Recensie
‘Dark Waters’: de blik van de gekke koe ★★☆☆☆
De verfilming van een juridische strijd van David tegen Goliath leidt tot een zeldzame misser in het vlekkeloze parcours van regisseur Todd Haynes.
Het is moeilijk om geen sympathie te hebben met Robert Bilott, de door Mark Ruffalo met zwier vertolkte advocaat in Dark Waters. Twintig jaar vecht hij al tegen DuPont, lange tijd het grootste chemiebedrijf ter wereld. Vertrekkend van een lozing van giftige stoffen die de veestapel en een deel van de bevolking van Parkersburg, West Virginia ziek maakt, ontdekt Bilott dat teflon, een van de topproducten van DuPont, een stuk minder veiliger is dan het bedrijf laat geloven. De boosdoener is PFOA, een stof waarvan een epidemiologische studie bewezen heeft dat hij verschillende kankers en nierziektes kan veroorzaken. De enorme tegenwerking van de multinational met goede contacten in juridische en politieke kringen maakt Bilott nog hardnekkiger, zelfs als dat ten koste gaat van zijn gezondheid.
Verfilmde boekhouding
Het is moeilijk om veel sympathie te tonen voor Dark Waters. Ja, de film kaart een schandaal aan dat wereldwijd impact heeft en hekelt de arrogantie van een bedrijf dat zich op zijn belang voor de Amerikaanse economie beroept om te doen wat het wil. Maar het scenario is een schier eindeloze opsomming van alle stappen in het duel tussen Bilott en DuPont. De boekhouding van DuPont verfilmen was even spannend geweest. Erger nog is dat de hand van Todd Haynes onherkenbaar is. De regisseur van hartvernauwende melodrama’s (Far from Heaven, Carol) of de experimentele Dylan-biopic I’m Not There, heeft Dark Waters op routine gefilmd. Recente titels als Just Mercy of Official Secrets bewijzen hoe moeilijk het is om terechte verontwaardiging om te zetten in meeslepende cinema, maar dat zijn films van regisseurs met een beperkte cinematografische visie. Haynes zou ook kunnen overtuigen zonder, slechts één voorbeeld, een lelijk shot uit het gezichtspunt van een gekke koe.
Wie het verhaal achter het schandaal wil kennen, kan online gratis het artikel uit The New York Times Magazine lezen waarop de film gebaseerd is. Het kost geeneens twee uur.
Vanaf 26/02 in de bioscoop.
