Clouseau in AB: Zelfs vals nootje zie je door de vingers ***(*)

Hitsige kreetjes tijdens 'Ziel'. Een toegeworpen knuffel tijdens 'Verdwijnen Met Jou'. Op het podium gelegde brieven, omzoomd met vuurrode hartjes. En een oorverdovend gejoel wanneer Koen Wauters even met zijn kont schudt.

Wie zijn ogen tot spleetjes vernauwt, en er in één trek nog wat in katzwijm vallende bakvissen bij denkt, zou geloven dat het opnieuw 1991 is. Clouseaumania lijkt in de AB alleszins niet helemààl een stille dood te zijn gestorven. Zo hoor je dertigers en veertigers om de haverklap gillen als dweperige tieners. En zijn wij nu echt de énige in de zaal die er niet in slagen om alle teksten woord voor woord mee te zingen?

Twee uur lang laten tweeduizend fans zich gewillig mennen door Koen Wauters. Op eenvoudig aangeven van de zanger kijk je nu eens uit op een veld van wuivende armen ('Nobelprijs', 'Zij aan Zij'), dan weer hoor je een massaal zangkoor losbarsten, of neemt het publiek reumatisch een opgelegd danspasje over van de frontman ('Ik, Jij, Hij of Zij').

Hoewel de laatste, titelloze plaat prominent vertegenwoordigd blijkt in de set - ook de enige kritiek die je achteraf aan de toog hoort terugkeren - wekt Clouseau de indruk dat ze uitsluitend meezingers in haar repertoire heeft binnengesmokkeld. Dat de groep daarbij een enkele keer vals speelt door de sing-along 'Ik Wil Je' van De Kreuners aan de eigen song '88' te lijmen, zie je gemakshalve door de vingers.

Een kwart eeuw Clouseau heeft dan ook zoveel hitsingles opgeleverd dat 'Domino', 'Zij is van Mij', 'Geef het Op' en nog een handvol andere classics stiefmoederlijk genegeerd kunnen worden, zonder dat die amputaties wezenlijk opvallen.

Vanaf het eerste statement "ziel, nu ik tot je bodem ga" tot aan de innige groepsknuffel na 'En Dans' word je in sneltempo door de nieuwe plaat geloodst. Daarbij overtuigt de groep met een akoestische lezing van 'Anne' of 'Brandweer', en rijdt Koen Wauters de Nostalgielaan af in parlandostijl tijdens 'Dansen', terwijl een lichtjes omineuze intro en outro refereren aan 3 Doors Down ('Kryptonite') en Michael Jackson ('Dirty Diana').

Na 'Daar Gaat Ze' trekt het gezelschap dan weer voluit de kaart van de funk. Songs als 'De Laatste Keer', 'Oogcontact' en 'Shaken en Grooven' werken als vlugzout voor elke fan die na anderhalf uur zijn aandacht voelt verslappen.

Indommelen is sowieso onmogelijk door de overweldigende lichtshow, die bij momenten zelfs groteske proporties aanneemt. Alsof een Amerikaanse stadiongroep op zijn retour in de ontkenningsfase zou verkeren. De schaalverkleining die Clouseau bewust doorvoerde met deze clubtour werd kennelijk niet gebrieft aan de lichtman.

Maar goed: tijdens het laatste half uur hoor je ons al lang niet meer zeuren. Dan wordt immers een klompje puur goud ontgonnen met 'Ik Wil Niet Dat Je Weggaat'. Live overtreft de groep moeiteloos de studio-opname. Hun ontroerende versie kan zich zowaar meten met het onsterfelijke 'Love is Blindness' van U2. Toetsenist Hans Francken zit daar voor veel tussen, maar het helpt dat Wauters met de jaren ook een veel betere zanger is geworden.

Opmerkelijk genoeg neemt de groep door de bank genomen minder artistieke risico's dan in het Sportpaleis. Daar kreeg je al eens 'Louise' in close harmony voorgeschoteld, of speelde een sober orgeltje in op de algemene ontroering tijdens 'Afscheid van een Vriend'. Een andere keer bleek New Orleans dan weer op een boogscheut van Antwerpen te liggen tijdens een accordeonversie van 'Verlangen'.

In de AB moet je het stellen met subtiele uitstapjes naar de New Yorkse nightclub Copacabana ('Shaken en Grooven') of een parelmoeren strand aan de Costa del Sol ('Brandweer'). In die laatste song deelt de gitaartandem Eric Melaerts en Tom Lodewijckx meest opvallend de lakens uit. Maar ook tijdens de andere songs lijkt gitarist en tweede stem Kris Wauters zich liefst in de schaduw op te houden.

Geen bezwaar: met Lodewijckx heeft Clouseau een schitterende snarendrijver in de rangen, na Tom Van Stiphout. Die laat voor deze tour namelijk verstek gaan, omdat hij zijn handen weer vol heeft als sidekick van Milow.

Ook Clouseau onderneemt de volgende maanden een behoorlijk intensieve tour, die de groep langs een veertigtal zalen zal leiden. Aan het eind van het jaar vullen de broers Wauters dan opnieuw het Sportpaleis. Dé vaste afspraak voor tienduizenden fans. Maar als de negende passage van Clouseau in de AB - een comeback na elf jaar in die zaal - iets bewees, was het wel dat grootte er niets toe doet.

Stadions of clubs? Voor de bijl moét u gaan.