STUDIODAGBOEK
Cocaine Piss in Chicago: "Zenuwachtig? Dat is een fuckin' understatement"
Wie zijn punk liefst goor en gruizig heeft, en zijn frontmannen vrouwelijk, is aan het goede adres bij Cocaine Piss uit Luik. Brulboei Aurélie Poppins en trawanten nemen momenteel hun debuut op met de legendarische engineer Steve Albini (Pixies, Nirvana, Neurosis, ...). U weet wat dat betekent: deze plaat moet een absolute aanrader worden voor fans van compromisloze, uitgebeende noise met een rauwe punkesprit. Voor De Morgen houdt dit zootje ongeregeld een studio-dagboek bij. Hieronder leest u het verslag van dag drie.
DAG 3
Ik kan niet geloven dat we hier bijna klaar zijn.
Vandaag legden we de laatste hand aan de opnames. De instrumenten en zang voor alle songs staan nu op band. Het enige wat ons nog rest, is een paar kleine dingetjes fixen. Morgen mixen we dan de hele zwik.
Ik zou heel graag mijn persoonlijke ervaringen met Steve (Albini) beschrijven, tijdens het opnemen van de vocals. Zeggen dat ik vooraf zenuwachtig was, is een fuckin' understatement. Om zes uur vanochtend werd ik wakker, en mijn handen trilden als een espenblad. De paar uurtjes die nodig waren om de laatste instrumenten op te nemen, leken een eeuwigheid te duren. Het moment waar ik maanden op zat te wachten, kwam nu zo verdomd dichtbij.
Eenmaal begonnen, bleek het eigenlijk makkelijker dan wat ook. Steve blijft altijd overal rustig onder. Hij wil de controle over je plaat niet overnemen, maar laat je wel weten wanneer je het goed hebt gedaan.
"Dat klinkt goed". Het zijn de mooiste woorden die je kunt horen na het opnemen van een song. En als je op je bek gaat, polst hij rustig: "Wil je het nog eens proberen?". We weten allemaal dat de man een fuckin' icoon is, maar hij laat je nooit klein voelen.
Wat een dag.
Ik heb vandaag geen zin om Bon Jovi te citeren. I just want to live when I'm alive.
Liefs,
Cocaine Piss
