Daan, Coely en Colin H. Van Eeckhout fileren de festivalzomer: ‘Het beste festival van 2023 heeft een paar weken geleden al plaatsgevonden, denk ik: de illegale rave in Brustem’

Na hun avonturen als respectievelijk Daan in Liefde voor muziek, Raaf in The Masked Singer en Johannes de Doper in de operavoorstelling Dance of the Seven Veils staan Daan Stuyven (53), Coely Mbueno (29) en Colin H. Van Eeckhout van Amenra (44) weer gewoon voor een goed gevuld festivalseizoen. We verzamelden de drie om u door de muziekzomer te gidsen. ‘Zodra mijn zoontje oud genoeg is, stuur ik hem naar een festival.’

Coely, die naast haar muziek de handen vol heeft met dat zoontje van anderhalf, neemt er binnenkort nog een job bij als jurylid in The Voice Kids op VTM. Daan heeft drie kinderen – de oudste is een twintiger, de jongste nog kleuter – en Colin is net als ik de trotse vader van een tienertweeling. Na het uitwisselen van tips en tricks beginnen we eraan.

Waren jullie vroeger fervente festivalgangers?

Colin H. Van Eeckhout: “Niet overdreven: op mijn 16de waren we vaak zelf onderweg met eigen bands.

“Als bezoeker herinner ik me vooral Dour. Voor het eerst meegaan met een oudere vriend, met de tent... Het is mooi om de evolutie van dat festival te zien. Tegenwoordig is het supergeorganiseerd, maar vroeger was het chaos. Wat ook chic was.”

Daan Stuyven: “Ik heb er Destiny’s Child nog gezien, in 2000, met Beyoncé.”

Coely: “No way. Heeft die daar gespeeld?”

Stuyven: “Ze stonden op een zijpodium. Toen ze opkwamen, begonnen al die Walen met bier te gooien. Beyoncé bleef gewoon kaarsrecht doorzingen terwijl de bekers haar om de oren vlogen: I’m black and I’m proud. Fantastisch om te zien.”

Van Eeckhout: “Naar Torhout-Wechter ben ik ook geweest als jongeling. Met de vader van een vriendin, die een paar jongeren meezeulde. Het was een openbaring: de grootsheid van zo’n festival, en al die verschillende genres. Sepultura is me bijgebleven, Rage Against the Machine ook, en Therapy?. Toen leken de artiesten op dat grote podium allemaal zo onbereikbaar. Nu, 25 jaar later, zit ik zelf in een groep met Igor Cavalera van Sepultura (Absent in Body, met verder ook Mathieu Vandekerckhove van Amenra, red.).”

Coely: “Ik wist niet wat een festival was tot ik er zelf speelde. Op Couleur Café, de dag nadat ik was afgestudeerd. Wauw, dacht ik. Ook voor mij was het een wereld die openging. Ik was niet meer dat meisje dat in de Fnac een affiche zag hangen, nee, ik wás op een festival. Met verschillende podia, waarvan ik er één mocht openen. Die sfeer, die vibe, al die kraampjes en geuren. Ik ben toen zelfs naar de schminkstand geweest – ik stond in de rij met allemaal kindjes. En even later op het podium met een witte bloem op mijn wang: ‘Look at me now!’ (lacht hard)

“Zodra mijn zoontje oud genoeg is, stuur ik hem naar een festival. Zeker weten. Leer dat kennen! Ik hou van festivals. They make me get high on life.”

Stuyven: “Mijn eerste festival was Werchter. Ik woonde vlakbij, als kind fietste ik er voorbij als ze het podium aan het bouwen waren. Het eerste wat ik er heb gezien waren – one, two, three, four – de Ramones, die openden. Ik was direct verkocht: dát wilde ik later doen.

“Ik heb op Werchter alles geleerd. De concerten die ik er de eerste jaren heb gezien, staan nog altijd op mijn netvlies gebrand. Ik heb nog vooraan tegen het podium gepogood bij U2. Ik gelóófde erin, het was de tijd van mijn leven.”

ISABELLE A

Heb je ooit een held om een handtekening gevraagd?

Stuyven: “Ik heb er één van Bart Peeters (lacht).”

Coely (kirt): “Hoe schattig!”

Van Eeckhout: “Ik van Isabelle A.”

Coely: “Wacht, ik heb er ook één! Van… Allee, hoe heet die man weer? Jullie kennen hem zeker. Hij is dood, intussen.”

Stuyven: “Een Belg?”

Coely: “Ja, hij had altijd een speciale vibe. Kleurrijke kleren, dikke ringen, gekke show…”

Van Eeckhout: “Toch niet Eddy Wally?”

Coely (checkt op haar smartphone): “Jááá! Oh my god, ik heb een handtekening van Eddy Wally! (lacht hard) Ik heb dat nog nooit tegen iemand gezegd. Zelfs mijn man weet het niet.”

Mijn eerste interview was met Eddy Wally. Mijn tweede met Alice Cooper.

Stuyven: “Je bleef wel lekker in je comfortzone (lacht).”

Ga je nog naar festivals als je er niet zelf speelt?

Stuyven: “Ja, wanneer artiesten op de affiche staan die je maar eens in de tien jaar kunt zien. Soms sta ik met een vuilniszak over mijn hoofd op de weide, zodat de mensen me niet herkennen. Een vuilniszak met twee gaten in, welteverstaan (lacht).”

Van Eeckhout: “Nu check ik vooral bands op festivals waar we zelf spelen, maar ik heb me voorgenomen om vaker te gaan.

“Ik sta liever ergens waar de line-up diverser is dan op metalfestivals, waar je toch meer eenheidsworst krijgt. En ik speel ook graag vroeg op de dag: als we zelf nog het podium op moeten, ben ik veel te gestrest om naar andere dingen te gaan kijken. Op Rock Werchter, op zondag 2 juli, zal onze set er om halfvier al op zitten: (Klapt in de handen) ideaal.”

Coely: “Ik kijk enorm uit naar CORE Festival: Little Simz, Yussef Dayes, Glints, NxWorries met Knxwledge en Anderson .Paak. Ik ga naar zoveel concerten als ik maar kan, ik wil niets missen. Vorig jaar heb ik Stromae gezien in Paleis 12: fan-tas-tisch!”

Stuyven: “Ik kom altijd graag op Lokerse Feesten.”

Coely: “Já, een van de leukste festivals ever. De mensen zijn daar zó vriendelijk.”

Stuyven: “Het lijkt wel alsof ze het voor hun plezier organiseren (lacht).”

Van Eeckhout: “Dat heb je wel vaker op stadsfestivals. Iedereen uit de buurt wordt gemobiliseerd, waardoor je een andere sfeer krijgt.”

Stuyven: “Het beste festival van 2023 heeft een paar weken geleden al plaatsgevonden, denk ik: de illegale rave in Brustem. Als ik een 20-jarige dj was, had ik het wel zien zitten om daar gabberhouse te draaien met twee speakers op mijn rug.”

‘FLODDER’

Zijn we fan van Goldband? Het Nederlandse fenomeen speelt deze zomer véél in ons land.

Stuyven: “Absoluut. Of tenminste: ’t is op het randje. Tijdens het zappen kwam ik gisteren voorbij de film Flodder, en ik dacht: dat is wel heel erg Goldband. Maar ze zijn zo heerlijk politiek incorrect, ze gaan nog een stapje verder dan De Jeugd Van Tegenwoordig. Ze spelen met vulgariteit en weten tegelijk heel goed wat ze aan het doen zijn. Goeie groepsnaam ook.”

Van Eeckhout: “Ik heb hen nog niet gecheckt.”

Coely (trommelt op haar smartphone): “Ik kende ze niet, maar ik zie ze hier staan en ik denk al: oh my God, that’s so provocative! Ze staan ook op CORE, blijkbaar. Ik ga zeker kijken.”

Ook Charlotte Adigéry & Bolis Pupul staan op CORE.

Stuyven: “Boris (Zeebroek, red.) is de schoonbroer van mijn gitarist, Geoffrey Burton. Al tien jaar hoor ik demo’s en freaky stuff van hem en Charlotte, maar ik heb hen nog nooit live gezien.”

Van Eeckhout: “Ik al een paar keer, en dat was telkens supertof. Ik ken Boris en Charlotte ook al lang. Het is fijn om te zien dat ze hun weg hebben gevonden. Apart zijn ze al lang bezig en maken ze vaak dingen met een hoek af. Maar die twee samen, dat is de ideale combo. Mooie mensen ook, qua inborst.”

Coely (knikt): “Ik word er gelukkig van als ik zie hoe hard ze aan het gaan zijn. Ik gun het hun enorm. Hun muziek geeft me een heerlijk nostalgisch gevoel.”

Van Eeckhout: “Seventiesdiscovibes, ook qua esthetiek.”

Coely: “Ik wil een poster van die twee!”

Over nostalgie gesproken: met een parallelle programmatie vol groepen van weleer mikken veel festivals op een ouder publiek. De kroon wordt gespannen door W-Festival, op 25, 26 en 27 augustus in Oostende, met bands als A Flock of Seagulls, China Crisis, Midge Ure, Nena, Nik Kershaw, Wet Wet Wet, The Human League en Village People.

Van Eeckhout: “Ik vind dat wel tof. Hoe breder het aanbod, hoe beter.”

Stuyven: “De backstage van zulke festivals vind ik nog het fijnst: daar word ik weer een klein jongetje. Dan sta ik selfies te nemen met Kim Wilde of Marc Almond.”

Coely: “Een stukje van je jeugd herbeleven, dat is toch geweldig? Het is goed dat die festivals bestaan.”

Van Eeckhout: “Niet al die groepen komen er live mee weg, maar er zijn er zeker die nog altijd een goeie show brengen.”

Stuyven: “Het levert ook leuke fenomenen op, zoals bij UB40, waar er tegenwoordig drie van zijn.”

Van Eeckhout: “UB40, UB41 en UB42? (lacht)”

SPRINGSTEEN-HATERS

Stuyven: “Volgens mij komt er nog een tijd dat groepen hun naam gewoon verkopen wanneer ze ermee ophouden. Zoals je een bedrijf verkoopt en gaat rentenieren. En dan kun je over tweehonderd jaar nog altijd naar The Cure gaan kijken. Met artificiële intelligentie en zo zal dat allemaal niet moeilijk zijn.”

Coely: “Ik vind dat beangstigend en gevaarlijk.”

Stuyven: “Ik vind gewone intelligentie al gevaarlijk (lacht).”

Van Eeckhout: “Een plaat met teksten en zang van mij, maar waar ik niks mee te maken heb gehad: dat zou ik weleens willen horen. Je kunt daar ook creatief mee aan de slag, hè.”

Coely: “Maar wat zal de artiest daaraan verdienen?”

Van Eeckhout: “Dat zal zichzelf wel uitwijzen. Toen illegaal downloaden zijn intrede deed, waren we ook allemaal bang – en toch bleven we platen verkopen.”

Coely: “Dat is waar. En illegaal downloaden was the shit!”

Stuyven: “«Volgens mij kun je binnenkort in de platenwinkel ook terecht voor het generische product: ‘Wilt u de echte of…’ (lacht) En misschien zetten die nieuwe ontwikkelingen ons ook wel weer op scherp, pushen ze ons om freakyer en extremer te worden.”

Van Eeckhout: “Wat je niet kunt vervangen, is het aura van een artiest. De uitstraling van een Nick Cave – daar heb je al een heel goeie acteur voor nodig.”

Gaat iemand naar Bruce Springsteen op TW Classic?

Van Eeckhout: “Dat is een held, hè. Ik zou hem graag eens zien, maar ik ga niet naar TW Classic. Ik weet ook niet goed waarom.”

Stuyven: “Ik heb hem ook nog nooit gezien.”

Huh?

Coely: “Bruce Springsteen... Ik ken de naam, maar ik weet niet of ik al ooit iets van hem gehoord heb.”

Van Eeckhout: “Zijn bekendste werk dateert van een andere tijd, hè. Springsteen vandaag voor het eerst horen, dat is toch anders dan het was voor de mensen die hem toen hebben ontdekt.”

Er zijn ook Springsteen-haters. Randy Newman, bijvoorbeeld.

Stuyven: “Ik ben een grote Randy Newman-fan, en ik snap ’m wel. ‘Zijn Amerika is niet mijn Amerika’, zegt Newman. Springsteen kan zingen. Alles wat hij zegt, klinkt authentiek en gemeend, met mooie simpele akkoorden. Maar je vraagt je wel af of hij het falen van zijn natie niet eerder verheerlijkt, in plaats van er iets tegenover te stellen. Er is eigenlijk niets moois aan een wreck on the highway of een kwaaie state trooper, of in een uitgedroogde river moeten dansen in the dark.

“Randy Newman probeert het falen van Amerika beter te begrijpen. Hij houdt het land een spiegel voor en ridiculiseert de neerwaartse krachten. Vergeleken daarmee heeft Springsteen een hoog Permeke-gehalte, vind ik.”

Van Eeckhout: “Hij zingt songs voor de gewone man, de arbeider.”

Coely: “Ik begin het wel te snappen, geloof ik, hoe die heren tegenover elkaar staan. Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Bedankt, jongens!”

NOODZAKELIJK KWAAD

Stromae heeft zonet zijn volledige tournee geannuleerd, en dus ook alle zomerfestivals die hij zou aandoen.

Stuyven: “Het is niet omdat je iets kunt dat je het ook moet dóén. Jacques Brel, de grote held van Stromae, is ook vroeg met optreden gestopt.”

Van Eeckhout: “Als je een show op dat niveau in elkaar moet boksen – de danspasjes, de kostuums, de productie, de repetities… Ik word al moe als ik eraan denk.”

Stuyven: “Stromae is zo geniaal. Als zijn songs klaar zijn, denk ik dat hij het gevoel heeft: mijn ei is gelegd. Misschien voegt live spelen voor hem weinig toe. Op een podium gaan staan, vol zelfvertrouwen, wordt dan een hele opgave.”

Van Eeckhout: “A necessary evil.”

Coely: “Hey, dat is een goeie songtitel! Ga jij daar iets mee doen? Nee? Dan schrijf ik hem op! (Sluit de ogen) The things that you have to do to… Ja! Ik zal je in de credits vermelden, Colin (lacht).

“Over optreden gesproken: ik ben normaal nooit zenuwachtig als ik op het podium sta, maar na corona was ik er niet meer zo zeker van dat ik het nog kon. Het heeft een tijdje geduurd voor het zelfvertrouwen terug was.”

Stuyven: “Ik had dat ook, de vanzelfsprekendheid was helemaal weg. Ik voelde me geen zanger meer. Ik dacht: wow, ben ik hier twintig jaar mee weggekomen?”

Van Eeckhout (knikt): “Zal ik nog kunnen schreeuwen zoals vroeger? Of neem het fysieke aspect: overleef ik zo’n optreden nog wel? Het was zeker niet van: bam, we zijn weer vertrokken. Het was opbouwen.”

Stuyven: “Ik denk dat het publiek na corona ook voorzichtig en aftastend was.”

Ook de ticketverkoop kwam maar traag weer op gang.

Van Eeckhout: “Dat is nog altijd niet helemaal rechtgetrokken.”

Coely: “Ik merk dat er nu meer oudere mensen naar concerten komen.”

Van Eeckhout: “Die hebben meer geld, hè. Tickets zijn duur geworden. Een festival kost al evenveel als een citytrip.”

Stuyven: “Ik wilde met mijn vriendin naar Peter Gabriel gaan in het Sportpaleis: 250 euro per kaartje. De communist in mij denkt dan: laat de staat dat betalen, en geef de mensen brood en spelen.”

Ben je al naar Metejoor gaan kijken, je makker uit Liefde voor muziek? Je krijgt deze zomer heel wat kansen.

Stuyven: “Nog niet. Hij was bijna naar mij komen kijken in De Roma en de AB, maar er kwam telkens iets tussen. Maar ik ga deze zomer zeker eens naar één van zijn optredens.”

Van Eeckhout: “Is hij je nieuwe beste vriend?”

Stuyven: “Je zult me geen kwaad woord over hem horen zeggen, in ieder geval. Hij is grappig en sympathiek, en hij heeft een gouden hart. Het is uiteraard mijn muziek niet, maar hijzelf is een crème van een gast.”

Van Eeckhout: “Liefde voor muziek heeft meer streetcredibility gekregen. Een paar jaar geleden was het gewoon, met alle respect: elkaar bejubelen, ook al werd er een bak stront geserveerd. Maar wat jij met dat Metejoor-nummer hebt gedaan, dat kwam binnen. Ook Stef Bos heeft mooie dingen laten zien.”

Stuyven: “Heel dat verhaal was honderd procent positief. Peace, love and understanding.”

Coely: “Ik heb geen seconde getwijfeld toen ze mij vroegen voor The Masked Singer. Ik vond het geweldig leuk, een beetje een kruising tussen The Voice en De mol.”

Colin, zou jij meedoen aan The Masked Singer of Liefde voor muziek?

Van Eeckhout: “Nee. Nog niet (lacht). Onze fans zouden het onbegrijpelijk vinden mocht ik aan The Masked Singer of Liefde voor muziek meedoen, en ik eigenlijk ook. Amenra is qua idee en esthetiek heel afgebakend, en ik zit nog te hard vast aan mijn rol daarin.”

DE SCHANDPAAL

Wat vinden jullie van het cancelen van artiesten? Ik denk nu aan Roméo Elvis, wiens opmars lijkt te zijn gestagneerd na zijn handtastelijkheden in een pashokje. Hij speelt deze zomer wel op Couleur Café.

Stuyven: “Ik wil niks goedpraten, maar ik vind dat je met dat cancelen voorzichtig moet zijn, zeker als het over feiten uit een ver verleden gaat. Als je songteksten uit de jaren 70 gaat analyseren, zou niemand uit die tijd nog op een podium mogen kruipen. Tijden veranderen.”

Coely: “Ik merk dat ik bang ben voor de cancelcultuur, en dat ik op mijn woorden let. Je kunt zonder verkeerde bedoelingen iets geks zeggen over een artiest, en zomaar aan de schandpaal genageld worden. Ik vind het een vorm van bullying. Terwijl het net een beweging is die pesten wil tegengaan.”

Van Eeckhout: “Ik ken die angst ook wel.”

Stuyven: “Vanwege iets heel kleins, het hoeft zelfs niet waar te zijn, kan het zomaar ineens gedaan zijn. Ik had het de laatste weken, dat ik dacht: ik kom te veel op tv, kom te veel in de boekskes, wanneer keert zich dat tegen mij? Wanneer ontploft het in mijn gezicht? It might happen.

“Aan de andere kant: van zeker tien mensen weet ik dingen waarvoor zij publiekelijk afgemaakt zouden worden. Dan zet ik de tv aan en denk: wow, van den dieje weten ze het blijkbaar nog niet.”

Twee vrolijkere noten om af te ronden: gaat er iemand naar Reggae Geel?

Coely: “Ik heb al zo vaak willen gaan, maar ik moest telkens zelf spelen. Reggae Geel staat op mijn bucketlist. Net als Bomboclat, een festival met dancehall en afrobeat in Zeebrugge.”

Van Eeckhout: “Ik ben nog nooit naar Geel geweest, maar in de tourbus bij Amenra wordt vaak reggae gedraaid. Pas op, ik ken er niet zo veel van. Alleen de klassiekers.”

De laatste: zouden jullie naar een optreden van een hologram gaan?

Van Eeckhout: “Van een groep of artiest die ik nooit live heb kunnen zien: waarom niet?”

Coely: “Yeah, doe mij maar Michael Jackson!”

Stuyven: “Vijf jaar geleden hebben ze me gevraagd of ik wilde meewerken om dat principe – een liveshow met een hologram – in België te introduceren. Toen voelde ik me daar nog onwennig bij, maar intussen lijkt het me wel interessant. Met het oog op wat ik daarstraks al zei: de merknaam Daan verkopen, met pensioen gaan en rentenieren.

“En waarom zou het dan bij één Daan moeten blijven? Waarom geen drie Daantjes op het podium? Je staat, bij wijze van spreken, je lichaam af aan de muziek in plaats van aan de wetenschap. En je hoeft er niet eens voor te sterven.”

Een mooi vooruitzicht. Mensen, bedankt voor het gesprek.

© Humo