Charlotte Adigéry: ‘Ik wil niet ten onder gaan aan de hype’

“Eerlijk gezegd hecht ik weinig belang aan die awards. Ik vind de erkenning natuurlijk tof, maar we zijn een te klein land voor een dergelijke show. Als je een beetje je best doet in België, houd je daar wel een MIA-nominatie aan over. Terwijl alle genomineerde artiesten zo verschillen van elkaar dat je ze nauwelijks kunt vergelijken, laat staan kunt rangschikken. Ik vind alle heisa rond zo’n uitreiking ook allesbehalve sexy. Het lijkt me beter om artiesten te erkennen met meer airplay of meer concertgelegenheden dan door hun een beeldje te schenken.”

Je zult niet op de rode loper verschijnen, want je treedt op donderdag 6 februari op in New York. Heb je een Amerikaanse tournee op poten gezet zodat je een geldig excuus hebt om niet naar de MIA’s te komen?

“Je hebt me door. En als ik win, kan ik een filmpje opsturen waarin ik vals bescheiden zeg: ‘Bedankt voor de MIA, ik kan hem jammer genoeg niet ophalen want ik ben in New York. Ben ik cool of wat?!’ (proest het uit) Het is natuurlijk gewoon toeval, al vind ik het niet jammer dat ik er niet bij kan zijn.”

Voelde 2019 ook voor jou aan als je doorbraakjaar?

“We hebben bijna honderd shows gespeeld in binnen- en buitenland, we kregen aandacht van de radio en van de pers... Ik leid het leven waarvan ik als tiener droomde. Maar ik ben voorzichtig om mezelf een doorgebroken artiest te noemen. Wanneer je bekender wordt, ben je opeens publiek goed. Iedereen heeft dan een mening over jou en die mening heeft vaak niets met je muziek te maken. Ik zou niet aan een hype ten onder willen gaan. Ik stond twee jaar geleden in Humo als superster in wording. Dat vond ik beangstigend. Ik weet niet of ik alle verwachting zal kunnen inlossen en of ik kritiek zal kunnen verdragen – ik blijf een gevoelig persoon. Ik neem het liever van dag tot dag, met een focus op de muziek.”

De andere genomineerden in de categorie Doorbraak van het Jaar zijn Ibe, Portland en Sons. Zij stonden alle drie al op Rock Werchter en scoorden ook in De afrekening van Studio Brussel. Jij lijkt eerder aandacht te krijgen in het buitenland. Vind je dat vervelend?

“Nee. Ik zou heel graag op Rock Werchter spelen of vaak op StuBru gedraaid worden, maar er zijn zoveel andere events en zenders in de wereld. Ik heb onlangs in Kopenhagen gespeeld en er waren écht mensen komen opdagen: dat vind ik evenzeer een overwinning. Zolang ik muziek kan spelen, ben ik tevreden.”

Aangezien de MIA’s terugblikken op het afgelopen muziekjaar: naar wie heb jij vaak geluisterd in 2019?

“Naar Steve Lacy van The Internet, die debuteerde met de uitstekende plaat Apollo XXI. Voorts heb ik naar alles van The Beatles geluisterd. Ik was te vaak in gesprekken beland over wat nu de allerbeste Beatles-plaat is of in welk jaar die ene song precies is verschenen. Ik wilde dat eens voor mezelf uitzoeken. Ik vind The White Album momenteel hun indrukwekkendste werk, mede door ‘While My Guitar Gently Weeps’. Op YouTube staat een filmpje van Tom Petty, de zoon van George Harrison en Jeff Lynne (Electric Light Orchestra, red.) die de song ter ere van George brengen. Na drie minuten komt Prince het podium op: hij speelt de meest geniale gitaarsolo, gooit vervolgens zijn gitaar achteloos de lucht in en gaat weer de coulissen in. Ik heb vaak naar dat optreden gekeken om mezelf eraan te herinneren dat er artiesten zijn die nog véél harder werken dan ik.”

Jouw Zandoli was één van mijn favoriete ep's van 2019. Ik heb vooral ‘High Lights’ vaak opgezet: jouw liefdesverklaring voor... pruiken.

“Ik heb een heuse collectie pruiken thuis en ze blijft uitbreiden. Ik vind het verslavend om speels om te gaan met mijn uiterlijk. Zoals ik zing: ‘Sometimes I’m Judy, Penelope, or Sandy on a Sunday.’ Ik merk dat er nog een zeker taboe rust op pruiken en dat is jammer: met pruiken kun je jezelf er laten uitzien zoals jij wilt. Vandaag een roze pruik, morgen een blauwe, maar je echte haar blijft intact. Geweldig, toch?”

Ooit overwogen om pruiken te verkopen als merchandise?

“(gilt het uit) Wat een megagoed idee, waarom ben ik daar nog niet zelf op gekomen? Mag ik dat gebruiken van je?”

Tuurlijk. In ruil voor 10 procent van de opbrengst.

“Afgesproken.”

‘Paténipat’ vanop Zandoli ging een eigen leven leiden. Iggy Pop draaide het in zijn BBC-radioshow en de song weerklinkt ook in de trailer van de nieuwe prestigieuze HBO-reeks The New Pope, met Jude Law in de hoofdrol.

“Ongelooflijk, hè. Ik was vooral niet goed van die trailer: ik had kippenvel toen ik het resultaat zag. De beelden zijn prachtig en ik vind mijn song echt passen.”

Krijg je dergelijke verzoeken dikwijls?

“Nu en dan. We checken dan eerst of we achter de filosofie van de reeks of het merk staan. Zo ja, dan stemmen we toe. Maar dat betekent nog niet dat mijn muziek werkelijk zal gebruikt worden: de song moet verschillende fases in het productieproces overleven. Maar je kunt bijvoorbeeld ook ‘Le froid’ en ‘1,618' horen in de NBC-serie Good Girls.”

Heb je een zwembad kunnen aanleggen met de som die je kreeg voor The New Pope?

“Ik bel je momenteel vanuit onze Citroën Berlingo, dat zegt wel genoeg. (lacht) Mensen denken dat artiesten verdienen zoals voetballers, maar zo werkt het dus niet.”

Ook Fever Ray, Jamie Cullum en Neneh Cherry verklaarden zich fan. Went dat?

“Nee, en ik hoop dat dat altijd zo zal blijven. Ik weet dat het eigen is aan de mens om aan elke situatie te wennen, maar ik vind dit alles nog steeds niet evident. Neem nu die show in New York: we gaan die zaal uitverkopen, dat is toch onvoorstelbaar?”

Hoe houd je je voeten op de grond?

“Ik heb geen groot ego en kan goed lachen met mezelf. Ik vind dat ik talent heb, maar ik vind mezelf niet specialer dan de rest. Ik denk dat je pas gaat zweven als je onzeker bent, want dan hecht je jouw eigenwaarde aan het oordeel van anderen. Arrogante of verwaande mensen zijn meestal bange, kleine mensen die koste wat het kost willen gezien en gehoord worden. Volgens mij is dat de sleutel: zélf weten wat je waard bent in plaats van hunkeren naar de goedkeuring van anderen. Als één van mijn songs niet wordt opgepikt, denk ik weleens: wat heb ik toch verkeerd gedaan? Maar dan stel ik me de vraag: vind ik het lied zélf goed genoeg? Zo ja, dan hoef ik mij nergens voor te schamen.”

In november zette je een zeventien minuten durende meditatietape online. Wanneer ben jij beginnen te mediteren?

“Ik doe het al enkele jaren, maar ik heb de voordelen pas echt ondervonden op het einde van 2018. Ik was toen overwerkt en voelde me helemaal opgebrand. Ik merkte toen hoe goed het voelt om eens je leven heel even op pauze te zetten, om de takenlijst eens aan de kant te schuiven en bewust te worden van je lichaam. Ik heb meditatie vaak nodig gehad dit jaar, al doe ik het te weinig. Ik word makkelijk door het razendsnelle tempo van het moderne leven meegezogen: vroeg opstaan, me haasten naar de studio, onderweg mails beantwoorden, op élk moment productief zijn! Ik moet de controlefreak in mij meer tot rust laten komen. Meer go with the flow zijn, het is één van mijn goede voornemens voor 2020.”

Wat heb je je nog voorgenomen voor het nieuwe jaar?

“Stoppen met suiker eten, net zoals vorig jaar. (lacht) En ik wil mijn debuutplaat afwerken. Het is een spannende stap om officieel te debuteren, maar ik laat me niet tegenhouden door mijn onzekerheden. We hebben al een tiental nieuwe nummers liggen waar ik blij mee ben. Misschien zetten we er ook ‘Paténipat’ op, maar ik weet dat nog niet zeker, en dat is oké.”

Charlotte Adigéry speelt op 2 mei in Trix in Antwerpen en op 18 mei in Het Depot in Leuven. Info en tickets: facebook.com/charlotteadigery

© Humo