‘De Container Cup’ loopt over van de glansprestaties, maar de grootste triomf is die van het format

De liefde voor sport was in mijn leven altijd de Poulidor van sport voor de liefde. Zag men mij met de tong nog net niet tussen de spaken door het Pajottenland jakkeren, dan wel in de hoop ooit een ontvankelijke mond te vinden. Nam ik in zo’n vreselijke spiegeltent de halter ter hand, dan met het oogmerk ooit iemand over een drempel te dragen. Gleed mijn blik over de zwembadbodem, dan vond ik er telkens weer de hare.

Elke dag opnieuw zwoegde ik de liefde achterna. Hoe meer ik leed, hoe minder het me zou kunnen worden misgund. Kastijding voor Eros. En eens ik dan eindelijk slank genoeg was om comfortabel plaats te nemen in iemands gedachten, dan zegde ik mijn folterkamers vaarwel, niet finaal, neen; slechts tot wanneer ik weer alleen onder een laken lag, twintig, dertig kilo zwaarder dan de laatste keer dat het bed nog zo groot was.

Om maar te zeggen dat mijn relatie met sport zich nog het best laat beschrijven door Markies de Sade.

Geen hogere doelen in De Container Cup evenwel. De Liefde maakt er plaats voor de Uitdaging, toverwoord voor psychopaten en tv-makers, twee shirtjes in dezelfde kleur. Nog een geluk dat er zoiets bestaat als topsport, zodat die lui zijn uitgeraasd tegen de dag dat hun bovenmenselijke kracht begint te tanen. Je ziet het bloedvergieten zo voor je wanneer bij de kruidenier de plattekaas uitverkocht blijkt.

De Container Cup loopt over van de glansprestaties, maar de grootste triomf is die van het format. Waar televisie in 2022 is verworden tot een Marathon des Sables – programma’s van telkens weer zestig zich moeizaam voortslepende minuten, een uitputtingsslag voor zowel maker als kijker; veel te lange aanlopen voor veel te korte sprongen, verzonken in de zandbak – lopen Pedro Elias en Wesley Sonck de zestig meter horden. Daarbij klettert weleens wat hout ter sintel, omdat nu eenmaal niet élke mop tot lachkramp leiden kan, maar als er op het kleine scherm twee zijn die je hun onnozelheid vergeeft, dan wel zij. Al was het maar omdat gezwam ten behoeve van het volk eens iets anders is dan dat ten behoeve van een achterban.

Het programma is kort, de proeven snel, de regels duidelijk. De interviews zijn afgelopen voor de verzuring intreedt, maar duren lang genoeg voor een glimp van de mens achter de machine. Zoals een verdediger niet genoeg lof krijgt voor de nul die hij nog maar eens heeft gehouden, krijgt de monteur van dit programma dat evenmin voor iedere overbodige seconde die op zijn vloer is achtergebleven. Werp hem een gedrocht als I Can See Your Voice toe en het is verstoven nog voor het lemmet de schee ontstijgt.

Alle fysieke en emotionele ontberingen waarmee ik sport associeer ten spijt, is De Container Cup geen lijdensweg. In het tot dorre woestenij herleide tv-landschap van vandaag is dat alleen al een medaille waard.

De Container Cup, van maandag tot en met zaterdag, meermaals daags op Play4.