De conclusie na één aflevering van ‘Chantal’: eerder knettergek dan geniaal

Elmo Lê van zet de blik op oneindig. Vandaag: Chantal.

Het is met spin-offs zoals met de 100 meter horden: eens in de zoveel tijd wordt het record scherpgesteld, een prestatie waarvoor zelfs de concurrenten een staande ovatie veil hebben. Chantal, een aftakking van Eigen kweek, heeft de pech te verschijnen in het jaar dat Better Call Saul een masterclass gaf in spin-offs en de lat zo hoog heeft gelegd waardoor elke nieuwe reeks gebaseerd op een bestaande reeks nu middelmatig lijkt.

Als het op café niet over energiefacturen, de geschrapte afleveringen van F.C. De Kampioenen of Goldband gaat, zal iemand wel beweren dat Breaking Bad-prequel Better Call Saul, “de beste reeks ooit” is. En terecht natuurlijk. Met verder ook House of the Dragon en The Rings of Power schijnen spin-offs in de mode te zijn, zo vernam ik via de gazetten. Ook in België, doorgaans de feiten achternalopend, springt men op het fictiefenomeen.

Nadat de grofgebekte Brabantse volksheld Ferry Bouman uit Undercover zijn eigen film kreeg en er vervolgens ook een volwaardige reeks over het personage van Frank Lammers werd aangekondigd, lost Eén nu Chantal, vernoemd naar de op Pattyn na bekwaamste Chantal die de VRT ooit heeft voortgebracht: Chantal Vantomme, de flik die in Eigen kweek kind aan huis was bij de wietboerenfamilie Welvaert.

In de slag om de zondagavondkijker posteert Eén het Eigen kweek-personage van Maaike Cafmeyer aan het front. In Chantal gaat ze aan de slag als coördinator van het wijkcommissariaat van Loveringem in de meest westelijke politiezone van het land. Chantal werd aangekondigd als “een politiereeks met een (West)hoek” af. Aan de Reyerslaan vraagt een copywriter wel heel nadrukkelijk om zijn ontslag, maar laat het een troost zijn dat de eerste aflevering was beter was dan de woordspeling.

Chantal is een kegelparcours vermomd als fictiereeks. Maaike Cafmeyer slalomt behendig tussen de seksistische klap, kortzichtigheid en gemakzucht van haar flikkencollega’s in een flikkenserie die meer Nonkels dan Witse is. Het uitgangspunt is de moord op Daisy III, “de Miss België van de poedels”, wat zich vertaalt in absurdistische en geinige (maar ook wel flauwe) humor, al is het vooral uitkijken naar welke vreemde plekken de kronkels van bedenker Mathias Sercu nog zullen leiden.

Piet De Praitere en Janne Desmet zijn fenomenaal als de dorpsmarginalen van Loveringem, nieuwkomer Anna-Marie Missoul die Chantals dochter speelt heeft een Grote Carrière in het verschiet, en dan is het nog niet geweten in welke gedaante Wim Opbrouck en Robrecht Vanden Thoren zullen opdraven. De conclusie na één aflevering van Chantal: eerder knettergek dan geniaal, met een plottwist aan het einde die vooral naar méér doet verlangen.

Chantal, elke zondag om 21.00 uur op Eén.