Podium
De 10 beste voorstellingen van 2019
Dit zijn de tien beste voorstellingen van 2019 volgens de cultuurredactie van De Morgen.
1. Aren (Benjamin Verdonck/Toneelhuis)
Aren is een voorstelling over niet-gebruikte ideeën: “Niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze op dat moment niet bruikbaar zijn – hoe kan ik die naast elkaar plaatsen zodat ze een groter verhaal vertellen?”, vroeg Benjamin Verdonck zich af. Het antwoord: schijnbaar moeiteloos en met veel verbeeldingskracht, zoals we inmiddels van Verdonck gewoon zijn.
2. Traces (Wim Vandekeybus/Ultima Vez)
De tweede samenwerking in een dik jaar tussen choreograaf Wim Vandekeybus en muzikante Trixie Whitley. Een op Roemenië geïnspireerd spektakel, met krakende gitaren, dansende beren en tribale groepsdansen. Traces was danstheater van de bovenste plank.
3. Jeanne d’Arc au bûcher (Romeo Castellucci)
Een opera van enfant terrible Romeo Castellucci met een naakte en als man verklede Jeanne d’Arc? Controverse gegarandeerd. Wie voorbij de overtrokken reacties keek, zag een meesterwerk: een fenomenale Audrey Bonnet in de hoofdrol, en een brute confrontatie met onze eigen middelmatigheid.
4. Craquelé (Studio Orka)
U heeft Craquelé gezien? U bent een gelukzak. Want de laatste jaren vliegen de kaartjes voor de voorstellingen van Studio Orka de deur uit aan een snelheid die de Concorde nooit heeft gehaald. En als u Craquelé heeft gezien, weet u: op dat succes valt niets af te dingen.
5. Race (Arsenaal/Lazarus)
Race sneed veel zware thema’s aan – racisme en seksisme op kop – maar bezweek nooit onder het gewicht van die problematiek. “Johan Dehollander en Aurelie Di Marino benaderen de complexe struggle uit Race niet met activistische onderwijsdrang of met paternalistisch superieur hoofdschudden, maar met een opgewekt mededogen voor het beestje mens”, schreef onze recensent. “En dat is verfrissend.”
6. Black (Luk Perceval/NTGent)
De prijs voor meest controversiële voorstelling van het seizoen gaat naar Luk Perceval. Je kunt er een brute aanklacht tegen de kolonisatie in lezen, of juist een onhandige bevestiging van witte privileges. Afhankelijk daarvan vind je Black een compromisloos meesterwerk of een ergerlijke miskleun.
7. Let Us Believe in the Beginning of the Cold Season (Sachli Gholamalizad/KVS)
Vraag ons niet om Cold Season samen te vatten. Sachli Gholamalizad vertelde een Perzische mythe, diepte haar eigen leven uit én toonde zich een hypnotiserende zangeres. Wie bereid was mee te gaan in die soms Lynchiaanse trip was getuige van eigenzinnig toptheater dat zich niet in hokjes laat duwen.
8. Underneath Which Rivers Flow (Jozef Wouters/Decoratelier)
“Zonder twijfel een van de meest beklijvende producties van het seizoen”, schreven we drie maanden geleden. Decorbouwer Jozef Wouters creëerde in het hartje van Molenbeek een fictieve tuin, met de hulp van nieuwkomers: Underneath Which Rivers Flow is 50 procent theatervoorstelling, 50 procent sociaal project en 100 procent geslaagd.
9. Rijgen (Sarah Moeremans & Joachim Robbrecht/NTGent)
“Een goed bewaard podiumgeheim” dat in 2019 een stuk minder geheim werd. Sarah Moeremans sprak de State of the Union op het Theaterfestival uit, en maakte een gedurfd stuk over afwijkende seksuele praktijken, tot pedofilie en zoöfilie toe. Opnieuw een stuk dat de meningen verdeelde, maar Moeremans zal zich daar niet aan storen: “Ik geloof in wrijving.”
10. Seks(e)(n) (Cie DE KOE)
De leden van Cie DE KOE zijn de eersten om zichzelf in vraag te stellen. Zo ook in Seks(e)(n), waarin ze zich afvragen wat je als gezonde, witte, cisgender acteur nog kunt zeggen en welke personages je kunt spelen. Het mondt uit in een vaak hilarisch maar nooit oppervlakkig stuk van deze “hypercorrecte kunstkutten”.
