De 10 besmettelijkste virusfilms voor een aanstekelijke avond hoesten en proesten

THE ANDROMEDA STRAIN (1971)

In de wonderlijke wereld van de cinema vormt de virus- of de infectiefilm een genre op zich, waarin we steevast dezelfde ingrediënten zien terugkomen: een virus veroorzaakt tot wanhoop van de wetenschappers een vreselijke pandemie, waarna we zien hoe de personages in zombies veranderen, uit alle poriën bloed beginnen te spuiten of met het schuim op de lippen letterlijk beginnen te smelten. Yee-ha! En binnen dit genre mag The Andromeda Strain van Robert Wise worden beschouwd als dé oerklassieker. In deze op een roman van Michael Crichton gebaseerde virusthriller probeert een team van topwetenschappers in een ondergronds laboratorium in een race tegen de klok een epidemie te stoppen die werd veroorzaakt door een micro-organisme uit de ruimte. Té vergezocht, zegt u? Wel, volgens de astronoom Dr. Chandra Wickramasinghe werd het coronavirus meegebracht door een meteoriet die afgelopen oktober in het noorden van China insloeg. Het is maar dat u het weet!

12 MONKEYS (1995)

In deze sombere virusclassic vertolkt Bruce Willis een tijdreiziger die terug naar het jaar 1991 wordt gezonden om de oorsprong te vinden van een epidemie die de mensheid in de toekomst praktisch helemaal zal uitroeien. Brad Pitt schittert als een geschifte dierenrechtenactivist die mogelijk aan de basis ligt van de epidemie en regisseur Terry Gilliam pakt uit met een reeks briljante cityscapes die u van begin tot eind in een sfeer van griepachtige doem onderdompelen. Hatsjie!

CONTAGION (2011)

Toen Contagion, waarin een hoestbui de kiem vormt van een gruwelijke epidemie die zich razendsnel over de aardkloot verspreidt, in 2011 uitkwam, konden we nog zeggen: “Ach, zoiets kan in het echt nooit gebeuren!” En zie nu: de realiteit heeft de fictie ingehaald met de snelheid van een besmette vleermuis! Talloze scènes uit deze angstaanjagend realistische infectiethriller van Steven Soderbergh bezorgen je in het huidige coronaklimaat een stroomstoot van herkenbaarheid: Gwyneth Paltrow die tijdens een tussenstop op de luchthaven begint te hoesten en even later morsdood op de autopsietafel ligt; de patiënten die in de gangen van de ziekenhuizen over elkaar struikelen; de dokters die koortsachtig proberen te doorgronden hoe het virus zich verspreidt; de incompetentie van de overheid; de complotdenkers die de situatie nog wat erger maken. Eén ding staat vast: na Contagion zal u op café nooit meer met uw hand in een kom borrelnootjes graaien.

THE OMEGA MAN (1971)

Charlton Heston speelt in deze onrustwekkende verfilming van de uit 1954 daterende sciencefictionroman I Am Legend van Richard Matheson de rol van Robert Neville, de enige man op aarde die immuun is gebleven voor een dodelijk bio-wapen. Wanneer hij in zijn hermetisch afgesloten huis niet bezig is met het zoeken naar een serum, jaagt Neville op de kwaadaardige albinomutanten die na zonsondergang tevoorschijn springen. Na afloop kan men alleen maar hopen dat het Coronavirus ons niet zal transformeren in bloeddorstige coronamutanten! Overigens is ook de verfilming met Will Smith uit 2007 (met die magnifieke beelden van de wilde herten op Times Square!) een meevaller.

28 WEEKS LATER (2007)

Wees gerust: wie besmet is met een boosaardig virus, hoeft niet noodzakelijk te transformeren in een albino-mutant. In sommige gevallen verandert u gewoon in een zombie. En zo zijn we bij de zombieflick belandt, een subcategorie van de infectiefilm. George A. Romero zette het genre in 1968 op de horrorkaart met Night of the Living Dead en Danny Boyle vond het in 2002 opnieuw uit met 28 Days Later, waarin hij de zombies niet neerzette als langzaam voortschuifelende creaturen maar als razendsnelle sprinters die zich met een nooit eerder geziene agressie op hun gezonde medemensen smijten. 28 Days Later is een knappe film, maar de ultrakinetische sequel 28 Weeks Later van regisseur Juan Carlos Fresnadillo is nóg rauwer, intenser en angstaanjagender.

RESIDENT EVIL: EXTINCTION (2007)

Het plot van de op een computerspel gebaseerde Resident Evil-franchise past op de achterkant van een doktersbriefje: een multinational vindt een virus uit dat van de mensen zombies maakt en Milla Jovovich speelt Alice, de asskickende actieheldin die het bedrijf tracht te stoppen. In de beste episode, het van pure fun uiteenbarstende Resident Evil: Extinction, is de aarde door toedoen van het virus herleid tot een bar woestijnlandschap waarin de schaarse overlevenden als in een Mad Max-film rondzoeven in opgekalfaterde voertuigen en waarin de dreiging niet alleen komt van een horde agressieve zombies maar ook van een zwerm gemuteerde kraaien. Tja, de personages hadden maar de raad van Maggie De Block moeten opvolgen: blijf in uw kot.

WORLD WAR Z (2013)

Per vliegtuig en per helikopter, maar soms ook gewoon per fiets, hopt VN-crisisspecialist Gerry Lane (Brad Pitt) van de ene hot zone naar de andere, op zoek naar een remedie én een verklaring voor de sinistere zombie-pandemie die de mensheid in sneltempo aan het uitroeien is. Wat de zombies uit World War Z zo angstaanjagend maakt, is hun hysterische kuddegedrag. Wanneer de zombies bijvoorbeeld tegen een hinderlijke muur botsen, beginnen ze met duizenden tegelijk op elkaar te klauteren, tot ze een soort levende berg vormen die zich over het obstakel heen kromt. Een beetje zoals die coronavrezende mensen die de Colruyt bestormen.

OUTBREAK (1995)

Wanneer de corona-epidemie over enkele weken over z’n piek heen zal zijn, is dat nog géén reden tot opgelucht ademhalen: diep in het regenwoud sluimeren immers nog meer wreedaardige virussen, klaar om via een aap of een kaketoe op de mens over te springen. In de entertainende thriller Outbreak reist het verschrikkelijke Motaba-virus naar de Verenigde Staten waar het onnoemelijk veel schade aanricht in diverse menselijke ingewanden. Omdat Marc Van Ranst even niet beschikbaar is, wordt legerdokter Sam Daniels (zie Dustin Hoffman vanuit een helikopter in een boot springen!) opgetrommeld om de epidemie te lijf te gaan en in één moeite ook af te rekenen met een boosaardige generaal die het virus als biowapen wil bezigen. Fun!

DOOMSDAY (2008)

Deze ultra-amusante, kinetisch gefotografeerde en heerlijk over de top zoevende zombie-infectie-flick is slechts uit op één ding: u vanaf de eerste scènes besmetten met het opwindende, nauwelijks controleerbare adrenaline-virus! De pitch? Simpel: ‘The deadliest virus is about to break out!’ De heerlijke waanzin culmineert in een memorabele scène waarin de heldin (Rhona Mitra) op een uitzinnige fuif verzeilt waar enkele honderden dansende freaks zich op de tonen van ‘Good Thing’ van Fine Young Cannibals te goed doen aan een gevangen genomen Britse soldaat. Smakelijk!

BLINDNESS (2008)

Fernando Meirelles, de maker van Cidade de Deus, The Constant Gardener en The Two Popes, zorgde in 2008 voor ophef met zijn verfilming van de bestseller Stad der Blinden van de Portugese Nobelprijslaureaat José Saramago. Daarin worden de inwoners van een niet nader genoemde metropool plotseling getroffen door een mysterieuze besmettelijke blindheid. Geen zombies, albino-mutanten of boosaardige gemuteerde kraaien hier: in Blindness komt de grootste dreiging van de mensheid zélf. Meirelles dropt u immers in een naargeestige wereld waarin de mensen hun normen en waarden als lege bierblikjes overboord gooien en waarin de beschaving nog sneller ineenstort dan een zandkasteel in een plensbui. Nadat het leger de geïnfecteerden bijeen heeft gedreven in een tot concentratiekamp omgebouwd hospitaal, gaan de laatste restjes menselijkheid nog sneller de deur uit dan doktersbriefjes: mensen beginnen schaamteloos in de gangen te urineren, enkele klootzakken (onder wie een griezelige Gael García Bernal) maken van de misère gebruik om in het gebouw een fascistische dictatuur te vestigen, vrouwen worden gebezigd als seksslavinnen. Nope, echt opwekkend kunnen we Blindness niet noemen, maar bekijk het zo: hoe ernstig de coronacrisis ook is, het kan altijd erger! Laat u dus niet ontmoedigen, maar was vrolijk uw handen, hoest goedgemutst in uw elleboogpit en dans de Macorona!

© Humo