Dag drie op Couleur Café: unknown pleasures voor bij de rosé, en STIKSTOF klonk luider dan liefde

Elida Almeida ****

De dag begint met Elida Almeida: ik ben via mijn oude cassettes en mijn nieuwe Spotify nooit eerder naar de Kaapverdië afgereisd, maar dankzij Elida Almeida liggen nu unknown pleasures klaar voor bij de rosé deze zomer. Als Almeida zingt en haar fans elegant namiddagdansen, lijkt het allemaal zo makkelijk. En Portugees blijft één van de mooiste talen om in te zingen.

Sampa The Great ***1/2

Wijlen Tony Allen, drummer van Fela Kuti en Damon Albarn, vatte het moderne festivalgevoel in 2015 goed samen na zijn set op het hoofdpodium van Dour: 'Jullie zitten hier op een strak schema. Alle muziek die je hier oppikt is belangrijk. Ik gaf jullie het genre Afrobeat. Aanvaard het voor wat het is.’

Ik kon gelukkig wat tijd kopen via collega (svs), die de Zambiaanse rapster Sampa The Great in de AB en op Best Kept Secret vooral zag triomferen in het tweede deel van haar concert. Klopte helemaal. In verband met Sampa The Greats stem: als je ‘Nutbush City Limits’ van Tina Turner zou kunnen mengen met wat Wyclef Jeans stem doet in een vandaag als cover langs komend ‘Fu-gee- la’, kom je in de buurt van haar grove korrel.

AJ Tracey ***

Zijn vader rapte, zijn moeder was in Londen - pardon, in Ladbroke Grove - een jungle-dj. Vandaag rapt AJ Tracey boven ritmes die van grime naar garage trekken. ‘Dinner Guest’ - met herkenbare sample van ‘Push the feeling on’ van Nightcrawlers - was welkom in een lange stroom hardere raps. Waarom ‘Thiago Silva’, een oude ode aan de voetballer, er wel bij was en zijn grote hits ‘West Ten’ en ‘Ladbroke Grove’ niet, het zou kunnen te maken hebben met Tracey’s optreden op Glastonbury de avond ervoor. Ik heb de BBC- opnamen gezien: als dat Engelse concert er één in de AB was, was de wei voor de Red Stage de AB Club. Ik bedoel: misschien had AJ Tracey de avond ervoor iets te hard gefeest.

STIKSTOF *****

Ik ben blij dat de titeltrack van ‘Moeras’ er in Brussel al snel bij is. In mijn notitieboekje noteer ik één zin uit die wandeling door Brussel: ‘Alle talen zonder tolk’. In deze opgewonden menigte is dat boekje niet te gebruiken. Astro, die zich op ‘Familie boven alles’ meer op productie had gefocust, rapt op ‘Moeras’ weer een paar keer mee, maar doet dat in Brussel heel weinig: hij kruipt liever achter zijn workstation naast de decks van DJ Vega, die we vanavond een paar keer luid en duidelijk kunnen horen.

Jazz is een geweldige rapper en de taken én de barz zijn tussen hem en Gorik/Guy mooi verdeeld. Maar ’t is Guy die de frontman blijft. Hij zoekt vanzelf de spotlights op. Zoals hij zondag zelf rapte: ’Damn, vaak merk ik dat ik voor de groep spreek.’ En wie anders dan Guy gaat ons toespreken met ‘We zijn hier niet gekomen om rond de pot te draaien, we zijn hier gekomen om de boel af te breken.? Wie anders gaat voor een derde keer vragen om tot aan de mengtoren een doorgang te maken en over heel het veld pogo’s te organiseren? Je merkt heel goed dat zoiets hem goed af gaat.

Overigens, ik stond vijf meter voor de mengtoren: ook daar werd aan het eind van het concert een grote cirkel gemaakt om in rond te springen.

De Wu-Tang Clan-fan in mij krijgt vanavond twee knipogen te horen: een nieuwe, vanop ‘Moeras’ (Cash rulet alles, maar hoe zit het met de Cream’) en een oude uit ‘Overlast’ (‘Bedek je nek’, een straffe vertaling van Wu-Tangs ‘Protect Your Neck’ op ‘Gele Blokken’). Maar sinds hun optreden op Couleur Café…

… Wacht! Even terugspoelen. Ergens niet helemaal in het midden van het concert zit een drieluik met oude songs. Eerst ’2010’: ‘De stad, onze muze, praat over Brussel / We communiceren maar komen niet tussen’. Even later is er een passage uit ‘Gele Blokken’ die door het héle veld wordt meegerapt: ‘Gele blokken langs de macadam / Een leger van wel honderd man / Familie boven alles, toch?’. En dààrna komt een a capella van een massa die alleen de echt grote groepen krijgen. Stikstof moet - boven spooky beats - gewoon ‘O no’ rappen, en de rest komt als vanzelf uit duizenden kelen: ‘Wie bepaalt het script, wat is 't scenario? / Laag hangend in een Skoda door de barrio / Webbe die rare flows / Brengen die animo / Maken die radio’. Die tekst en bij uitbreiding het hele optreden voelden aan als poëzie die altijd tot één tegel werd gecomprimeerd en die nu, plots, de hele straat kreeg. STIKSTOF was luider dan liefde.

Dub Stage *

Het dub-bos is sedert een paar edities van Couleur Café een beetje mijn thuis geworden. Omdat ik tussendoor graag even mee ga skanken. Leuk, goeie muziek, en je kan mentaal een beetje tot rust komen terwijl je nog in beweging blijft ook. Het is ook een aangename plek in Bosje Donker voor een houten klaas als ik die met ‘Ik dans wel met mezelf’ van De Kreuners is opgevoed.

Tot voor kort vond ik hier ook dé beste geluidsarchitecten terug van het hele terrein. Dit jaar zeven keer langs geweest en zeven keer was het een zooi. Drie keer ben ik onmiddellijk gaan lopen door de veel te luide en schelle presentatie.

Gilles Peterson en Lefto ***

Een late afternoon-sessie en een evening-sessie. Vroeger, in het vorige millennium, had je radio-dj John Peel in Londen en Luc Janssen in Brussel. Vanaf 2000 selecteerden Gilles Peterson en Lefto de beste underground-platen. Lefto heeft het over meer willen laten horen dan het topje van de ijsberg. Ik heb het onderste deel van die ijsberg een paar keer gehoord op de Black Stage. Hoogtepunt: Lefto die ‘Ooh La La’ van Run The Jewels liet overlopen in bossa nova.

TiiwTiiw ***

TiiwTiiw komt uit ‘het verre Molenbeek’ (copyright presentatrice Annabelle Van Nieuwenhuyse). Stijl: rai. Iliass Barni en zijn maten begonnen op trouwfeesten. Ze hebben veel filmpjes gemaakt die mij aan ‘The Pink Panther’ met Peter Sellers doen denken en die op Youtube miljoenen keren zijn bekeken.

Bindteksten: ‘Ik wil dat ze ons horen tot in Parijs’ en ‘Ik zie mijn moeder in het publiek, maak lawaai voor haar’. De comedy van de filmpjes viel onmiddellijk weg. TiiwTiiw is echt een goeie groep.

BCUC ****

‘Een uitdrijving’, we zeggen zoiets graag. Tot we er echt voor staan. BCUC komt uit Soweto, Zuid-Afrika. Annabelle Van Nieuwenhuyse zei in haar inleiding dat Ladysmith Black Mambazo vroeger iets gelijkaardigs deed: wéér een muziektip.

De schreeuwstem is er één buiten categorie. Deze bezwering komt van zes marathonlopers: na één kilometer moet je hen al lossen. Maar dan staan ze je opnieuw op te wachten, om wederom ongenadig door te gaan. BCUC bleef bonken, kletsen en boppen tot we allemaal neerdropten.

Tot volgend jaar!