijn Boodschap lijkt te willen verdedigen. Vriendschap en sisterhood spelen een rol in het voortreffelijke ‘Kisé’ – wie dacht ook meteen aan de nineties van Aaliyah? – maar tegelijk gaapt de afgrond steeds voor haar voeten. Een hartstochtelijke liefde wordt bijvoorbeeld beschreven in het romantische ‘Trésor’ maar de verwoestende gevolgen laten zich net zo goed raden in ‘Hiroshima’. Op de bedrieglijk onschuldige melodie van een muziekdoosje omschrijft ze de atoomkracht van een relatiebreuk. Tegelijk levert Kakoma ook nog steeds een strijd met haar innerlijke kwelduivels, zoals mag blijken uit ‘Monsters’. “On a tous les clés de mon appartement / Quand j’entre, ils me suivent calmement”, klinkt het daar onheilspellend. De grens tussen romantiek en ravijn is vaak flinterdun op Iota.

Muzikaal slecht Lous and the Yakuza dan weer liefst alle grenzen van de pop: er zijn Spaanse invloeden in ‘La Money’, terwijl een toefje reggaeton de zomer doorsluist naar ‘Takata’ en ze zelfs een kinderkoortje weet te binnen te smokkelen in ‘Autodéfense’. Zo’n hoge artistieke en avontuurlijke vlucht als Stromae neemt ze vooralsnog niet, maar met Iota lijkt Lous and the Yakuza wel nadrukkelijk haar talent van Gore te bevestigen.

Iota verschijnt 11/11 bij Columbia Records / Sony Music.