Cult, horror en neorealisme: dit zijn de beste speelfilms van het moment

Nigeriaans neorealisme

In Eyimofe (This Is My Desire) graven de Nigeriaanse tweelingbroers Arie en Chuko Esiri naar de wortels van migratie. Een intiem portret van twee mensen die naar Europa willen, maar ook van Lagos, de overdonderende metropool die ze het leven zo verdomd lastig maakt.

Dit is gedegen neorealisme in de traditie van de Taiwanese new wave en de broers Dardenne. Intiem, maar niet sentimenteel. Dat de personages zo dichtbij voelen, komt net omdat de Esiri’s de emoties niet nodeloos uitvergroten – de camera blijft meestal netjes op afstand. Potentieel dramatische scènes die niet strikt noodzakelijk zijn, worden weggelaten en aan de verbeelding van de kijker overgelaten.

Eyimofe, nu in de bioscoop.

Ufo-horror

Vijf jaar nadat hij met Get Out een bijtende, satirische horrorfilm maakte over wat het betekent om zwart te zijn in Amerika, blijft Jordan Peele dezelfde thema’s aansnijden. Al zijn ze in de grootse ufo-horror van Nope verborgen onder een stevige laag spektakel. Het is minstens zijn meest entertainende film tot dusver.

Nope, nu in de bioscoop.

Queer cultfilm

Veel meer cultfilm dan dit wordt het niet: Priscilla, Queen of the Desert zoomt in op transgender personen en dragqueens in het onwaarschijnlijke decor van de Australische outback. Hugo Weaving, Guy Pearce en Terence Stamp zijn de nogal onwaarschijnlijke sterren in deze queer roadmovie, die op het Filmfestival van Cannes in 1994 insloeg als een bom.

Priscilla, Queen of the Desert, zaterdag 27 augustus in De Cinema, Antwerpen.