De ‘Beau Séjour’-cast: ‘Je voelt een enorme honger bij de mensen’

Na maandenlang thuis zitten, zijn acteurs Titus De Voogdt, Lize Feryn en Emilie De Roo maar wat blij om het nieuwe seizoen van hitserie Beau Séjour aan te kondigen. ‘Vraag ons, wij zeggen sowieso ja!’

Een kaas-en-wijnavond! Een avondje met de crew op het strand van Zeebrugge! Een verkleedfeestje waarvoor Lize Feryn opdaagde als een oude, aangespoelde man, en waar Titus De Voogdt niet bij kon zijn omdat hij met Studio Orka een voorstelling moest spelen, in Nederland dan nog! “Die tijd, weet je nog?”, verzucht Lize Feryn over de opnamen van het tweede seizoen van Beau Séjour.

Beau Séjour is deze keer niet de naam van een Limburgs hotel, maar van een zeilboot in Zeebrugge. Verder blijft het oorspronkelijke idee overeind: opnieuw onderzoekt een dode zijn eigen overlijden. Slachtoffer van dienst is deze keer Maurice Teirlinck, gespeeld door Gene Bervoets, een gewezen marinecommandant wiens familie om een of andere reden maar wat blij is dat de man dood is.

“De eerste reeks was mooi afgerond, dat verhaal was verteld. Ik denk dat het slim was om de reeks weg te trekken uit Limburg en neer te planten op een andere plek, met andere acteurs en een andere sfeer”, zegt Feryn. Zij speelt de dochter van Teirlinck en de zus van Emilie De Roo, u wellicht ook wel bekend als de helft van Kenji Minogue, de band die we met haar permissie mogen omschrijven als een compleet uit de hand gelopen grap. “Maar wel eentje die zes jaar geduurd heeft.”

Voor wie niet (meer) wist dat De Roo ook een verleden als actrice heeft: ze heeft de afgelopen jaren in een grot geleefd, vertelt ze zelf, moederend over haar twee dochters. “Mensen dachten dat we bij Kenji compleet gek waren, of massa’s drugs namen, terwijl ik backstage zat af te kolven.”

We treffen de drie acteurs op een ijskoude dag aan een picknicktafel in Gent. Ze hebben het over de virtuele première van de reeks, via Zoom. Leuk idee, maar toch niet dat. “Maar ik ben wel blij dat de reeks uitkomt”, zegt De Voogdt. “Als acteur ben je het gewend om regelmatig feedback te krijgen: mensen laten je weten dat ze de voorstelling hebben gezien, of dat ze naar de reeks kijken waarin je mee speelt. Het is tijd dat mensen nog eens een berichtje sturen.”

De Roo: “Ja, er gaat weer een buzz zijn.”

Of hoe dit gesprek verloopt zoals het tegenwoordig overal gaat: zelfs al heeft niemand er nog zin in, corona blijft toch altijd hét gespreksonderwerp.

Maar eerst: Beau Séjour, deel twee.

Is dit zo’n reeks waar heel acterend Vlaanderen voor staat aan te schuiven?

De Roo: “Ik denk dat alle West-Vlaamse acteurs auditie hebben gedaan. Ik ben daar ook meteen op gesprongen. Dit was mijn ontsnappingsplan uit mijn grot.”

De Voogdt: “Ik ook. Ik had het scenario wel gelezen, maar ik wist op voorhand al dat ik ja zou zeggen. Ik speel een flik, een grote rol. Dus ja, het zal wel zijn. Wij zijn echt mega easy.” (lacht)

Feryn: “Vraag ons, wij zeggen sowieso ja! (lacht) Iedereen weet natuurlijk dat regisseurs Kaat Beels en Nathalie Basteyns al mooie dingen hebben gemaakt, en Beau Séjour is een sterk concept.”

De Voogdt: “En als je gevraagd wordt voor een rol waarvan je denkt: dit is niets voor mij, ik heb dit nog nooit gedaan, dan is dat vaak juist een reden om het te doen.”

De Roo: “Ik vind dat jij in deze reeks helemaal niet getypecast bent.”

De Voogdt: “Nee, precies. Als politieman stond ik eens aan de andere kant van de blauwe lijn, dat had ik nog nooit gedaan. En bovendien een homo, ook nog nooit gespeeld.”

De Roo: “Ik vind jou wel een overtuigende flik.”

Feryn: “Een casting hangt van zo veel factoren af, het doet er niet per se toe of je de beste acteur of actrice bent. In een familieverhaal als dit moet het ook kloppen: de zussen moeten toch een beetje op elkaar lijken. De mop is: Emilie en Greet (Verstraete, die de derde zus speelt, red.) ­lijken ook echt op mijn twee zussen. Voor mij voelde het heel logisch dat zij in de reeks mijn zussen zouden spelen.”

De Voogdt: “Mensen vragen soms wat je als acteur moet kunnen. Goed kunnen acteren is één ding, maar eigenlijk is dat helemaal niet het belangrijkste. Want als je niet een beetje sociaal intelligent bent, draai je niet zo lang mee. Mensen werken liever met iemand die misschien iets minder goed speelt, maar met wie je wel kunt praten en een band kunt opbouwen, dan met een heel sterke acteur die een onuitstaanbare kloot is.”

Een politieagent die homo is in een reeks met veel voldragen vrouwenrollen: is de emancipatie in de Vlaamse fictie eindelijk een feit?

Feryn: “Ik denk alleszins dat Kaat en Nathalie met Clan toch een sterke aanzet hebben gegeven.”

De Voogdt: “Misschien dat dat makkelijker gaat met een vrouwelijke regisseur en scenarist? Mocht ik een scenario schrijven, dan zouden mijn hoofdrollen eerder mannelijk zijn, denk ik, omdat je dat nu eenmaal beter kent.”

Feryn: “Je zult inderdaad minder vaak een ­schrijver zien die zich echt in het andere geslacht inleeft.”

De Voogdt: “Hoewel: in september ga ik in Italië een film draaien met Jessica Woodworth (Belgisch-Amerikaanse schrijver, regisseur en producent, red.). De regisseur, de director of photography, het productiedesign: bijna het hele team is vrouwelijk, de acteurs zijn bijna alleen mannen. Of ik als man het verschil tussen een vrouwelijke en mannelijke regisseur merk? Nee, ik ben daar niet zo mee bezig. Ik begrijp dat diversiteit belangrijk is, maar dat je per se nog een vrouw of mensen van kleur moet aanwerven om bepaalde quota te halen, dat idee vind ik te krampachtig.”

De Roo: “Ik denk dat we, wat vrouwen betreft, dat punt al voorbij zijn. In Beau Séjour speel ik een vrouwelijke marinier. Ik heb daar niet over nagedacht, en ik ben blij dat dat niet meer hoeft. Dat vrouwen niet enkel de stoeipoes zijn, maar ook gewoon mensen met problemen of slechte trekken.”

De Voogdt: “Nu pas, omdat jij het vraagt, besef ik dat het misschien wel bijzonder is, dat Vinnie politieagent én homo is. Maar ik heb ook meteen gezegd: ik ga dat niet uitspelen door hem heel vrouwelijk te brengen.”

Kunnen jullie makkelijk naar jezelf kijken?

De Roo: “Ik heb ook meegespeeld in Lockdown (een reeks kortfilms op Eén, red.) en daar speel ik tegen mezelf. Dat vond ik toch zeer confronterend. Ik heb die aflevering even moeten uitzetten, om op een ander moment verder te kijken.”

Feryn: “Dat is gek, want als ik naar Beau Séjour kijk, heb ik het gevoel dat iedereen zo goed speelt, en ik door de mand val.”

De Roo: “Of je denkt: o nee, trek dan toch je buik in, De Roo!”

De Voogdt: “Dat heeft toch iedereen? Je moet eens naar jezelf kijken zonder geluid, dat is meteen iets anders. Het is je eigen stemgeluid en de manier waarop je iets zegt dat... (trekt een pijnlijke grimas) Maar visueel heb ik daar niet zoveel last van. En toen ik voor The Missing in het Engels speelde, kon ik ook veel makkelijker naar mezelf kijken. Die andere taal zorgde voor afstand.”

Kunnen jullie nog ontspannen tv kijken, of is dat toch altijd een beetje werken?

De Voogdt: “Als ik naar Vlaamse series kijk, is dat met een analyserende blik: ik zie de collega’s, ik weet wie de reeks geschreven en gemaakt heeft, ik kan dat niet uitschakelen. Maar als ik naar een reeks kijk die wat verder van mijn bed is... Alhoewel, ik ben aan het zeveren. Ik heb net My Brilliant Friend (naar de boeken van Elena Ferrante, red.) gezien, en dan denk ik toch ook de hele tijd: amai, die speelt dat goed. En zouden dat decors zijn, want dan is dat toch heel goed gemaakt. Maar ik vind dat niet vervelend, dat maakt het kijken alleen maar leuker.”

Feryn: “Elke acteur heeft een bepaalde stijl of maakt bepaalde keuzes. En als het minder goed is, vraag ik me vaak af of het wel aan de acteur ligt. Een gewone kijker denkt: dat is slecht gespeeld. Maar soms vraagt een regisseur om een scène heel droog te spelen, terwijl dat onnatuurlijk aanvoelt.”

De Voogdt: “Op den duur zie je dat verschil wel, en kun je zeggen: dat is goed gespeeld, of er schort iets aan de regie, of de montage is niet goed. Ik vind dat een geruststellend idee. Ik ben een acteur, en rondom mij staan cameramensen en lichtmensen wier job het is om ervoor te zorgen dat het beeld goed is. En het is de job van de regisseur om mij te doen spelen wat hij in gedachten heeft. Dat lukt niet altijd, maar er is niets vervelender dan een regisseur die zegt: ‘Ja, dat was prima, we gaan nu over naar de volgende scène.’

“Eigenlijk wil je een regisseur die zegt: ‘Allee, wat doe je nu?’ Je wilt dat geen tien keer per dag horen, maar als mensen het afgewerkte resultaat zien en vinden dat je heel anders en boeiend speelt, dan weet je dat dat te danken is aan een regisseur die jou echt als een tool gebruikt.”

Blijven jullie nog thuis voor een tv-programma?

De Voogdt: “Naar gewone televisie kijk ik niet. Of het moet zijn dat ik eens met mijn dochters naar een spelshow kijk, zoals 1 jaar gratis. Ik kijk wel heel veel naar Discovery Channel. Mensen die goud zoeken, of auto’s repareren, of antiek kopen zoals in Salvage Hunters, dat vind ik het toppunt van ontspanning.”

Netflix gaat dit jaar elke week een nieuwe film lanceren. Maar gaan mensen nog wel kijken als het normale leven zich eindelijk weer herneemt?

Feryn: “Een scherm is het meest verslavende dat bestaat, en daar gaat het einde van corona volgens mij niets aan veranderen. Ik heb bijvoorbeeld de gewoonte om ’s ochtends bij het ontbijt naar een serie te kijken.”

De Roo: “Duidelijk geen kinders!”

De Voogdt: “Daar zou ik zo’n schuldgevoel over hebben, een misplaatst katholiek schuldgevoel.” (lacht)

Feryn: (verdedigend) “Dat hoort bij de research voor mijn job. En zolang ik geen kinderen heb, moet ik ervan profiteren.”

De Roo: “Het zal wel zijn.”

De Voogdt: “Ik heb het wel allemaal gezien op Netflix; ik moet nu aan Streamz beginnen. Maar toen dat spel begon, heb ik me wel bedacht: mij gaan ze niet liggen hebben, ik ga niet heel de lockdown voor dat scherm hangen. En ik ben weer gaan lezen.

“In de eerste lockdown was ik elke ochtend om zeven uur klaarwakker, en las ik twee uur op mijn gemak. Ik heb de voorbije tien maanden meer gelezen dan in de voorbij acht jaar. Dat is een van de leukste dingen die corona mij heeft bijgebracht: ik heb de liefde voor literatuur herontdekt.”

De Roo: “Ik had ook al een hele tijd geen boek meer vastgepakt, en heb onlangs de autobio­grafie van Matthew McConaughey gelezen. Nu ben ik al zijn series en films aan het zien.” (lacht)

Welke impact had de pandemie op jullie professionele leven?

De Voogdt: “We zijn ondertussen tien maanden ver, en ik heb maximaal één dag per maand gewerkt. Dus ja, ik heb er wel last van. Ik ben het echt kotsbeu, ik heb het volledig gehad.

“Ik kan mij nochtans goed bezighouden: mijn boot is geschilderd, mijn chambrangs zijn geschilderd, alles is in orde. Maar ik voel mij nutteloos. Ik wil dingen maken, iets aan de maatschappij teruggeven. Ik wil dat mensen zeggen: ik heb zo genoten van jullie voorstelling. Ik wil dat mensen bellen:

‘Waar zit je, je moest hier al een uur zijn?’ Ik wil onderweg zijn, met mijn vrienden werken, ­gedachten uitwisselen en creatief zijn. En dat lukt nu niet. Dat heeft mij de voorbije maand ongelukkiger gemaakt dan ik al ooit ben geweest.

“Maar we moeten nog even volhouden, het is voor iedereen lastig. En voor de rest gaat alles goed thuis en is iedereen gezond. Maar ik zou toch graag weer werken.”

Hebben jullie het afgelopen jaar veel projecten moeten afblazen?

De Voogdt: “Zonder corona zou ik hier zitten zagen dat ik nooit thuis ben omdat het zo druk is en ik graag eens een boek zou willen lezen. (lacht) En ja, natuurlijk voel ik dat financieel. Ik had een kleine buffer opgebouwd, dus ik moet nog niet gaan schooien. Maar als we tegen maart nog altijd niet kunnen werken, gaan de financiële problemen wel komen.”

Feryn: “Krijg je een tegemoetkoming van de overheid?”

De Voogdt: “Ja, en dat is fantastisch. Daardoor gaat mijn spaarpot minder snel leeg, maar hij gaat wel leeg. Al het geld dat ik met Beau Séjour verdiend heb en waarmee ik een nieuwe boot ging kopen, of mijn zolder ging verbouwen...”

De Roo: “Tijd om eens te gaan praten over je dagprijs.”

De Voogdt: “Maar daarom leg je ook reserves aan. En ik mag blij zijn dat me dat gelukt is, dus ik moet een beetje positief zijn.”

Emilie en Lize, hoe gaat het met jullie?

Feryn: “Ik mag niet klagen. Ik speel geen theater, dus mijn projecten zijn hooguit even uitgesteld, of gingen gewoon door met heel veel regels. In Nederland heb ik in de tv-reeks De stamhouder gespeeld. Dat was een grote set, dus ik ben vaak getest en we werkten met kleurencodes. De acteurs kregen code rood, wat betekende dat niemand bij ons in de buurt mocht komen.”

De Roo: “Ik voel me echt... (hijgt als een opgewonden hond) Ik zeg het, ik heb jarenlang in die grot geleefd: kindjes gemaakt, kindjes gezoogd, nestje gebouwd, huisje verbouwd. En net toen ik weer wilde uitvliegen, werd er opeens een net om mij gespannen. Ik wil, net als Titus, dingen ondernemen, met mensen samenwerken, nieuwe collega’s ontdekken...”

De Voogdt: “...van de trein stappen in een ander land. Een dag reizen naar Amsterdam voor het werk en denken ‘ha, Holland!’ En een maand later moet je in Parijs zijn, en ga je een lekkere koffie drinken in een Parijse bar.”

Hoe stellen jullie collega’s uit de culturele sector het?

De Voogdt: “Het is een ramp. Het is heel, heel erg. De mensen die theaterfestivals organiseren, die leven van een zaal die moet opbrengen, die een compagnie hebben, die voor de technische ondersteuning zorgen: iedereen zit thuis en lijdt financiële en emotionele verliezen. De sector ligt compleet stil, dood.”

Feryn: “En het is de onzekerheid die zo lastig is. Je hebt geen idee wanneer het weer beter wordt.”

De Voogdt: “Er is geen perspectief. Mijn agenda staat vol vanaf maart tot volgend jaar, maar niets is zeker.”

Feryn: “Voor muzikanten geldt dat ook. Ik las dat André Rieu overweegt om zijn vierhonderd jaar oude Stradivarius te verkopen om de muzikanten uit zijn orkest te kunnen betalen. Dat zijn dingen waar wij niet bij stilstaan.”

De Roo: “Mijn man heeft altijd als muzikant gewerkt, en net als veel andere muzikanten is hij toch over andere opties aan het nadenken.”

De Voogdt: “Voor muzikanten is het nog zwaarder. Zij werden al voor corona schandelijk onderbetaald. Als wij muzikanten vragen om aan een theaterproductie mee te doen, zijn die superblij. Ze zeggen: wat wij in het theater verdienen, dat krijgen we niet als wij optreden. Hoe kan dat nu, dat iemand buiten zijn vakgebied meer verdient dan als hij gewoon zijn job doet?”

De Roo: “Omdat muziek een passie is. Ze willen zo graag spelen dat ze het bijna voor niets zouden doen.”

De Voogdt: “En omdat muziek tegenwoordig bijna gratis is.”

De Roo: “En omdat er een cultuur bestaat waarbij de aandacht niet naar de groep gaat, maar naar één persoon die met het grootste deel van de opbrengst gaat lopen.”

De Voogdt: “Wij acteurs kunnen al eens wat bijverdienen door stemmetjes in te spreken, of een reclamecampagne. Maar de technici en administratieve krachten hebben die uitweg niet. En als wij niet spelen, worden die mensen niet betaald.

“Ik besef heel goed hoe blij we mogen zijn met ons sociaal systeem, maar een goede vriend van me heeft een café en restaurant in Gent. Hij is heus geen zaag, en heeft lang gezegd dat het wel goed komt. Maar ik hoor hem nu toch ook zeggen dat hij niet weet hoe hij hier moet doorspartelen.”

Verwachten jullie dat sommige theatergezelschappen dit niet zullen overleven?

De Voogdt: “Jazeker. Maar dat gaat pas gebeuren op het moment dat alles weer in gang schiet. Daar houd ik mijn hart voor vast: er staan zoveel producties klaar, de markt gaat compleet overspoeld worden. Wat betekent dat voor ons? Gaan wij nog steeds vijf voorstellingen per locatie kunnen spelen, of gaan de culturele centra zeggen: we gaan dat een beetje verdelen?”

Feryn: “En wat gaan de mensen doen? Trekken die weer en masse naar het theater?”

De Voogdt: “Dat denk ik wel. Je voelt een enorme honger bij de mensen. Als ik iets post op Instagram, reageren ze vaak: ik zou zo graag nog eens naar een theaterstuk komen kijken. Wie weet komen we echt weer terecht in de ­roaring twenties.”

Feryn: “Dat zou geweldig zijn. Dat we met z’n allen een enorm vreugdegevoel hebben. Jongens, het is gedaan! Laten we allemaal supervrolijk zijn en samen drinken!”

Emilie, zou dat niet het moment zijn om Kenji Minogue te reanimeren?

Feryn: “O, een comeback, dat zou toch keigoed zijn.”

De Roo: “Kenji Minogue zit in de koelkast, maar we sluiten niets uit, als de goesting weer komt. Sarah (Vandeursen, red.) en ik zijn allebei ons ding aan het zoeken. Zij heeft haar weg gevonden bij De ideale wereld, ik ben nu mijn weg aan het zoeken in het acteren. En af en toe komen we samen om te roddelen. (lacht) Maar de vorige keer hebben we het wel over Kenji Minogue gehad. Ja, toch wel.”

Feryn: “Jullie hebben toch op Pukkelpop gespeeld? Hilarisch! Gaf dat geen megakick?”

De Roo: “Enorm. De grootste kick was eigenlijk het allereerste jaar, op dat heel klein podium. We hadden een intro waarbij we knielden, en iedereen knielde mee. What the fuck? We hebben heel vaak naar elkaar gekeken, Sarah en ik: is dit nu echt aan het gebeuren?”

Feryn: Ik kan me voorstellen dat je daar verslaafd aan wordt, aan die kick.”

De Voogdt: “Ja, maar er is ook een tijd voor alles, hè.”

De Roo: “Dat vind ik ook.”

De Voogdt: “Tom Vermeir, Robrecht Vanden Thoren, Johan Heldenbergh en ik kunnen heel nostalgisch zijn over oude voorstellingen: ‘Dat was zo wijs.’ Maar het leuke aan livemuziek of theater is toch ook dat het niet op een drager staat. Je kunt daar niet opnieuw naar kijken en denken: hmm, toch een beetje verouderd. Maar soms komen mensen je wel zeggen: ik herinner me nog die voorstelling in 1998, ik was daarbij die avond. Juist dat vluchtige is fijn.”

Feryn: “Heb ik je al verteld dat wij met de klas naar Altijd prijs, een toneelstuk van jou en ­Robrecht zijn gaan kijken? ‘Ik dacht dat je een inbreker was’, dat was het eerste zinnetje. Dat hebben we zo vaak op de speelplaats herhaald.”

De Voogdt: “Dat was zo’n zin die mensen riepen van de overkant van de straat: ‘Ik dacht dat je een inbreker was!’”

De Roo: “Bij mij is dat ‘An Vandewalle!’ (hit van Kenji Minogue, red.)”

De Voogdt: “Naar Robrecht roepen ze ‘ik wil poepen’, uit Hasta la vista.”

Feryn: “En Stefaan Degand krijgt sowieso constant ‘Als je moe kakken, moe je kakken’ naar zijn hoofd geslingerd.”

De Roo: “Ik heb bij hem in de klas gezeten, dat zinnetje gaat al lang mee, hoor.”

Beau Séjour, vanaf 31 januari op Eén.

Lockdown, sinds 18 januari op Eén