De albums van de week: Liesa Van der Aa, Glints en Millionaire

Liesa Van der Aa - Easy Alice ****

Easy Alice en “all is easy”? Geloof er maar geen barst van. Liesa Van der Aa zoekt op haar nieuwe plaat alweer de weg van de meeste weerstand.

Haar vorige plaat was een kloeke driedubbelaar die gebaseerd was op het Dodenboek uit de Egyptische mythologie, dus je borst zou al voldoende natgemaakt moeten zijn voor deze worp. En hoewel dit nieuwe album meer neigt naar makkelijk te verhappen pop, funk, freejazz en hiphop, staat je nog steeds een verpletterende trip te wachten. Easy Alice gaat over een moderne vrouw, lichtjes schizofreen en een anti-feministische feminist, lazen we ergens.

Maar eerder nog krijg je een gulle inkijk in het koortsige brein van de artieste zélf: tijdens ‘Inhale’ stuit je zowaar op een weirdness galore, getoonzet op een arsenaal beats, blieps en theatrale stembuigingen. Deze plaat is niet geschikt voor het zwakke hart, wél voor de avontuurlijke ziel. Of zoals ze zelf het gebruikersadvies lijkt aan te geven: “lick it - like it - click it.”

Millionaire - APPLZ ≠ APPLZ ****

De apocalyps lonkt, maar de hangmat nét zo goed. Op zijn nieuwste plaat lijkt Tim Vanhamel er bijna een pervers genoegen uit te putten om het bankroet van de planeet af te wachten op een parelmoeren strand. Elk einde is een nieuw begin, niet waar?

Vanhamel maakte in se een politiek-sociaal bewogen plaat, maar probeert daarbij geen enkele parochie te bekeren. Liever laat hij je de ondergang van het avondland beleven op een funky soundtrack die je afwisselend aan Jimi Hendrix, John Frusciante en Sly Stone doet denken.

Als ons écht alleen de teloorgang rest, is deze langspeler een welgekomen schuilkelder.

Glints - Choirboy **

De Antwerpenaar Glints zoekt op zijn debuut Choirboy driftig naar een eigen smoel, wat hem siert. Alleen is hij niet de enige in tijden waar hiphop overal ter wereld verder versplintert en je maar beter oftewel buitenaards geniaal uit de hoek komt of schaamteloos op de kar van de commerce springt.

Jan Maarschalk Lemmens, zoals Glints echt heet, zal hopelijk nooit de tweede optie overwegen. Nu, zijn output doet vooralsnog te wisselvallig aan om helemaal te overrompelen, laat staan om in superlatieven te mogen baden. Jazeker, charmant en on-Belgisch zijn Glints’ vierkante, kordate, op Britse grime geschoeide rhymes ontegensprekelijk.

Alleen doen zijn vertolkingen wat vlak en eendimensionaal aan. Bovendien gaat de kille, van dynamiek verstoken klankarchitectuur te vaak met de aandacht lopen op dit album. Laat hem evenwel nog wat experimenteren en groeien, want hij barst van het talent.