Courtney Barnett: "Kwetsbaar en provocatief: zo wil ik mijn muziek"

Nee, ze had niet in de gaten dat op haar wishlist vooral vrouwen stonden: de eerste namen voor Sonic City in Kortrijk zijn Drinks (met Cate Le Bon), Eleanor Friedberger, Barnetts vrouw Jen Cloher, The Courtneys, Dream Wife en Snail Mail. “Ik koos gewoon muziek die me inspireert”, zegt Courtney Barnett, die praat zoals ze zingt – sloom, met een laconieke ondertoon. Maar ze kan zich zeker vinden in de slogan waarmee werd geteased naar Sonic City 2018: the future is female.

Barnett: “Ik probeer ervoor te zorgen dat iedereen een even luide stem krijgt, ook artiesten die anders niet gehoord worden. Concerten zijn vaak een door mannen gedomineerd gebeuren. Ik ken nogal wat mensen die er zich nooit helemaal veilig voelen, terwijl concertzalen en festivals safe spaces moeten zijn zonder agressief of seksistisch gedrag. En meer vrouwen op én voor het podium, dat helpt.”

Fluitketel

Met Tell Me How You Really Feel bracht Courtney Barnett zopas een viersterrenplaat uit, die haar deze week nog naar de Brusselse AB voerde. De gitaren knarsen erop even hard als de teksten diep snijden. Gruizige ninetiesrock, twijfel aan zichzelf en woede om de staat van de wereld gaan er hand in hand met – gelukkig – relativerende, zij het soms wrange humor. Én met een fluitende theepot in het fantastische ‘Hopefulelessness’. “Voor ik de studio in ging, zag ik Eraserhead van David Lynch”, vertelt Barnett. “Die constante stroom van geluiden, dat onbestemde gerommel en lawaai, het maakte indruk. Met mijn fluitketel wou ik de beklemming uitdrukken die onder ‘Hopefulelessness’ door loopt.”

De titel van de plaat mag je als Barnetts artistieke motto beschouwen. In haar muziek streeft ze oprechtheid na én de moed om zich kwetsbaar op te stellen. Dat doen ook de bands en individuen die Barnett bewondert: “Makkelijk is het niet, want je geeft jezelf bloot aan kritiek. Gelukkig zijn er veel dappere artiesten die vertrekken vanuit hun eigen ervaringen. Erg inspirerend.”

Ook de openhartigheid van Barnett zelf slaat aan. In de aanloop naar haar nieuwe plaat riep ze fans op te vertellen hoe ze zich écht voelen. Dat zorgde voor een stroom van antwoorden, te lezen op haar website. “De reacties waren overweldigend eerlijk en persoonlijk. Het stemde me erg nederig om te lezen wat er in hun hoofd omgaat. Het zou cool zijn om dat ook op Sonic City te brengen.”

Toch dansen

Ze mag dan al bekendstaan als slackerkoningin, in Kortrijk wil ze dus wél iets teweegbrengen, en dat mag best confronterend zijn. “Ik hou van groepen die kwetsbaarheid en provocatie combineren. Het is soms moeilijk om te zien, maar uiteindelijk doet het deugd. Je kunt het projecteren op je eigen leven. Een concert is de balans zoeken tussen weg zijn van de wereld en toch beseffen wat daar aan de hand is. Dat is een dunne lijn, maar als het lukt, dan voel je de kracht van muziek.”

Voorlopig heeft Barnett vooral gitaarbands geprogrammeerd op Sonic City, “maar er komen ook nog wat poppy en upbeat acts aan. Interessante ideeën en goed songschrijverschap vind je in elk genre.”

Sonic City, 9 tot 11 november, Depart, Kortrijk. soniccity.be

Lees het verslag van haar concert in de AB hier