Classic, maar niet te oud om te crowdsurfen

Geen festival tropical gisteren, met grijs en winderig weer. Dat liet de massa niet aan hun hart komen, de warmte kwam van het podium. De affiche van TW Classic oogde als een samenraapsel, maar mogelijk had de organisatie wel naar de smeekbede van velen geluisterd: sterke vrouwen op het podium zetten.

Niemand mag dan nog zitten wachten op een nieuw album van Skunk Anansie (****), live staat frontvrouw Skin (haar band viert zijn 25 jarig-bestaan) er nog steeds. Ze hield een uur lang een fitnessworkout op TW Classic, terwijl ze de massa opzweepte en aanspoorde. “We zijn hier om jullie op te warmen voor het machtige Bon Jovi”, riep Skin, nadat ze tijdens ‘I Can Dream’ al vroeg het publiek in dook.

Opwarmen deed Skunk Anansie uitstekend. Dit is een band die op een podium thuishoort. Het Londense viertal had het podium verkleind, om dichter bij elkaar te spelen. Waarbij bassist Cass in zijn basversterker kroop en drummer Mark Richardson met paars haar de maat zette. “Jullie maken me vuil en zweterig”, grijnsde Skin met een demonische blik richting massa. Met ‘Weak’ zorgde ze voor een eerste collectief moment, tijdens ‘My Ugly Boy’ kreeg ze iedereen aan het springen en klappen.

Waarom Skin (51) een achtergrondzangeres mee had, was ons een raadsel. Deze frontvrouw beschikt nog steeds over een klok van een stem. Misschien wou ze wat vrouwelijk gezelschap op de toerbus? Voor de groep een mooi ‘Hedonism’ inzette, wou de Britse het ook nog even hebben over ‘shithole brexit’. “Er is een stevige ruk naar rechts bezig op ons eiland. Ik ben een immigrant, net als mijn ouders”, vertelde Skin. “Wanneer deze mensen mij komen deporteren, dan komen ze uiteindelijk ook voor jou. Omdat je naar muziek luistert die door zwarten wordt gemaakt. Racisme en seksisme: weg ermee.” Een vrouw met een stem én een boodschap, kortom.

Anouk (**) speelde in eigen land al voor de zevende keer Pinkpop plat. Het leverde haar een uitnodiging op voor dit TW Classic. Het was aanpassen, na het geweld en de acrobatieën van Skunk Anansie. De Haagse kwam vanaf openingssong ‘Girl’ weinig van achter haar micro vandaan, en liet vooral haar stem spreken. Anouk (44) zat goed in haar vel, dat voelde je en dat straalde ze ook uit. Haar stembanden liggen dicht tegen haar hart. Tijdens ‘Three Days in a Row’ diepte ze al meteen alle hoogtes van haar stembereik uit. Om zich dan te excuseren voor een kleine foute aanzet. “Dat gebeurt me niet vaak. Klote!”

Wat meer interactie had wel gemogen tijdens dit concert. Anouk sprak het publiek amper aan en ging nooit richting de massa. Rustige songs als ‘Run Away Together’ waren ook te subtiel voor zo’n grote wei. Nadat Anouk bij ‘Jerusalem’ haar leren jasje uitdeed, ging ze tegen haar gitaristen aan dansen. Die gaven het pompende lied een mooie dynamiek, en zetten meteen een snedig ‘The Dark’ in. Anouk bracht de rust terug bij ‘Lost’, waarbij ook de volumeknop werd dichtgedraaid. De Nederlandse zangeres kreeg de wei desondanks stil en eindigde fraai a capella. Om met een rockend ‘Nobody’s Wife’ en ‘Good God’ alle handen op elkaar te krijgen. Een beetje een concert van aantrekken en afstoten, dit.

Met John Fogerty (***) kwam er een Amerikaanse rocklegende naar Werchter. Een halve eeuw geleden stond de frontman op het legendarische Woodstock. Fogerty heeft daar eindelijk vrede mee, nadat hij altijd weigerde om in de film en op de festivalsoundtrack te verschijnen. De zanger vond zijn optreden toen niet goed genoeg. Creedence Clearwater Revival kwam zo nooit in beeld. Een foutje dat de frontman nu rechtzet, door volgende maand een box uit te brengen waar die hele Woodstock-set op staat.

Fogerty kwam in Werchter zijn grootste CCR-hits spelen, en dompelde de wei onder in een Woodstock-sfeer. Met flowerpowerdansers en lavalampen op het podium, en zijn roadies en zangeressen in tie dye-kleren. Een intro-filmpje herinnerde aan dat legendarische festival. Fogerty startte snedig met ‘Born on the Bayou’, huppelde en sprong bij ‘Travelin’ Band’ zelfs als een jonge hengst. De man met het eeuwige houthakkershemd kon zelf amper geloven dat ‘Susie Q’ een halve eeuw oud was.

Hij haalde de Rickenbacker-gitaar boven waarmee hij op Woodstock stond. En vertelde een (lange) anekdote over de chaos van dat festival, waardoor hij pas diep in de nacht na The Grateful Dead het podium op mocht. “Voor een naakte, slapende massa. Daarna ging ik naar huis en schreef ik deze song.” Mooie intro voor een fraai ‘Who’ll Stop the Rain’. Net toen je dacht dat deze veteraan alle schaapjes op het droge had, ging hij toch Federer-gewijs ten onder. Door een nietszeggende medley te starten waarbij zijn “andere Woodstock-favorieten” passeerden (‘With a Little Help From My Friends’, ‘Dance To the Music’) maar ook ‘Good Golly Miss Molly’ en ‘Give Peace a Chance’.

Naast zijn gitaarspelende zoon Shane mocht ook Tyler Fogerty even komen meebrullen. Geen groot talent, deze jongen. De frontman had eindelijk door dat hij zelf een enorm repertoire bij elkaar had geschreven, en trok met ‘Run Through the Jungle’, ‘Down on the Corner’, het machtige ‘Fortunate Son’ en afsluiter ‘Proud Mary’ de trein toch deels terug op de rails. Waarna de massa zich klaarmaakte voor Bon Jovi.