Dankzij ‘The Look’ en een uitwisselingsstudent brak Roxette wereldwijd door

Met ‘The Look’ onderstreepte Roxette in 1988 dat Zweden niet vies zijn van glossy vertoon. Ook al begreep niemand wat ze zongen.

Zonder Dean Cushman zou Roxette simpelweg een leuke, lokale eightiespopgroep zijn gebleven. Wereldberoemd in Zweden, en that’s it. Als Amerikaanse uitwisselingsstudent verbleef Cushman in 1988 een aantal maanden in Stockholm, waar hij halsoverkop verliefd werd op de sound van Roxette. Hij kocht er Look Sharp!, de tweede plaat van de groep. Eenmaal weer thuis in Minneapolis bracht hij het ­cd’tje naar de lokale radiozender KDWB. “Ik had gehoord dat Europese artiesten moeilijk konden doorbreken in Amerika”, aldus Cushman in The Huffington Post. “Dus ik dacht: laat ik het proberen.”

Toen na een aantal weken geen enkele dj de plaat had gedraaid, besloot een teleurgestelde Cushman het ding weer op te pikken. Maar op het moment dat hij aan de receptie van het station stond met het album in zijn handen, kwam programmadirecteur Brian Phillips plots naast hem staan. “Wat een mooie hoes. Is het een goeie band?”, wilde hij weten. “Het is een fantastische band”, antwoordde Cushman. De playlistchef hoorde de intro van de eerste track van de plaat, ‘The Look’, en was verkocht. Na een eerste draaibeurt op KDWB stond de telefoon er roodgloeiend. De daaropvolgende weken bleven luisteraars het liedje aanvragen. Acht weken later stond ‘The Look’ op één in de VS.

Het gekke is dat ‘The Look’, de song die Roxette wereldberoemd maakte, slechts een probeerseltje was van Per Gessle, de bezieler van Roxette. Hij had de band opgericht met een jeugdvriendin, Marie Fredriksson, nadat hun solocarrières niet meteen bevredigend waren gebleken. Met Roxette sloeg de vlam wél in de pan.

“Maar ons eerste album klonk al gauw ­gedateerd”, vertelde Per Gessle in Top 2000 à Gogo op de Neder­landse zender NPO. “We wilden een moderner, digi­taler geluid om Roxette de computerwereld in te trekken.” Gessle kocht een nieuwe synthesizer, de En­soniq ESQ-1, en begon te stoeien met drumpatronen en klinische baslijnen. Terwijl hij enigszins moeizaam leerde het instrument te programmeren, schreef hij ‘The Look’. Als grap verzon Gessle er een soort hese rap bij die hij volstouwde met krukkige Engelse beelden.

Wat te denken van “Heavenly bound / cause heaven’s got a number / when she’s spinning me around / kissing is a color / Her loving is a wild dog / She’s got the look”? Gessle hield van woordspelletjes, zo probeerde hij het onnozele versje later te verklaren, “een beetje zoals Marc Bolans teksten voor T.Rex.” Yeah, right.

Buitenbeentje

Marie Fredriksson wist aanvankelijk niet hoe ze de zang in ‘The Look’ moest aanpakken. Ze was niet tuk op het rapstukje, waardoor ze het aan Gessle overliet. “Ik kan de nananana’s zingen”, zei ze vertwijfeld, “en ik kan jouw zanglijn echoën in het refrein.”

Aangezien hij zelf de voornaamste zangpartijen voor zijn rekening nam, vreesde Gessle dat ‘The Look’ eerder een buitenbeentje in het repertoire van ­Roxette zou worden. Fredriksson was immers het gezicht van de band. Maar kijk: de puzzelstukken vielen perfect. De digitale groove. De fantastische samenzang. Gitarist Jonas Isacssons metalige cockrock-riff die de gitaren uit ‘Taxman’ en ‘I Want To Tell You’ van The Beatles diende te weerspiegelen. Kolossaal.

Cushman, vandaag een 55-jarige computer­programmeur, hield er een vriendschap met de band­leden aan over. En een Zweedse echtgenote: een meisje dat hij bij een terugkeer naar Stockholm verleidde met het verhaal dat hij Roxette had gelanceerd in de VS. “I may have showed off a little”, bekende de man.